Αλτσχάιμερ.
Η λήθη της ύπαρξης ξέφτισε το υφάδι.
Της υφάντρας πέταξε στη φωτιά ολόγιομο κουβάρι.
Δίχως στημόνι και μαλλί πλεχτό δεν θα ξαναγενεί.
Σαν την αχλή θαμπώνουν, κομματιάζονται οι θύμησες.
Τα αχνάρια από την πορεία,
ζωγραφιές πάνω στην άμμο την χρυσή, σβήνουν γοργά.
Ξεγυμνώνεται, νικιέται η ζωή.
Σκιές γινονται οι μορφές, φαντάσματα οι στιγμές.
Της ύπαρξης τελειώνει η δίνη ενώ οι μέρες ψυχομαχούν
μέσα στης νυχτιάς τη σιωπή.
Ερημος ο νους, με τη μοναξιά του συντροφιά
περιπλανιέται μέσα σε δάση, ανήλεα και παγερά.
Μια λάμψη αναζητεί, έστω και προσωρινή.

Κράτα μου το χέρι, ζητάει μάτια παρακλητικά.
Μέσα στη χούφτα μου τα παγωμένα σου δάκτυλα
χουχουλίζω, να τα ζεστάνω προσπαθώ.
«Η γιατρειά δεν είναι μακριά, σου ψιθυρίζω στοργικά»
Θαρρείς υπόσχεση σου δίνει η ζωή.
Φωτίζεται το πρόσωπό σου. Ο ήλιος μόλις ξεμυτίζει,
με διαμάντια τις σταγόνες που η βροχή
την φύση περίτεχνα στολίζει, εύκολα ανταλλάζει.
Γιομίζει ο αέρας ευωδιά από τριαντάφυλλα και γιασεμιά.