Η εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία δημιούργησε άλλο ένα θέμα διχασμού της ελληνικής κοινής γνώμης, κοντά στα τόσα που είχαν δημιουργηθεί τα προηγούμενα χρόνια (οικονομική κρίση, πανδημία, εμβόλια).

Και σε αυτό το θέμα (δυστυχώς) η αξιωματική αντιπολίτευση δείχνει να επιχειρεί να ψαρέψει στα θολά νερά του λαϊκισμού. Τυπικά και θεσμικά το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, ο ΣΥΡΙΖΑ, δείχνει να τάσσεται κατά της εισβολής (όπως επιτάσσει η κοινή λογική, τα ανθρωπιστικά αισθήματα και βέβαια το εθνικό συμφέρον – το τελευταίο δε για προφανείς και αυτονόητους λόγους που δεν χρειάζεται να αναφέρουμε) αλλά παράλληλα δείχνει να πολεμά τις σχετικές αποφάσεις της κυβέρνησης (π.χ. την αποστολή στρατιωτικού υλικού στην Ουκρανία) και με κάθε πλάγιο και έμμεσο τρόπο κλείνει το μάτι στην απροκάλυπτη ρωσική προπαγάνδα στην Ελλάδα και σε όσους βέβαια την ακολουθούν.

Είναι μια τακτική την οποία το κόμμα το οποίο είχε κυβερνήσει την Ελλάδα για 4,5 χρόνια είχε ακολουθήσει πιστά και σε όλες τις άλλες μεγάλες κρίσεις που προηγήθηκαν. Πιο χαρακτηριστική είναι η στάση του στην υγειονομική κρίση, όπου η θέση του κόμματος ήταν και είναι υπέρ των εμβολίων αλλά παράλληλα επιτρέπει σε στελέχη του (και μάλιστα πρώτης γραμμής) να έχουν σημαίνουσα θέση στο αντιεμβολιαστικό κίνημα – για να μην αναφέρουμε το υγειονομικό σαμποτάζ με τις πορείες άνευ λόγου και αιτίας στην Αθήνα και σε άλλες πόλεις ενώ στη χώρα εφαρμοζόταν καθολικό απαγορευτικό (lockdown).

Η χώρα (η κάθε χώρα, όχι μόνο η Ελλάδα) χρειάζεται σοβαρή και υπεύθυνη αντιπολίτευση. Ο ρόλος της τελευταίας είναι θεσμικός και ουσιαστικός και όχι διακοσμητικός. Είναι επιφορτισμένη με το έργο να κρίνει την κυβέρνηση, να την ανακαλεί στην τάξη όπου είναι απαραίτητο, να την κάνει πιο υπεύθυνη και πιο χρήσιμη για τους πολίτες. Όταν η αντιπολίτευση δεν στέκεται στο ύψος των θεσμικών της περιστάσεων δεν υπηρετεί το δημόσιο συμφέρον, δεν υπηρετεί καν το κομματικό όπως εσφαλμένα πιστεύει η ίδια.