Καλημέρα από την Αθήνα που συνεχίζει να «καίγεται» από 93-94 βαθμούς σε καθημερινή βάση, αλλά σιγά – σιγά αρχίζει να αδειάζει από τους… ντόπιους εν όψει διακοπών.

Το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Ποδοσφαίρου που διεξάγεται στα γήπεδα της Γερμανίας ρίχνει αυλαία και η αλήθεια είναι ότι δεν έχουμε ευχαριστηθεί… μπάλα, ούτε κάποια ομάδα να ξεχωρίζει αλλά ούτε και παίκτες να τραβούν τα βλέμματα. Η Ιταλία μάς χαιρέτησε νωρίς, η Αγγλία… σέρνεται, η Ολλανδία κάνει κάποια 10λεπτα, η Γερμανία στο «σπίτι» της είχε μόνο εξάρσεις, η Γαλλία σε πολύ ρηχά νερά και μόνο οι Ιβηρες και κυρίως της Ισπανίας δείχνουν κάτι. Κι αυτό γιατί έχουν μία πολύ νεανική ομάδα με ταλαντούχους παίκτες. Από την άλλη η Πορτογαλία ήταν σαν το ρητό «από λάδι μπόλικο από τηγανίτα τίποτα».

Αντίθετα οι μικρομεσαίες, τα αουντσάιντερς, όπως Ελβετία, Τουρκία, Σλοβενία, Αυστρία έδειξαν, συγκριτικά, καλύτερα παιχνίδια, αποκλειστικά και μόνο γιατί είχαν το πάθος, γιατί ήταν στη… σκιά, γιατί ήθελαν να αποδείξουν και όλα αυτά τα στοιχεία που έχουν οι… μικρότεροι απέναντι στους… μεγαλύτερους.

Κάτι ανάλογο διαπιστώσαμε και με τους πολυδιαφημισμένους παίκτες. Που είναι ο Μπαπέ; Ο Μπέλιγχαμ; Ο Κέιν; Ο Γουόκερ; Ο Σέσκο; Ο Γκάβι; Ο Χόιλουντ; Ο Σίμονς; Ο Σκαλβίνι; Ο Καμαβινγκά; Ο Λουκάκου; Ο Ντε Μπρόινε; Ο ντι Λορέντζο; Και πολλοί πολλοί άλλοι; Οι μόνοι που πραγματικά ξεχώρισαν ήταν οι Μουσιάλα και οι Πέδρι, Γιαμάλ.

Σε κάποιο σημείο, όλα τα παραπάνω είναι λογικά. Και ο λόγος είναι το γεγονός ότι οι ομάδες κάτω από την… πίεση της Ευρωπαϊκής Ποδοσφαιρικής Ομοσπονδίας πιέζουν ασφυκτικά τους καλούς παίκτες, τα «μεγάλα» ονόματα που είναι αντίστοιχα και παίκτες – κλειδιά στις εθνικές ομάδες τους. Η ΟΥΕΦΑ έχει γεμίσει το… καλεντάρι της σεζόν με επίσημους ευρωπαϊκούς αγώνες που σε συνδυασμό με τα εθνικά πρωταθλήματα και Κύπελλα των χωρών «υποχρεώνουν» τις ομάδες που πρωταγωνιστούν να δίνουν δεκάδες αγώνες μέσα στη χρονιά. Αν σε αυτά βάλουμε και τους αγώνες για τα προκριματικά του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος, του Παγκοσμίου Πρωταθλήματος, του Κόπα Αμέρικα, του Κυπέλλου Εθνών Αφρικής αλλά και επίσημα φιλικά καταλαβαίνουμε ότι οι ποδοσφαιριστές είναι συνεχώς με μία βαλίτσα στο χέρι. Αν εδώ προσθέσουμε και την πίεση και το «υποχρεωμένος» που αισθάνεται κάθε παίκτης π.χ. της Ρεάλ Μαδρίτης, της Μπαρτσελόνα, της Σίτι, της Λίβερπουλ, της Μπάγερν, της Παρί και όλων αυτών των ομάδων που από την αρχή είναι φαβορί για το «3 στα 3», ή το «4 στα 4», ή το… «6 στα 6» καταλαβαίνουμε γιατί στο Ευρωπαϊκό της Γερμανίας βλέπουμε ποδοσφαιριστές «ονόματα» να είναι μακριά από τον καλό εαυτό τους…