Ματθαίος, Νόας, Τριστάν, Αλεξ, Λουκάς, Μαίρη, Ελενα, Ζωή ….Ονόματα, στατιστικές, ελπίδες σβηστές, ζωές παιδιών
χαμένες από σκανδάλη που πατήθηκε θελημένα. Οπλα που πουλήθηκαν για το κέρδος και το χρήμα
και σε λίγα μετέωρα λεπτά σκορπίσαν οδύνη και σιγή. Χείμαρρος το αίμα.
Μια χούφτα στάχτη, το παιδικό κορμί.
Ποτάμι το δάκρυ. Τι ωφελεί, τι ωφελεί….

Λογίσου εσύ οπλοχρησίας νομοθέτη, υποστηρικτή:
Εάν,
το αίμα που γοργά στραγγίζει πάνω στο χώμα, πάνω στη γη
από του παιδιού σου ήταν την πληγή,
Εάν,
το αεράκι που απαλά φυσά ήξερες πως, έπαιρνε μαζί,
του σπλάχνου σου, την τελική πνοή.
Εάν,
τα μάτια του έβλεπες, θολά να κοιτούν, στα δικά σου μέσα βαθιά
απορημένα, το τελευταίο τους με αγωνία ψάχνοντας « ΓΙΑΤΙ»
Εάν,
στη θέση του άγνωστου γονιού που το αδικοχαμένο του παιδί θρηνεί
ήσουν ΕΣΥ.

Εάν … Εάν ….. Εάν

Εάν οι νόμοι διαφορετικά είχανε γραφτεί, εκείνα τα παιδιά αγόρια και κορίτσια που σαν φύλλα φθινοπωρινά
κυλιστήκαν άδικα στο χώμα,
της ζήσης το τραγούδι θα τραγούδαγαν ακόμα.
Εάν η αλλαγή δεν ήταν τόσο αφόρητα ακριβή
πόσο ανάλαφρη θα ήταν τούτη η γη, δίχως να την βαραίνει
το αθώο αίμα, από τα τόσα δάκρυα, που πάνω της, άσκοπα έχουν χυθεί.
Πόσο θα αντέξει η καρδιά το αίμα που θα κουβαλά εσύ και εγώ
κι ο καθένας χωριστά. Η θυσία τους χαμένη. Η φωνή μας φιμωμένη.
Πώς θα αντέξει ο νους όταν σκεφτεί.
Σήμερα κείνος ο άγνωστος ο μακρινός, αύριο εγώ….. Τωρα ήρθε πια η στιγμή.