ΑΘΗΝΑ. Στις κάλπες προσέρχονται την Κυριακή οι Ελληνες ψηφοφόροι για να αναδείξουν τους εκπρόσωπους τους στο ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, ύστερα από το πέρας μιας μακράς αλλά και απρόσμενα σκληρής προεκλογικής περιόδου.

Οι άνετες νίκες του Κυριάκου Μητσοτάκη και της Νέας Δημοκρατίας στις διπλές βουλευτικές εκλογές μόλις πριν από έναν χρόνο έδιναν την εντύπωση ότι οι φετινές ευρωεκλογές θα είχαν μάλλον διαδικαστικό χαρακτήρα. Τα τρία όμως μεγάλα κόμματα (ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ και Ελληνική Λύση) της αντιπολίτευσης για τους δικούς τους λόγους το καθένα κατάφεραν να πολώσουν το προεκλογικό κλίμα και να προσδώσουν σε αυτό χαρακτηριστικά εθνικών εκλογών, με έντονες αντιπαραθέσεις, δημόσιες αντεγκλήσεις και ακατάπαυστες κινήσεις, εμφανίσεις και εκδηλώσεις των πολιτικών αρχηγών, συμπεριλαμβανομένου και του πρωθυπουργού Κυριάκου Μητσοτάκη, που δεν θα μπορούσε να μην ακολουθήσει τον ρυθμό και τον τόνο των αντιπάλων του.

Από την αρχή, η λαβωμένη από τις περυσινές εκλογές αξιωματική αντιπολίτευση του ΣΥΡΙΖΑ δεν φάνηκε διατεθειμένη να παραδώσει έτσι εύκολα τα όπλα. Με κινητήριο δύναμη τον νέο της πρόεδρο Στέφανο Κασσελάκη ακολούθησε μια σκληρή γραμμή έναντι της κυβέρνησης, με αιχμή του δόρατος τον ίδιο.

Η αναγέννηση του ΣΥΡΙΖΑ είχε ούτως ή άλλως χαρακτήρα επιβίωσης και αυτό το γνώριζε καλά ο νέος πρόεδρος, αφού το βλέμμα του ήταν στραμμένο όχι μόνο προς τον πρωθυπουργό Κυριάκο Μητσοτάκη, την κυριαρχία του οποίου καλούνταν να αμφισβητήσει, αλλά και προς τον Νίκο Ανδρουλάκη και το ΠΑΣΟΚ αφού μεγάλο διακύβευμα των εκλογών της Κυριακής είναι το ποιος θα καταλάβει τελικά τη δεύτερη θέση.

Με ηπιότερους τόνους, αλλά και πάλι με χαρακτηριστικά που παραπέμπουν σε εθνικές εκλογές (αφού και από το περιεχόμενο της καμπάνιας του απουσίαζε σε πολύ μεγάλο βαθμό η ίδια η Ευρώπη) το ΠΑΣΟΚ ήταν υποχρεωμένο εκ των πραγμάτων να παίζει σε διπλό ταμπλό: από την μία στοχεύοντας την κυβέρνηση και τον Πρωθυπουργό και από την άλλη στοχεύοντας τον ΣΥΡΙΖΑ και τον Κασσελάκη που είναι και οι πραγματικοί αντίπαλοι. Μπορεί να μην ομολογείται δημοσίως αλλά διακαής πόθος του ΠΑΣΟΚ και το επίδικο ουσιαστικά των εκλογών είναι να βρεθεί στη δεύτερη θέση μπροστά από τον ΣΥΡΙΖΑ. Το ποια θα είναι η διαφορά από τη Νέα Δημοκρατία και αν ο Μητσοτάκης θα έχει ενισχυθεί ή αποδυναμωθεί από τις εκλογές είναι αδιάφορο.

Κοντά σε αυτούς ακολουθεί η Ελληνική Λύση του Κυριάκου Βελόπουλου. Οι κεντροαριστερές κινήσεις της κυβέρνησης με την έναρξη της νέας της θητείας (και κυρίως αυτή με το γάμο των ομόφυλων ζευγαριών) άνοιξαν την όρεξη στον Βελόπουλο που θεώρησε τις ευρωεκλογές ως τη μεγάλη του ευκαιρία να κεφαλαιοποιήσει τη δυσαρέσκεια που υπήρχε στα δεξιά της κυβέρνησης.

Με την αποδεδειγμένη μαεστρία δε που διαθέτει να ανακινεί και να δημιουργεί ζητήματα από το πουθενά (π.χ. μπάζωμα των Τεμπών, εξαφανισμένο βαγόνι κτλ) κατάφερε πολλές φορές μέσα σε αυτή τη μακρά προεκλογική περίοδο να γίνει πρωταγωνιστής των δημοσίων συζητήσεων, άσχετα αν αυτά μικρή σχέση είχαν όχι μόνο με τις ευρωεκλογές αλλά με τις κάθε είδους εκλογές γενικότερα.

Από εκεί και πέρα, υπάρχει βέβαια το ΚΚΕ που βαδίζει τον δικό του μοναχικό έως και απομονωμένο δρόμο (και το οποίο πάντως είδε δημοσκοπική άνοδο τους τελευταίους μήνες) ενώ τα υπόλοιπα κόμματα που ήδη εκπροσωπούνται στη Βουλή (συν το ΜεΡΑ25 του Γιάνη Βαρουφάκη και η Φωνή Λογικής της Αφροδίτης Λατινοπούλου) κινούνται οριακά στην βάση του 3% που τους επιτρέπει να εκλέξουν ευρωβουλευτή.