Από τις 24 Φεβρουαρίου μαίνεται ο πόλεμος στην Ουκρανία. Εχουν περάσει δηλαδή 7 μήνες από τότε. Σε όλο αυτό το διάστημα οι Ρώσοι πολίτες δεν είχαν κανένα πρόβλημα με τον χαμό που γινόταν μόλις λίγες εκατοντάδες χιλιόμετρα πιο κάτω από τα σπίτια τους.

Από τη στιγμή που στην εισβολή έπαιρναν μέρος οι φουκαράδες αναλώσιμοι του ρωσικού στρατού, οι ίδιοι οι υπόλοιποι πολίτες μπορούσαν να απολαμβάνουν τη βότκα τους και να παρακολουθούν με την ησυχία τους τα τεκταινόμενα από την τηλεόρασή τους, πλέκοντας βέβαια το εγκώμιο του Βλαδίμηρου που θα έκανε το όνειρο της αναβίωσης της Σοβιετικής Ενωσης πραγματικότητα.

Από σήμερα τα ξημερώματα όμως, φαίνεται πως η οπτική τους για τον πόλεμο άλλαξε. Το διάγγελμα του Βλαδίμηρου με το οποίο εξήγγειλε μερική (μέχρι βέβαια να γίνει καθολική) επιστράτευση τούς έβγαλε από τον λήθαργο: ήδη από σήμερα διαβάζω ότι οι Ρώσοι άρχισαν να διαμαρτύρονται, με άλλα λόγια έχει ξεκινήσει μια λαϊκή δυσαρέσκεια.

Παράλληλα, μια ομάδα της αντιπολίτευσης (όποιοι τελοσπάντων από την αντιπολίτευση δεν βρίσκονται στη φυλακή ή δεν έχουν καταπιεί κάτω από περίεργες συνθήκες κάποιο δηλητήριο) φέρεται να κάλεσε σε πανεθνικές διαδηλώσεις, κάτι που προκάλεσε προειδοποιήσεις για σκληρή απάντηση από την Αστυνομία.

Και σαν μην έφταναν αυτά, τα δεδομένα της Google έδειξαν μια απότομη αύξηση στα ερωτήματα αναζήτησης για το πώς να φύγει κανείς από τη Ρωσία.

Με λίγα λόγια, τώρα κατάλαβαν οι Ρώσοι ότι ο Πούτιν δεν είναι ακριβώς ηγέτης αλλά ένας παρανοϊκός τύπος που τους οδηγεί στον όλεθρο. Το κατάλαβαν τώρα που κινδυνεύουν να βρεθούν στην Ουκρανία να πολεμούν στα διάφορα μέτωπα.

Κάπως έτσι είχαν καταλάβει και οι Γερμανοί πριν από περίπου 80 χρόνια τι συνέβαινε με τον Χίτλερ. Ηταν όμως πολύ αργά.