Κύριε Διευθυντά,

Η Ιστορία, οι μύθοι και οι θρύλοι της οι ελληνικοί, οι θεοί και οι ήρωές της, τα αρχαιολογικά της μνημεία, περίτεχνα και περικαλλή αριστουργήματα του ελληνικού πνεύματος και του ελληνικού πολιτισμού. Τα ήθη και τα έθιμα του λαού της, συνέχεια των πανάρχαιων ελληνικών ηθών και εθίμων, τα τραγούδια και οι χοροί της, οι παραδόσεις της, που διαφυλάχθησαν εις την συνείδησιν του πληθυσμού της ζωντανοί από την αθάνατον ζωτικότητα της φυλής, τα βυζαντινά της μοναστήρια αλύγιστοι προμαχώνες του Εθνους. Οι τοιχογραφίες και τα μωσαϊκά των ορθοδόξων ελληνικών εκκλησιών της Β. Ηπείρου ψυχή μαρτυρούν διά την αναμφισβήτητον και αδιάψευστον μαρτυρικότητα της μαρτυρικής Β. Ηπείρου. Εμψυχα και άψυχα, ιστορία, θρύλοι, μνημεία, βουνά και λαγκάδια, πόλεις, χωριά κι ακρογιαλιές, όλα βροντοφωνάζουν πως η Βόρεια Ηπειρος είναι ελληνική.

Η Ιστορία της Ηπείρου που χάνεται εις τα βάθη των αιώνων, δεν είναι παρά ένα έπος αιματηρών αγώνων, οδυνηρών θυσιών και ανεπανάληπτων ηρωισμών που πείθουν και τον πλέον δύσπιστον μελετητή διά την απαρασάλευτον αφοσίωσιν των αδελφών μας εις την ιδέαν της ελευθερίας.

Τα χρόνια μπορεί να πέρασαν γοργά, να πέρασαν αιώνες, να πέρασαν βάρβαροι, να άλλαξε και η μορφή του κόσμου.

Ομως δεν αλλάζει και ούτε θα αλλάξει ποτέ η ελληνική ψυχή. Η Β. Ηπειρος πλήρωσε βαρύ φόρο αίματος διά το μεγαλύτερο αγαθό του ανθρώπου, την απαίτηση και διατήρηση της ελευθερίας. Σήμερον η «αιώνια ελληνική γη» πίνει ένα ακόμη πικρόν ποτήριον μεταξύ των τόσων άλλων τα οποία υποχρεώθη να πιει ο μαρτυρικός βορειοηπειρωτικός λαός κατά την πορείαν του προς τας αγκάλας της μητρός Ελλάδας.

Και ουδεμία υπάρχει αμφιβολία ότι ο διεξαγόμενος ανθρωπιστικός αγών θα λήξει με την δικαίωση των ιδανικών που φώτισαν την ανθρωπότητα, των ιδανικών της αιώνιας Ελλάδας. Και εντός ολίγου θα ακουστεί το χαρμόσυνο άγγελμα της Αναστάσεως της Β. Ηπείρου, ενώ τα σήμαντρα των απανταχού ελληνοχριστιανικών εκκλησιών θα μεταφέρουν εις τον Κόσμον ολόκληρο το γλυκύτατο μήνυμα της ελευθερίας.

Οι Ιωνες της Μικράς Ασίας ψάλλουν

«ω λυγερόν και κοπτερόν σπαθί μου,

και συ τουφέκι τρομερόν πουλί μου,

να ζήσει το σπαθί μου ν’ αναστηθεί η Πατρίς μου»

Σας ευχαριστώ

Κώστας Στούπης

Βοστώνη