Κύριε Διευθυντά,

Διαβάσαμε στον «Εθνικό Κήρυκα» το δημοσίευμα που λέει για την οικονομική πορεία του ανθρώπου και θα ήθελα να πω κι εγώ δυο λόγια για τη βιολογική πορεία του ανθρώπου, μιας και εγώ είμαι τώρα υπερήλικας και εξ ιδίων κρίνω τα γεγονότα.

Λοιπόν, έως τα 50 αισθανόμουν απόλυτα νέος σωματικά, ψυχικά και διανοητικά. Από τα 50 έως τα 60 αισθάνθηκα κάποια γενική υποτροπή προ πάντων στη σωματική μου αντοχή διότι έως τότε για 10 ώρες την ημέρα που ήμουν στο πόδι δεν κουραζόμουν. Τώρα όμως άρχισα να κουράζομαι. Ημουν σερβιτόρος και μάλιστα εκεί που μπορούσα να κρατάω 15 παραγγελίες στο κεφάλι, τώρα κρατάω μόνο 10.

Από τα 60 έως τα 70 έγινα συνταξιούχος πια και αισθανόμουν σιγά σιγά λιγότερο νέος. Αρχίζω να ξεχνάω ονόματα και να μου παρουσιάζονται κάποιοι πόνοι στα πόδια και κάποιες άλλες αδυναμίες. Από τα 70 έως τα 80 ο άνθρωπος σταδιακά γίνεται από νέος γέρος και είναι πια γενικά εξαντλημένος σωματικά, διανοητικά. Μερικοί αρχίζουν να τα χάνουν και αρχίζουν και δεν γνωρίζουν. Από τα 80 έως τα 90 ο άνθρωπος είναι γέρος πια και η ζωή του πορεύεται με φάρμακα, τους γιατρούς και τη βοήθεια της οικογένειάς του και όποιων άλλων. Από τα 90 και πάνω ο άνθρωπος είναι υπερήλικας, όπως είμαι εγώ που είμαι 94 χρόνων και πορεύομαι με τους γιατρούς μου και με τη βοήθεια της γυναίκας μου, της Μαρίας μου. Και όμως περπατάω χωρίς μπαστούνι και πηγαίνω στη μαρκέτα, στο φαρμακείο, αλλά και στην εκκλησία με τη συγκοινωνία. Και βέβαια μπορώ και γράφω αυτή τη γραφική επιστολή. Και να πω και τούτο, ότι όταν ήμουν 40, 50, 60 ετών ήμουν 5 πόδια και 7 ίντσες, τώρα που είμαι 94 είμαι 5 πόδια και 4 ίντσες.

Δημήτριος Γεωργόπουλος

Κουίνς, ΝΥ