Από τότε που σε έχασα την μέρα,
γι’ άλλους γιορτινή,
πονεί, ματώνει και πάλι η πληγή.

Μου λείπουν μάνα πολύ, η απεραντοσύνη της αγάπης σου,
η παρουσία, το άγγισμα, τα λόγια, η αγκαλιά, τα φιλιά,
η ανάσα, η ξέχειλη από στοργή ματιά.
Με τον καιρό, θεριεύει, η θλίψη,
μέσα στην δοκιμασμένη μου καρδιά.

Τι κι αν διαβήκανε τα χρόνια,
κι αν ασπρίσαν τα μαλλιά.
Ολοζώντανη νοιώθω ακόμη,
της αγάπης σου την ζεστασιά.

Οταν η λαχτάρα με περισσή σκληράδα,
πολλές φορές, με ξεγελά,
απλώνω τα χέρια να σε εμποδίσω
να μου φύγεις στα μακρινά,
μα σαν κούτσουρα πέφτουν, κούφια, αδειανά,
κι εσύ αμίλητη, θλιμμένη, μόνη,
ελαφροπατώντας στην σιωπή των ουρανών, γυρνάς ξανά.

Την αφόρητη μοναξιά μάνα μου,
τότε φασκιώνει μια αξεπέραστη σκοτεινιά.
Οταν τις μέρες τις θολές, την αγκαλιά σου αναπολώ,
γυρεύοντας μια ακτίνα ήλιου μέσα στην σκοτεινιά,
σε βλέπω να γλιστράς μέσα από σύννεφα βαριά.
Με χάδια τρυφερά, κι αγκαλιάσματα σφιχτά,
ζωή μού δίνεις ακόμα μια φορά.
Μακριά μου διώχνεις κάθε φόβο, πόνο, λύπη, στενοχώρια
μέσα μου γεννιούνται ξανά η ελπίδα κι η χαρά.