Το ραντεβού μας είχε οριστεί ένα δροσερό απόγευμα του Αυγούστου στο Θέατρο Αλσος. Η Βίκυ Σταυροπούλου, βασίλισσα της κωμωδίας για περισσότερα από 20 χρόνια πλέον, αυτό το καλοκαίρι δοκιμάστηκε για πρώτη φορά στο είδος της επιθεώρησης, στην all-starcast παράσταση «Τι φάση πάλι ρε;», σε κείμενα της Δήμητρας Παπαδοπούλου και σκηνοθεσία των Θοδωρή Αθερίδη και Φωκά Ευαγγελινού.

H Βίκυ με υποδέχτηκε, όπως πάντα, με τη θετική αύρα και το πλατύ χαμόγελό της. Οταν το μαγνητόφωνο ξεκίνησε να ηχογραφεί, η Βίκυ Σταυροπούλου σαν ποταμός άρχισε να μου αφηγείται όλες τις ωραίες στιγμές της ζωής και της καριέρας της. Από τη σαρωτική επιτυχία της τηλεοπτικής σειράς «Είσαι το Ταίρι μου» και τη φιλία της με την Κική Δημουλά, φτάσαμε να μου εξομολογείται ένα από τα μεγάλα όνειρά της: πως κάποια μέρα θα ήθελε να καταφέρει να κάνει μια περιοδεία για τους ομογενείς της Αμερικής και όχι μόνο.

Καλησπέρα Βίκυ μου και σε ευχαριστώ για την προθυμία σου να κάνουμε αυτή τη συνέντευξη.

Εγώ σε ευχαριστώ που μου δίνεις την ευκαιρία, αρχικά να σε συναντήσω και κατά δεύτερον να κάνουμε μια κουβέντα που θα την διαβάσουν οι Ελληνες του εξωτερικού, που με συγκινούν ιδιαιτέρως. Οχι μόνο γιατί είμαι παιδί μεταναστών (σ.σ. η Βίκυ Σταυροπούλου γεννήθηκε στο Γιοχάνεσμπουργκ της Νότιας Αφρικής), αλλά και γιατί με το «Είσαι το Ταίρι μου» πηγαίνοντας για γυρίσματα στη Μελβούρνη οι Ελληνες που ζούσαν εκεί με συγκίνησαν απερίγραπτα με τον τρόπο που κρατούσαν τις παραδόσεις, με το πόσο ενωμένοι ήταν – φωτεινό παράδειγμα και για τους Ελληνες που είμαστε πίσω στην πατρίδα.

Πες μου, ήσουν από μικρή αυτό που λέμε «η ψυχή της παρέας;»

Απολύτως! Μεγάλωσα σε μια λαϊκή γειτονιά (σ.σ. στο Περιστέρι Αττικής), σε μια λαϊκή οικογένεια που είχε την αυλόπορτα του σπιτιού της πάντα ανοιχτή, οπότε πάντα αγαπούσα το χιούμορ, την επικοινωνία και την αισιοδοξία. Είχα καταλάβει από πολύ μικρή ότι δεν βγαίνει η ζωή αλλιώς.

Υπάρχουν στιγμές που βιώνεις μέσα σου τη λεγόμενη μελαγχολία του κωμικού ηθοποιού, μόλις σβήνουν τα φώτα της σκηνής;

Φυσικά! Αν δεν είχα και τις μελαγχολίες μου, δεν θα μπορούσα να εκτιμήσω και τόσο πολύ τη χαρά και το χιούμορ. Δεν είμαι χαζοχαρούμενη, έχω κι εγώ τις στεναχώριες μου, όπως και κάθε άνθρωπος που κουβαλάει το σταυρό του. Απλώς, από επιλογή και απόφαση δεν μένω στις στεναχώριες. Στενοχωριέμαι τόσο ώστε να μπορώ να λύσω ένα πρόβλημα, κι αν δεν μπορώ να το λύσω προχωράω παρακάτω. Πάντα με το χαμόγελο στα χείλη. Το εννοούσα, όταν σου έλεγα ότι δεν βγαίνει αλλιώς η ζωή.

Αποφάσισες να ασχοληθείς με το θέατρο μετά τα 25 σου χρόνια. Αυτό σημαίνει ότι η επιλογή σου να ακολουθήσεις το θέατρο ήταν περισσότερο συνειδητή;

Κατά μία έννοια, ναι. Σαφώς, δεν ήταν κάτι που ονειρευόμουν από παιδί. Παρόλο που από μικρή όλοι μου έλεγαν πως πρέπει να ασχοληθώ με το θέατρο, εγώ πήγα στη Σχολή (σ.σ. μιλάει για τη Δραματική Σχολή του Σύγχρονου Θεάτρου του Γιώργου Κιμούλη) σε μια φάση της ζωής μου που δεν ήμουν πολύ καλά ψυχολογικά. Είχα ήδη τη Δανάη μου και βρισκόμουν σε ένα γάμο με έναν πάρα πολύ καλό άνθρωπο, που όμως λόγω του νεαρού της ηλικίας δεν μεγαλώναμε μαζί. Στη Σχολή πήγα για να διευρύνω τους ορίζοντές μου και για να ξεφύγω από την «πλήξη» του γάμου. Εκεί ανακάλυψα έναν καινούριο κόσμο και δοξάζω το Σύμπαν, τον Θεό που μου συνέβη αυτό γιατί ποτέ δεν είναι αργά. Βρήκα αυτό που πραγματικά άλλαξε τη ζωή μου και που κάνω με τόση αγάπη και χαρά.

Τι ρόλο έπαιξαν τα βιώματα της πρώτης σου νιότης στο να αποκρυσταλλώσεις την προσωπικότητά σου ως ηθοποιός;

Στην αρχή όλα αυτά τα βιώματα με μπέρδευαν, μετά όμως λειτούργησαν κατά τρόπο λυτρωτικό. Οταν βρίσκεσαι σε τέτοια αντάρα μέσα σου, δεν έχεις την καθαρότητα να εκτιμήσεις σωστά τα πράγματα. Οσο περνούσε όμως ο καιρός και με γοήτευαν νέα μονοπάτια στη ζωή, το μυαλό μου «άνοιγε» μέσα από τις συναντήσεις με ποιητές και συγγραφείς. Η γνώση με ξεμπλόκαρε, μου έδωσε θάρρος! Η γνώση πάντα θα ωφελεί και προτρέπω όλους τους ανθρώπους σε όλες τις ηλικίες να παλεύουν γι’ αυτή. Πάντα θα μαθαίνουμε, μέχρι να πεθάνουμε, τόσο από τα βιβλία όσο και από τη ζωή. Η γνώση μάς μαθαίνει να μην μένουμε ίδιοι, να μην είμαστε αρτηριοσκληρωτικοί.

Οταν διάβασες για πρώτη φορά το σενάριο του Λευτέρη Παπαπέτρου για το «Είσαι το Ταίρι μου», περίμενες ότι θα γίνει μια τόσο μεγάλη επιτυχία;

Ο Λευτέρης Παπαπέτρου είναι ένα πολύ μορφωμένο πλάσμα και υπήρξε η «καλή νεράιδα» της καριέρας μου. Μόλις τελείωσα ως αριστούχα τη Δραματική Σχολή, με είδε στις τελικές εξετάσεις και μου έφερε το σενάριο από το «Είσαι το Ταίρι μου». Είχε γράψει 25 επεισόδια! Με ρώτησε, εάν θα με ενδιέφερε να συμμετέχω. Μόλις διάβασα τα επεισόδια, με έπιασαν τα κλάματα από το γέλιο και τη συγκίνηση. Του είπα: «θα πλήρωνα, για να το κάνω». Μου άρεσε πολύ αυτός ο χαρακτήρας που είχε γράψει για μένα. Η φίλη μου, η Μαρία η Καβογιάννη, μου είπε χαριτολογώντας, «πρέπει να του ζητήσεις πνευματικά δικαιώματα», λόγω φυσικά των πολλών κοινών στοιχείων που έχω με αυτό τον χαρακτήρα. Ηταν ένα σενάριο που καυτηρίασε τον ρατσισμό και το bullying, σε μια εποχή που οι λέξεις αυτές δεν υπήρχαν ούτε σαν έννοιες στην καθημερινότητά μας. Ενα σενάριο που εστίαζε στην ψυχή του ανθρώπου, και όχι στην εμφάνισή του. Τότε δεν φανταζόμουν ούτε τη δύναμη που έχει η τηλεόραση, ούτε την τεράστια επιτυχία που τελικά έγινε. Είμαι ευγνώμων στο Λευτέρη Παπαπέτρου αλλά και στον κόσμο. Χωρίς τον κόσμο, που είναι εκείνος που μας συντηρεί, εμείς δεν θα υπήρχαμε. Οπότε ανταποδίδω την αγάπη μου.

Εχεις δουλέψει επανειλημμένα στο θέατρο «Αλίκη» με έναν άλλο μεγάλο ηθοποιό της εποχής μας, το Χρήστο Χατζηπαναγιώτη, που είναι επίσης και συγκάτοικός σου. Τι είναι εκείνο που σας κάνει να δουλεύετε τόσο όμορφα μαζί, ποια η συγκολλητική σας ουσία;

Ο Χρήστος είναι ένας άνθρωπος με μια πολύ καθαρή ψυχή και πάρα πολύ ταλαντούχος. Γι’ αυτό τον επέλεξα ως τον καλύτερό μου φίλο, το «πλησιέστερο κλαδί μου», που θα έλεγε και η Δημουλά. Αφοβα μεγάλωσα μαζί του την κόρη μου – με έναν άνθρωπο που είναι καλόψυχος και δίκαιος δεν υπήρχε περίπτωση να μη συντονιστώ στη ζωή και τη σκηνή. Οταν αισθάνεσαι σκηνική ασφάλεια και αγάπη, όχι μόνο θες να δουλεύεις με κάποιον αλλά όλο αυτό θες να κρατήσει και για πάντα, εάν γίνεται.

Τι μπορεί να μάθει κανείς από τη συμβιωτική εμπειρία της συγκατοίκησης;

Ν’ αγαπάει. Να μοιράζεται. Να βελτιώνει και να βελτιώνεται. Είναι μεγάλο πράγμα, εν τέλει, η συντροφικότητα. Είναι μεγάλο πράγμα να έχεις έναν άνθρωπο να μοιράζεσαι μαζί του και τις χαρές και τις δυσκολίες της ζωής.

Τόσο εσύ όσο και ο Χρήστος έχετε υπάρξει συνομιλητές μεγάλων ποιητών, όπως της Κικής Δημουλά και του Μάνου Ελευθερίου. Τι μπορεί να αποκομίσει ένας άνθρωπος και κατ’ επέκταση ένας ηθοποιός από τέτοιες πνευματικές συναντήσεις;

Αισθάνομαι ευγνωμοσύνη που είχα την ευκαιρία στο πέρασμα της ζωής μου να συναντήσω, να συναναστραφώ και ευθαρσώς αναφέρω να γίνω φίλη με τόσο φωτισμένους ανθρώπους. Η Κική Δημουλά είχα την τύχη να είναι φίλη μου. Μας την έφερε σαν αποχαιρετιστήριο δώρο ο Κώστας Γεωργουσόπουλος, ο καθηγητής μας, στο τρίτο έτος της Δραματικής Σχολής, και με μία φράση της άρχισε να μου ξεμπλοκάρει ψυχολογικές αναρωτήσεις θεμελιακά δύσκολες για μένα. Νομίζω ότι ήτανε η φιλόσοφος του αιώνα μας. Η ψυχή μας είναι αυτό που καταθέτουμε πάνω στη σκηνή – δεν μπορώ να τη διαχωρίσω ως ανθρώπινη και καλλιτεχνική. Ο κάθε ένας πάνω στη σκηνή εκείνο που φέρει είναι η δουλειά που ρίχνει και ο προσωπικός του πολιτισμός. Η ευαισθησία του. Οπότε μια ψυχή που έχει συναντήσει τόσο φωτισμένους ανθρώπους, είναι πιο σμιλεμένη κατά τη γνώμη μου – χωρίς να θεωρηθεί έπαρση αυτό.

Φέτος σε βλέπουμε σε άλλη μια μεγάλη καλοκαιρινή συνάντηση, στο Θέατρο Αλσος. Για πρώτη φορά εμφανίζεσαι σε επιθεώρηση. Σε τι διαφέρει από τα υπόλοιπα είδη της κωμωδίας;

Στην επιθεώρηση βγαίνεις και κατ’ αρχήν έχεις ένα νούμερο μόνος σου. Κατά δεύτερον, δεν έχεις ένα χαρακτήρα που εκτυλίσσεται μέσα σε δύο ώρες, με την αρχή, τη μέση και το τέλος του. Βγαίνεις για μικρότερη διάρκεια στη σκηνή, με μια φωτεινή διάθεση και σατιρίζεις την επικαιρότητα. Είναι ένα πολύ ωραίο είδος και μου άρεσε πολύ αυτή η πρώτη μου εμπειρία. Ηταν μια χρονιά που η Ελλάδα είχε περάσει τόσα πράγματα, είχαμε και τις εκλογές, και πραγματικά αυτή η πρώτη συνάντησή μου με την επιθεώρηση ήταν εκρηκτική.

Σε τι διαφέρει η επιθεώρηση της Δήμητρας Παπαδοπούλου από τους παλιούς μάστορες του είδους;

Η Δήμητρα είναι ένα πολύ χαρισματικό πλάσμα. Δεν μπορώ να σου εντοπίσω διαφορές γιατί δεν έχω μεγάλη εμπειρία, ούτε έχω δει τις παλιές, καλές επιθεωρήσεις. Μπορώ να σου πω, όμως, ότι ένα κοφτερό μυαλό σαν της Δήμητρας, με αυτή την παρατηρητικότητα, αφουγκράζεται τα θέματα και τα σατιρίζει με έναν μοναδικό, δικό της τρόπο.

Αυτό το χειμώνα, θα σε απολαύσουμε και πάλι στην κωμωδία των Ρέππα-Παπαθανασίου «Μπαμπάδες με Ρούμι». Ποιο είναι το στοιχείο αυτού του έργου, που το καθιστά τόσο επίκαιρο;

Αλλο ένα θεατρικό δίδυμο που ξέρει καλά τον Νεοέλληνα! Μετά τα περσινά, απανωτά soldout, δεν γινόταν να μην επαναληφθεί η παράσταση. Είμαι πάρα πολύ χαρούμενη, γιατί μετά από αυτά τα δύο χρόνια που ο κόσμος κλείστηκε με την καραντίνα και πιέστηκε τόσο πολύ ψυχολογικά, το ότι μας δόθηκε η ευκαιρία να τους αφηγηθούμε μια ιστορία και να τους ακούμε να γελάνε από την ψυχή τους λειτούργησε σαν φάρμακο και για εμάς. Πιστεύω ότι είναι γνώριμοι οι χαρακτήρες του έργου, γι’ αυτό παραμένει και τόσο επίκαιρο. Χαρακτήρες οικείοι στον καθένα μας. Αρπακτικά που δεν υπολογίζουν μπροστά στο προσωπικό τους όφελος ούτε την οικογένεια, ούτε το σεβασμό, ούτε την αγάπη για τον άλλον. Η ζωή, όμως, βάζει τα πράγματα στη θέση τους, γιατί η απληστία και η αδικία πάντα πληρώνονται.

Τελικά, η λεγόμενη πολιτική ορθότητα αλλοιώνει σταδιακά το είδος της κωμωδίας;

Πιστεύω πως ό,τι λέμε, εάν το λέμε με αληθινά καλή πρόθεση, δεν πρέπει να παρεξηγείται. Δεν πρέπει να αποστειρωθούμε και να μπουν όλα σε κουτάκια. Φυσικά, έτσι κι αλλιώς μια καλή κωμωδία ποτέ δεν θίγει ουσιαστικά τον άλλον. Μία σάτιρα με καλή πρόθεση και χιούμορ πάντα θα λειτουργεί ευεργετικά και παυσίπονα.

Αρκετοί εκφράζουν τις ενστάσεις τους για όσους ηθοποιούς συμμετέχουν σε κριτικές επιτροπές και τηλεοπτικά σόου. Πώς θα απαντούσες στην κριτική; Τι είναι εκείνο που σε εξιτάρει και σε κάνει να λες το «ναι» σε σόου όπως το «Taxi Girl» και το «Just the two of us»;

Τόσο στη ζωή όσο και στη δουλειά δεν πιστεύω στα «πρέπει» και στα «δεν πρέπει». Πιστεύω πως αν ένας άνθρωπος, για τους δικούς του λόγους, θέλει να κάνει κάτι, οφείλει να το δοκιμάσει. Φυσικά, αν δεν είναι εις βάρος των άλλων. Αν το κάνει καλά και τον αντέξει αυτό που κάνει, θα προχωρήσει. Εάν δεν το κάνει καλά και δεν τον αντέξει, από μόνο του θα τον «φτύσει» η δουλειά. Τα σόου αυτά που αναφέρεις τα έκανα αντιμετωπίζοντάς τα ως μέρος της δουλειάς μου, σε μία φάση που είχα ανάγκη τα χρήματα-  μιας και όπως ξέρεις, στην τηλεόραση οι οικονομικές απολαβές είναι καλύτερες. Δεν το έκανα, όμως, μόνο για τα χρήματα. Θεώρησα ότι μου ταίριαζαν και έδωσα τον καλύτερό μου εαυτό, όπως κάνω σε κάθε απόφαση που παίρνω.

Σε αυτές τις ταραγμένες εποχές που ζούμε, με τις καταστροφές του περιβάλλοντος και την πόλωση στον δημόσιο διάλογο, ποιο ρόλο θα πρέπει να επιτελεί η τέχνη;

Θεωρώ ότι η διπολικότητα είναι η μάστιγα του αιώνα μας. Οι άνθρωποι, όσο πιο δύσκολα περνάνε τόσο πιο επιθετικά αντιδρούν. Φθονούν όποιον του πηγαίνουν καλύτερα τα πράγματα. Η τέχνη θεωρώ ότι έχει σκοπό να συμφιλιώνει και να εξευμενίζει συναισθήματα και καταστάσεις. Να καλυτερεύει τον εαυτό μας και τον κόσμο. Αν όμως δεν συμφιλιωνόμαστε με τον εαυτό μας πρώτα, δεν μπορούμε να συμφιλιωθούμε και με τους άλλους. Το θέμα είναι να εντοπίζουμε τα αρνητικά μας και να παλεύουμε να τα μετατρέψουμε.

Πολλά παιδιά που φεύγουν στο εξωτερικό μου λένε ότι είναι παρηγοριά να βλέπουν βίντεο στο Διαδίκτυο με όλες αυτές τις ελληνικές σειρές. Πώς αισθάνεται ένας καλλιτέχνης που χαρίζει σε κάποιον το χαμόγελο, ακόμα και στις πιο δύσκολες στιγμές;

Τι συγκινητικό που είναι αυτό! Με συγκινεί βαθιά, όπως και ένα άλλο περιστατικό που βίωσα κάποτε. Είχα κάνει μια επίσκεψη σε ένα παιδάκι που έπασχε από καρκίνο και ήθελε να με δει και όταν έφυγα η μητέρα του μου είπε πως άλλαξε όλη του η ψυχοσύνθεση και το πρόσωπό του «φώτισε». Τότε σκέφτηκα: «να, υπάρχει κάποιος λόγος που αξίζει να κάνεις αυτή τη δουλειά!». Αν έστω και στιγμιαία μπορώ να δώσω σε κάποιον ένα χαμόγελο, μια χαρά, μια αισιοδοξία, είναι από τα πιο συγκινητικά πράγματα που μπορούν να συμβούν στη ζωή μου. Δεν είναι καθόλου εύκολο να ανεβαίνεις στη σκηνή και να αναπαράγεις την ανθρώπινη ζωή στον ενεστώτα χρόνο, παλεύοντας να καλυτερέψεις τη διάθεση τη δική σου και των ανθρώπων που σε παρακολουθούν. Κι αν τα καταφέρνεις, λυτρώνεσαι!

Διαβάζω τις βιογραφίες των παλιών Ελλήνων ηθοποιών, οι οποίοι κατά καιρούς έκαναν περιοδείες στην Ομογένεια, στην Αμερική, τον Καναδά και την Αυστραλία. Θα ήταν στα σχέδιά σου να κάνεις μια περιοδεία στην Ομογένεια με κάποιο έργο για το ελληνικό κοινό;

Πόσο θα ήθελα να μου συμβεί αυτό, Πάνο μου! Δεν είναι απλώς στα σχέδιά μου, είναι στα όνειρά μου! Δεν μπορείς να φανταστείς πόσο θα ήθελα να συναντηθώ με το κοινό των Ελλήνων του εξωτερικού. Παρόλα αυτά, σε αντίθεση με τους τραγουδιστές που με τη βοήθεια των μάνατζερ μπορούν να διοργανώσουν ευκολότερα μια περιοδεία στο εξωτερικό, για εμάς τους ηθοποιούς είναι πιο δύσκολο. Μακάρι, αν μας ακούνε κάποιοι και έχουν τη δυνατότητα να βοηθήσουν τους ηθοποιούς μας, να το κάνουν. Εγώ θα πάω με μεγάλη χαρά.

Ολοκληρώνουμε, με μια ερώτηση από το ερωτηματολόγιο του Προυστ: Αν δεν ήσουν ο εαυτός σου, ποιος θα ήθελες να ήσουν;

(Το σκέφτεται για μερικά δευτερόλεπτα). Είναι τόσες πολλές οι απαντήσεις που θα ’θελα να σου δώσω, όσες και οι γυναίκες που θαυμάζω. Μια δασκάλα στην Κύπρο. Η Λυσιστράτη. Μια γιαγιά που έβλεπα σήμερα στην τηλεόραση πως μένει μόνη με την κόρη της σε ένα νησί και παλεύει καθημερινά για να κρατήσει ζωντανό αυτό το νησί. Εχω θαυμάσει τόσους πολλούς ανθρώπους στη ζωή μου! Αυτό που μπορώ να σου πω με βεβαιότητα είναι ότι θα ήθελα να είμαι ένας άνθρωπος που να ξέρω τι με ωθεί μπροστά και τι με κρατάει πίσω. Και τελικά να διαλέγω το μονοπάτι προς της σοφία.