Οι εκλογές του 2019 σήμαναν για τον Αλέξη Τσίπρα ένα καμπανάκι, για να μην πω μια μεγάλη καμπάνα. Ο κουδουνισμός τους σήμαινε ότι το κόμμα έπρεπε (αν βέβαια ήθελε να παραμείνει κόμμα εξουσίας) να αλλάξει ρότα άρδην. Να εγκαταλείψει τον ταλιμπανικό λόγο που το έφερε στην εξουσία και βέβαια τις ταλιμπανικές συμπεριφορές απλά γιατί η Ελλάδα του 2019 δεν ήταν η Ελλάδα του 2010-2016 και βέβαια γιατί η κυβερνητική τους θητεία αποκάλυψε περίτρανα πως οι αρλούμπες που έλεγαν όλα τα προηγούμενα χρόνια ήταν απλά αρλούμπες που δυστυχώς δεν μπορούσαν να εφαρμοστούν στην πράξη.

Αντί όμως ο ΣΥΡΙΖΑ να γίνει κανονικό σοσιαλδημοκρατικό κόμμα και να αναλάβει το ρόλο που είχε το παλιό ΠΑΣΟΚ στο προ της κρίσης πολιτικό γίγνεσθαι (καταπίνοντας το ΠΑΣΟΚ της Φώφης που βολόδερνε κάτω από το 10%) ο Τσίπρας επέλεξε να συνεχίσει στη γνωστή ταλιμπανική συνταγή: ακραίος λόγος, διχαστικός, διχαστικά στελέχη και προπαγάνδα, πολλή προπαγάνδα. Για την ακρίβεια, το κόμμα παρήγαγε μόνο προπαγάνδα και καθόλου πολιτική συμπεριφερόμενο σαν να είχαμε στην Ελλάδα ακόμα ακραία κρίση.

Τα αποτελέσματα τα είδαμε όλη την περασμένη Κυριακή. Οι 20 μονάδες διαφορά είναι και λίγες. Το ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έπεισε το 20% των Ελλήνων ότι ο Μητσοτάκης έχει τη χειρότερη κυβέρνηση της μεταπολίτευσης και ότι ο ίδιος είναι «φασίστας» προκαλεί προβληματισμό αν όχι γέλια. Είναι πιθανό πλέον στον ΣΥΡΙΖΑ να σκέφτομαι ότι μάλλον πρέπει να κάνουν τη στροφή που έπρεπε προς τη σοσιαλδημοκρατία.

Επ’ αυτού λοιπόν δύο παρατηρήσεις. Ο ΣΥΡΙΖΑ μάλλον δεν μπορεί να κάνει τη στροφή προς τα εκεί. Δεν είναι στο DNA του. Αυτό είναι ρυθμισμένο πάνω στον Πολακισμό. Τι να κάνουμε, έτσι είναι μερικά πράγματα. Δεύτερον, ακόμα και αν μπορούσαν να γίνουν κανονικό σοβαρό σοσιαλδημοκρατικό κόμμα πλέον είναι αργά. Το κόμμα έχει πάρει την κατιούσα και η πορεία προς την τρίτη θέση, πίσω από το ΠΑΣΟΚ που ανεβαίνει, είναι αναπόφευκτη.

Η 25η Ιουνίου δεν είναι μακριά, θα το διαπιστώσουμε.