Παραιτήθηκαν φέτος οι πρόεδροι πέντε κορυφαίων Πανεπιστημίων: των Harvard University, University of Pennsylvania, Yale University, Stanford University, και προχθές του Columbia University.

Δεν άντεξαν άλλο. Είπαν: Αρκετά. Υπάρχει ζωή και πέρα από την προεδρική σουίτα του Πανεπιστημίου.

Η ζωή των σπουδαίων αυτών ανθρώπων έγινε αβίωτη από την ώρα που το παλαιστινιακό θέμα αγκαλιάστηκε από την αμερικανική αριστερά και σε συνδυασμό με τους Παλαιστίνιους φοιτητές μεταφέρθηκε στα κάμπους των πανεπιστημίων.

Από εκεί και πέρα οι πρόεδροι των Πανεπιστημίων έπρεπε να βρουν τη χρυσή τομή μεταξύ της ελευθερίας του λόγου των υποστηρικτών των Παλαιστινίων -ακρογωνιαίος λίθος της Παιδείας- της προστασίας των φοιτητών τους εβραϊκής καταγωγής και των μεγάλων δωρητών που συχνά είναι Αμερικανοεβραίοι.

Οταν αυτό το εκρηκτικό μείγμα γίνει αντικείμενο και πολιτικής εκμετάλλευσης, όπως έγινε,  τότε η ζωή των προέδρων μετατράπηκε σε εφιάλτη.

Το μεγάλο τους λάθος, νομίζω, είναι ότι στην προσπάθειά τους να ικανοποιήσουν τους πάντες, παραβιάζοντας βασικές αρχές των ιδρυμάτων τους, στο τέλος δεν ικανοποιούν κανέναν, χάνουν την εμπιστοσύνη όλων με αποτέλεσμα να οδηγούνται σε παραίτηση.