Αίσθηση προκάλεσε η πραγματικά τολμηρή δήλωση του Πάπα Φραγκίσκου για την υποχρεωτική αγαμία των ιερέων, που έκανε στη διάρκεια συνάντησης με Αργεντινούς δημοσιογράφους. Φέρεται να είπε ο Φραγκίσκος, ότι «δεν πρόκειται για δόγμα, είναι ένας προσωρινός κανόνας, και όχι αιώνια, όπως η χειροτονία ενός των ιερέων. Θα μπορούσε και να αναθεωρηθεί».

Πολύ σωστή τοποθέτηση, η οποία όφειλε να είναι όχι μόνο αυτονόητη αλλά και να είχε αλλάξει αυτό το τραγελαφικό καθεστώς της υποχρεωτικής αγαμίας, το γεμάτο νοσηρότητα και υποκρισία, που αντιβαίνει στη φύση και τη ζωή την ίδια.

Μιλούμε για έναν αρρωστημένο και ανέραστο κόσμο εγκλωβισμένο μέσα σε παραφθορά της κατανόησης και αντιληπτικής της Εκκλησίας, της ιεροσύνης, της φυσικότητας του ανθρώπινου βίου.

Θα ήταν κοινοτοπία να αναφερθώ στους εγγάμους μαθητές του Χριστού ξεκινώντας από τον Πέτρο, την πεθερά του οποίου θεράπευσε ο Χριστός όταν τον επισκέφθηκε στο σπίτι του και την βρήκε με υψηλό πυρετό, όπως πολύ περιγραφικά και παραστατικά μας διέσωσε ο Λουκάς στις Πράξεις των Αποστόλων. Και φυσικά στην παράδοση της Εκκλησίας μας υπήρξαν πολλοί έγγαμοι Επίσκοποι. Ο Παύλος ομιλεί ξεκάθαρα και γι’ αυτό.

Πράγματα γνωστά και αυτονόητα είπε ο Φραγκίσκος. Η είδηση όμως δεν βρίσκεται εκεί, αλλά στο ότι τόλμησε και μίλησε για την αφύσικη καταναγκαστική αγαμία των ιερέων η οποία οδηγεί σε διαστροφικές συμπεριφορές ανοίκειες για το αξίωμα της ιεροσύνης. Οχι ότι οι άγαμοι της καθ’ ημάς Ανατολής πηγαίνουν πιο πίσω. Αλλά αυτό είναι αλλουνού παπά-Ευαγγέλιο για άλλο σχόλιο.

Το θέμα εν προκειμένω είναι να μη μείνει ο Φραγκίσκος μόνο στα λόγια, στις δηλώσεις και καλές προθέσεις, αλλά να προχωρήσει στην πράξη και να ανατρέψει αυτό το δράμα της ανέραστης καταναγκαστικής και αφύσικης ιεροσύνης της υποχρεωτικής αγαμίας.