Στις 27 Ιουνίου του 2020 στις 16:38 είχε ένα φρικτό ατύχημα στο σπίτι μας (έσκυψε πολύ από το μπαλκόνι για να δει κάτι και βρέθηκε στο κενό -9 μέτρα). Διασωληνώθηκε, χειρουργήθηκε στο κεφάλι και εισήχθη στη ΜΕΘ Παίδων του Πανεπιστημιακού Νοσοκομείου Πατρών. Στις 28/6, ημέρα Κυριακή, πληροφορήθηκα ότι το παιδί μου ήταν σε πολύ κρίσιμη κατάσταση. Ανακοίνωσα την επιθυμία μου να γίνει δωρεά των οργάνων του σε περίπτωση που η υγεία του επιδεινωθεί. Στις 29/6, ημέρα Δευτέρα, το πρωί, ώρα 11:10, μου ανακοινώθηκε ο εγκεφαλικός θάνατος του παιδιού μου. Και ξημερώματα 30/6 προς 1/7 τα όργανα του παιδιού μου (συμπαγή και κερατοειδείς) ταξίδευαν για Θεσσαλονίκη και Αθήνα… 5 σπίτια θα ξανάπαιρναν ζωή και φως, την ώρα που το δικό μας σπίτι έκλεινε για πάντα… Στις 2/7/20 έγινε η ταφή του.

Ο Βασίλης μου ήταν μονάκριβος… Το μοναχοπαίδι μου… Τον μεγάλωσα ολομόναχη με πολύ αγώνα. Η σχέση μας καθηλωτική. Πολύ δεμένοι. Λατρεία τοξική… Ηταν ένα παιδί με ήθος, ευγένεια, πολύ χαρούμενο, κοινωνικότατο, ταλαντούχο, με καλλιτεχνικές κλίσεις και αγάπη στους υπολογιστές. Χείμαρρος σε συναίσθημα και δόσιμο.

Ο γιος μου έφυγε, τον είδα να φεύγει μπροστά στα μάτια μου, αντίκρισα σκηνές που υπερβαίνουν τις θνητές αντοχές και δη όταν πρόκειται για το παιδί μου, την αγάπη ολάκερη, το Σύμπαν ατόφιο, το χθες, το σήμερα το πάντα…

Η απώλεια του παιδιού μου δεν έχει διαχείριση. Δεν θα έχει ποτέ ταξινόμηση μέσα μου. Ούτε εκλογίκευση. Κανένα εργαλείο της επιστήμης δεν μπορεί να τα βάλει με αυτό τον ολέθριο πόνο. Να τον ξεκληρίσει και να επαναφέρει την ομοιόσταση. Δεν γίνεται αυτό, νομοτελειακά. Οταν φεύγει το παιδί σου και δη το μοναχοπαίδι σου, έχεις φύγει και ο ίδιος, απλά οργανικά επιβιώνεις. Ο χρόνος σε μια τέτοια απώλεια δεν είναι αρωγός. Είναι εχθρός. Περνώντας οι ημέρες νιώθω ότι το παιδί μου είναι νεκρό, δεν θα φάει, δεν θα ζεσταθεί, δεν θα δει τους φίλους του, δεν θα παίξει πιάνο, δεν θα πάει στο σχολειό του, δεν θα κάνουμε τις εκδρομές μας, δεν ζει τίποτα. Μόνο «κρυώνει»… Είναι πολύ μόνος. Δεν πεθαίνω κάθε λεπτό για τις στιγμές που έχασα εγώ μαζί του… Παρ’ ότι είναι απύθμενα επώδυνες οι κοινές μας αναμνήσεις και ρουτίνες, δεν βάζω το ναρκισσισμό μου μπροστά… Πεθαίνω κάθε μέρα, κάθε λεπτό γιατί εκείνος δεν πρόλαβε να ζήσει, να χαρεί τη ζωή του. Η οργή και ο θυμός για το άδικο και το αφύσικο με έχουν εμποτίσει τόσο, που κάπου πρέπει να τα μεταβιβάσω, για να επιβιώσω. Πού να τα μεταβιβάσω; Απάντηση δεν έχω. Ετσι τα μεταβιβάζω όλα πάνω μου. Εγώ φταίω που πέθανε ο γιος μου. Γιατί; Γιατί απλά ζω εγώ κι το παιδί μου όχι. Γι’ αυτό φταίω.

Η επιβίωση περιλαμβάνει εργασία με όση αξιοπρέπεια μπορώ να διαθέσω και είναι αρκετή και παντελής έλλειψη θυματοποίησης και ώρες ατελείωτες παρέα με εκείνον… Θέλω πολύ χρόνο μαζί του. Οπως, όταν ζούσε. Τον φροντίζω πολύ εκεί που βρίσκεται. Εκεί μιλώ, συλλογιέμαι, ηρεμώ, θρηνώ, αναπολώ, μαζί του ετοιμάζω επαγγελματικές υποχρεώσεις και τον ικετεύω να σκεφτεί τι θα κάνει με τη μαμά του… Είναι σοφός και τον εμπιστεύομαι. Δεν μπορεί να με αφήσει άλλο μακριά του… θα κάνει, ό,τι χρειάζεται.

Στο σπίτι μας είναι όλα αταξικά. Εχουν μείνει εκεί… σε εκείνη την ημέρα… Τίποτα δεν προχωρά από τότε. Ούτε αέρας δεν μπαίνει από τις χαραμάδες για να μην πάρει τίποτα από τη μυρωδιά, να μην αλλοιώσει τίποτα στο γραφείο του, στο χώρο που χαλάρωνε, στο κρεβάτι του. Νιώθω ότι παλινδρομώ στην άρνηση,  ξέρω με τη λογική ότι δεν θα έρθει, αλλά πάλι στην άρνηση καταλήγω και κάθε Πέμπτη του αγοράζω το περιοδικό με τα αυτοκίνητα που του άρεσε και το αφήνω στο γραφείο του. Με αυτή την ταλάντευση θα πορευτώ… Και την άρνηση να προχωρήσω. Δεν θα προχωρήσω ποτέ. Γιατί η ζωή μου ήταν, είναι και θα είναι ο Βασίλης μου… Ο Βασίλης μου «έφυγε» και πήρε και τη ζωή μου, την ανάσα μου, το φως μου, τις σπουδές μου, το κίνητρό μου να ζήσω… Και δεν το μετανιώνω.

Τα όργανα του γιου μου δόθηκαν συνειδητά. Λογικά ο γιος μου θα έπρεπε να έχει καταλήξει ακαριαία. Εζησε μόνο γι’ αυτό. Το ξέρω. Κι απλά επικοινώνησα την επιθυμία του να δώσει ζωή. Δεν πίστεψα ούτε για μια στιγμή ότι το παιδί μου ζει μέσα από άλλους ανθρώπους. Ούτε θα το πιστέψω ποτέ. Γι’ αυτό και δεν επιδίωξα καμία επαφή με τους λήπτες, παρ’ ότι από κάποιους έγινε επαφή μαζί μου. Η ζωή είναι εδώ, για το παιδί μου μετά από τον εγκεφαλικό θάνατο τελείωσε αιφνίδια και πολύ πρόωρα και τα όργανά του δεν έχουν καμία αξία και λειτουργικότητα να τα πάρει μαζί του, ενώ απεναντίας για τους λήπτες που είναι νέοι συνάνθρωποί μας θα είναι μια δεύτερη ευκαιρία ποιοτικής ζωής. Και τους αξίζει και με το παραπάνω να την πάρουν και να τη ζήσουν. Δεν θέλω ούτε «ευχαριστώ», ούτε τίποτα. Θέλω να είναι καλά και να πιάσουν τόπο τα μοσχεύματα τού παιδιού μου και να ζήσουν μια ζωή «περιβόλι». Αυτό μου φτάνει. Δεν επιθυμώ καμία τιμή για μένα, γιατί απλά δεν έπραξα τίποτα για να τιμηθώ. Ο γιος μου έκανε τη θυσία και την υπέρβαση. Και είναι αδιανόητο να εργαλειοποιήσω τη θυσία και την προσφορά του γιου μου, για να αυτοαξιολογηθώ. Είναι ανοίκειο και σιχαμερό σε εμένα. Και είναι ιεροσυλία τεράστια. Η μνήμη του παιδιού μου είναι ό,τι πιο ιερό έχω και δεν την βγάζω στο σφυρί για τίποτα και για κανέναν. Αλλωστε είμαι τόσο λίγη και ανεπαρκής για να οικειοποιηθώ την προσφορά του. Δεν μπορώ να το υποστηρίξω.

Ο Βασίλης μετά το θάνατό του δώρισε και μια Πτέρυγα (την Πρότυπη Πτέρυγα «Βασίλης Πλούμης») στο σχολείο του και στην πόλη του, που περιλαμβάνει ένα επανδρωμένο πολυ-γυμναστήριο, ένα πλήρες εργαστήριο Η/Υ, ένα εργαστήρι εικαστικών και το Εργαστήρι Ζωής «Βασίλης Πλούμης» με καλλιτεχνικές δραστηριότητες για παιδιά και εφήβους. Το φευγιό του γιου μου, είναι ο ολικός ακρωτηριασμός μου, δεν με φοβίζει ο θάνατος, πια… Η διάρκεια της επιβίωσής μου με σκιάζει…

Ενας ατελείωτος χρόνος κι είσαι φευγάτος, ΓΙΕ μου…

Τρύπωσε ύπουλα ο χάρος σπίτι μας,

παραμόνεψε και αντί να φύγει άπραγος

άκουσε τι κουβεντιάζαμε,

είδε πώς ζούσαμε,

τον ζάλισε η αγάπη κι η γαλήνη

και κάκιωσε πολύ…

Κι αντί να φύγει με εμένα,

ως δίκαιο και πρέπον,

άρπαξε το πολυτιμότερο & πανάκριβο

κόσμημα του σπιτιού μας και της καρδιάς μου…

Σε πήρε κι έφυγε ύπουλα και τυφλά, όπως μπήκε…

Και κατράμι καταπλάκωσε τα πάντα εδώ μέσα,

κάνοντάς τα σιχαμερά, εχθρικά και άδεια…

Ακόμα ψάχνω πού τρύπωσε ο χάρος και δεν τον κατάλαβα…

να αναμετρηθώ μαζί του και να σε φυγαδεύσω, παιδί μου…

κι ας έχανα… λίγο το κακό…

δεν θα έχανα τα πάντα, όμως

γιατί τα ΠΑΝΤΑ ήσουν, είσαι και θα είσαι ΕΣΥ, ΓΙΕ μου…

Σία Δημητρίου

* Η Σία Δημητρίου είναι ψυχολόγος PhD Ιατρικής Σχολής Πανεπιστημίου Ιωαννίνων, Επιστημονικά Υπεύθυνη ΚΠ-ΟΚΑΝΑ ΠΕ Αιτωλοακαρνανίας και είναι μέλος του Επιστημονικού Διδακτικού Προσωπικού ΑΕΙ και του ΕΚΚΔΑ