NEA YOΡΚΗ. Μέσα σε ένα άλλοτε μεγαλοπρεπές, αλλά πλέον ξεθωριασμένο ξενοδοχείο, στο κέντρο του Μανχάταν, δεκάδες μετανάστες στριμώχνονται κάτω από μεγάλους πολυελαίους καθώς περιμένουν ώρες για να εξεταστούν. Δίνουν τις πληροφορίες τους -από πού ήρθαν και τον τελικό προορισμό τους- και απογυμνώνονται για ιατρική εξέταση. Ξεκουράζονται και κρατούν σφιχτά τα παιδιά τους.

Αλλά στο ξενοδοχείο «Ρούσβελτ» («Roosevelt»), το νέο Ελις Αϊλαντ (Ellis Island) της Νέας Υόρκης, όπως το ονόμασε ένας αξιωματούχος της πόλης, δεν υπάρχει θέα στο Αγαλμα της Ελευθερίας, παρά μόνο το ανδρικό Wearhouse απέναντι. Και δεν υπάρχει γιγάντια αμερικανική σημαία για να χαιρετήσει τους μετανάστες, όπως υπήρχε στο Great Hall του Ελις Αϊλαντ. Αντίθετα, υπάρχει ένα χαμογελαστό πορτρέτο του Γκάι Λομπάρντο (Guy Lombardo), του άλλοτε διάσημου αρχηγού ορχήστρας που ηγήθηκε της μπάντας του ξενοδοχείου, παρακολουθώντας τους πάντες.

Το «Ρούσβελτ» -που ο Ντιούι (Dewey), παραχώρησε στον Τρούμαν το 1948- έχει γίνει σύμβολο της τεράστιας κλίμακας της μεταναστευτικής κρίσης και μιας παραπαίουσας κυβερνητικής απάντησης.

Τον Μάιο, η πόλη της Νέας Υόρκης άρχισε να κατευθύνει νέους μετανάστες στο λόμπι του ξενοδοχείου, όπου εγγράφονται στους αξιωματούχους της πόλης μόλις φτάσουν.

Μέχρι τον Ιούλιο, οι πόρτες έκλεισαν για αρκετές νύχτες, αφήνοντας τους μετανάστες να κοιμούνται στο πεζοδρόμιο έξω από το ξενοδοχείο. Η πόλη δεν μπορούσε να συμβαδίσει με τον αυξανόμενο αριθμό τους. Ο Δρ Τεντ Λονγκ (Ted Long), ένας αξιωματούχος Δημόσιας Υγείας που βοηθά στην αντιμετώπιση της μεταναστευτικής κρίσης της πόλης, εξέφρασε την πίστη του ότι το ξενοδοχείο «Ρούσβελτ» είναι, τελικά, ένα ελπιδοφόρο σύμβολο.

«Δημιουργούμε ένα νέο Ελις Αϊλαντ για την πόλη της Νέας Υόρκης», είπε την Τετάρτη το απόγευμα μετά την άφιξη μιας νέας παρτίδας μεταναστών: ένας Σύριος με ένα καπέλο φορεμένο ανάποδα και μια κόκκινη βαλίτσα, μια τετραμελής οικογένεια από την Αγκόλα, ένα ζευγάρι από Βενεζουέλα που συζητά αν θα μείνει στη Νέα Υόρκη ή θα βρει το δρόμο για την Πολιτεία της Ουάσιγκτον και δεκάδες άλλοι.

Αλλά ο δήμαρχος Ερικ Ανταμς προσπάθησε να περιορίσει ποιος μπορεί να έρθει και να μείνει στη φροντίδα της πόλης, η οποία έχει μια μοναδική νομική υποχρέωση να παρέχει καταφύγιο σε κάθε άστεγο που ζητά κρεβάτι. Οι αξιωματούχοι πιστεύουν ότι αυτό έχει γίνει έλξη για ορισμένους μετανάστες που φτάνουν στη χώρα χωρίς να έχουν πού να πάνε και ο περιορισμός αυτού του δικαιώματος έχει γίνει μέρος μιας ευρύτερης εκστρατείας από αξιωματούχους της πόλης και της πολιτείας για να ανταποκριθούν στην εισροή.

Σε μια συνέντευξη στο «CNN», το απόγευμα της Τετάρτης, η κυβερνήτης Κάθυ Χόκουλ συζήτησε μια νίκη: Μια απόφαση της κυβέρνησης Μπάιντεν να επιτρέψει σε χιλιάδες Βενεζουελάνους, τη μεγαλύτερη ομάδα νεοφερμένων στη Νέα Υόρκη, να παραμείνουν και να εργαστούν νόμιμα. Είπε επίσης ότι συμφωνεί με τους στόχους του δημάρχου να περιορίσει την εγγύηση του δικαιώματος στέγασης.

«Δεν έχουμε χωρητικότητα», είπε η κ. Χόκουλ στη συνέντευξη, προσθέτοντας: «Ποτέ δεν είχε οραματιστεί ότι αυτό θα ήταν ένα απεριόριστο, καθολικό δικαίωμα ή υποχρέωση της πόλης να πρέπει να στεγάσει κυριολεκτικά ολόκληρο τον κόσμο».

Οι αξιωματούχοι ήταν απρόθυμοι να αφήσουν τους δημοσιογράφους να μπουν στο ξενοδοχείο, αλλά την Τετάρτη, ο Δρ Λονγκ προσέφερε μια περιορισμένη περιήγηση. Στον μπαγιάτικο, ζεστό αέρα του λόμπι, δεκάδες μετανάστες περίμεναν για ώρες προτού λάβουν μια θέση στο κρεβάτι, είτε στον επάνω όροφο σε ένα από τα 850 δωμάτια του ξενοδοχείου, συνήθως κατειλημμένα, είτε σε καταφύγια -μερικά χωρίς ντους- απλωμένα σε όλη την πόλη.

Πηγή: «New York Times»