Πήρα την απόφαση. Θα δοκιμάσω, είπα. Θα πάρω το τρένο να πάω στο Μανχάταν αντί για το αυτοκίνητο.

Να δω σε ποια κατάσταση βρίσκεται.

Ετσι θα εξακριβώσω αν έχει δίκιο ο φίλος μου σε αυτό που λέει: Οτι το τρένο επανέρχεται στην προηγούμενή του κατάσταση.

Το τρένο για μένα ήταν το μόνο μέσο με το οποίο κυκλοφορούσα στη Νέα Υόρκη. Είμαστε τυχεροί που τα γραφεία της εφημερίδας απέχουν ενάμιση τετράγωνο από δύο σταθμούς τρένων – 36 και 39 Λεωφόρους- το κάθε ένα. Δεν παίρνει περισσότερο από 10 λεπτά να πας από εκεί στο Μανχάταν.

Πρόκειται για μεγάλη ευκολία. Πολύ μεγάλη. Εξάλλου, αυτό είναι και το συγκριτικό πλεονέκτημα της περιοχής Long Island City, Astoria. Οτι είναι τόσο κοντά στο Μανχάταν, που είναι σαν να ζεις σχεδόν εκεί.

Πριν την κρίση του κορωνοϊού τα τρένα έτρεχαν πολύ συχνά. Κάθε 3 με πέντε λεπτά, είχα μετρήσει, περνούσε τρένο. Και ήταν πάντα γεμάτα έως ασφυκτικά γεμάτα σε ώρες αιχμής. Κουβαλούσαν πολύ περισσότερο κόσμο από ό,τι πριν μερικά χρόνια.

Ο πληθυσμός που ζει στο Long Island City, Astoria αυξήθηκε αισθητά. Τα κτίρια ξεπετάγονται σαν τα μανιτάρια. Οπου και να δεις χτίζουν. Και βέβαια η περιοχή στην Queens Plaza, εκεί κοντά που ήταν τα παλιά γραφεία της εφημερίδας, έχει γίνει αγνώριστη. Εχει γεμίσει με ουρανοξύστες αλά Μανχάταν.

Πώς λοιπόν να μην αυξηθούν σημαντικά οι επιβάτες στα τρένα;

Ανέβηκα διστακτικά τις σκάλες του σταθμού. Ημουν μόνος. Δοκίμασα την κάρτα που χρησιμοποιείται σαν εισιτήριο εισόδου. Δεν με άφηνε να περάσω. Δοκίμασα ξανά. Και ξανά. Τίποτα.

Πλησίασα τον υπάλληλο στις πληροφορίες. Δοκίμασε την κάρτα μου σε ένα μηχάνημά του. Εχει περάσει η ημερομηνία χρήσεως, μου είπε χαμογελαστά.

Λογικό είναι μετά από τόσους μήνες που έχω να πάρω το τρένο. Μήπως τις δεχόσαστε κατ’ εξαίρεση λόγω της πανδημίας; του είπα.

Οχι, μου απάντησε. Ομως δεν χρειάζεται να αγοράσετε άλλη κάρτα, είπε. «Πέρασε» την πιστωτική σου κάρτα πάνω από το σημείο εισόδου. Είναι πολύ εύκολο.

Και όντως έτσι ήταν. Πέρασα. Ανέβηκα τις σκάλες για την πλατφόρμα.

Δεν ερχόταν τρένο. Από εκεί ψηλά μπορούσα να δω τι γινόταν τριγύρω στην περιοχή.

Παντού καινούργια κτίρια. Κτίρια που πριν ένα χρόνο δεν υπήρχαν.

Η πλατφόρμα ήταν πεντακάθαρη με αυτοκόλλητα στο πάτωμα που έλεγαν «διατηρείτε κοινωνική απόσταση».

Σε λίγο εμφανίστηκε το τρένο. Αμέσως πρόσεξα ότι δεν έχει γραφίτη, εκείνα τα «έργα τέχνης» που εκκολαπτόμενοι καλλιτέχνες ζωγραφίζουν στα τρένα, στους τοίχους κ.τ.λ.

Ηταν γεμάτο -ήταν αργά το απόγευμα, ώρα αιχμής- με νέους κυρίως ανθρώπους. Ολοι τους φορούσαν μάσκα – είναι απαραίτητο. Ο ένας καθόταν δίπλα στον άλλο, και διάβαζαν κάτι στα κινητά τους.

Περίπου σαν να μην συνέβαινε τίποτα. Θέλησα να βρω ένα χώρο που θα μου επέτρεπε να έχω κάποια απόσταση από τους άλλους. Δεν υπήρχε.

Περνώντας από το σταθμό της Queens Plaza χάζευα τα νέα ψηλά κτίρια, το ένα δίπλα στο άλλο, σαν δέντρα σε δάσος.

Την ξέρω την περιοχή καλά. Την θυμάμαι πώς ήταν. Δεν ήταν καλή. Δεν είχε καμία σχέση με αυτό που έγινε. Και υποπτεύομαι ότι σε λίγα χρόνια θα είναι ακόμα διαφορετική από αυτό που είναι.

Μπήκαμε στο κανάλι που περνά κάτω από τον Ανατολικό ποταμό. Κοίταξα πιο προσεκτικά, τις θέσεις, τα παράθυρα, το βαγόνι όλο. Ηταν πεντακάθαρο. Επικρατούσε μια σιωπή, σαν από σεβασμό και εκτίμηση στα τρένα, που όταν «έφυγαν» πριν σχεδόν ενάμιση χρόνο, σήμαινε τη διακοπή της κανονικότητας της ζωής.

Και τώρα που «ήρθαν» αποτελούν ένα δυνατό στοιχείο της επιστροφής στην κανονικότητα.

Τα τρένα τρέχουν. Καθαρά, στην ώρα τους, περήφανα. Και όσο τρέχουν η Νέα Υόρκη δεν έχει τίποτα να φοβηθεί. Τίποτα.