Ενα και μοναδικό είναι αυτές τις μέρες το θέμα συζήτησης ανάμεσα στους ομογενείς μας, το φοβερό και τραγικό θανατηφόρο δυστύχημα των τραίνων στα Τέμπη, ενώ υπάρχει μία καταληκτική ομαιχμία στις συζητήσεις πως ο ελληνικός λαός πλήρωσε με αίμα και μάλιστα εν πολλοίς νέων παιδιών τη διαχρονική τοξική κομματοκρατία.

Πόσες κυβερνήσεις και υπουργοί εναλλάχθηκαν στην εξουσία της δύσμοιρης Ελλάδας όλα αυτά τα χρόνια; Πόσες επίσημες και ενυπόγραφες καταγγελίες έγιναν ότι το σιδηροδρομικό σύστημα βρισκόταν όχι απλώς σε παρακμιακή, αλλά σε κατάσταση διάλυσης ουσιαστικά, πλην όμως όλα έπεφταν σε ώτα μη ακουόντων. Προείχε η ωραιοποίηση της παρακμής για να συνεχίζεται η εξουσιαστική βουλιμία κι όλα τα άλλα τσιμέντο να γίνουν.

Πρόκειται για μία νοσηρή νοοτροπία η οποία για να αλλάξει χρειάζεται Παιδεία, λέξη δυστυχώς ανύπαρκτη κατά το πέρασμα γενεών. Μου είπε κάποτε φίλος μου αδελφικός του οποίου τη γνώμη και τη σκέψη σέβομαι και εκτιμώ στο έπακρο, το εξής: «Η Ελλάδα δεν αλλάζει γιατί δεν θέλει να αλλάξει».

Και βέβαια υπάρχουν ικανοί, καθαροί και μορφωμένοι άνθρωποι για να την κυβερνήσουν, αλλά όσο πιο υπαρκτοί είναι τόσο πιο μακριά φεύγουν και δεν θέλουν να αναμειχθούν, κι έτσι ανακυκλώνεται το ίδιο κύκλωμα, διότι ουσιαστικά περί κυκλώματος πρόκειται. Κρίμα μόνο στα νέα παιδιά και σ’ όλους εκείνους που έχασαν τη ζωή τους, και σ’ αυτούς που γέμισαν τα κορμιά και οι ψυχές τους με μώλωπες.