Με την παρέλαση της Νέας Υόρκης την Κυριακή 14 Απριλίου, έκλεισε κι ο φετινός κύκλος των παρελάσεων για τη μεγάλη και τρανή ημέρα της κήρυξης της Επανάστασης του 1821 για τη λευτεριά της Ελλάδας από τους Τούρκους. Ναι, από τους Τούρκους ελευθερώθηκε η Ελλάδα, κι αυτό οφείλουμε να το λέμε και να το διατρανώνουμε παντού και πάντοτε. Εννοώ να τους ονομάζουμε κι όχι απλώς να μιλούμε αόριστα για ελευθερία, γιατί οι Τούρκοι υποδούλωσαν το Γένος μας επί τετρακόσια χρόνια και συνεχίζουν μέχρι σήμερα να ερίζουν και να εποφθαλμιούν τα νησιά μας, με πρώτο το δικό μου, τη Λέσβο, ενώ εξακολουθούν να κρατούν σκλαβωμένη τη μισή σχεδόν Κύπρο. Καθαρές κουβέντες.

Εχουν εξοστρακίσει παντελώς τον Ελληνισμό της Μικράς Ασίας, του Πόντου και των νησιών Ιμβρου και Τενέδου. Κατέστρεψαν τα ιερά και τα όσια των προγόνων μας, τους οποίους υπέβαλλαν σε αδυσώπητα μαρτύρια, σφαγές και εξοντώσεις. Θύματά τους και οι δικοί μου πρόγονοι στη Σμύρνη και τις Νέες Κυδωνίες, γνωστές ως Αϊβαλή, οι οποίοι από προύχοντες και πάμπλουτοι, κατάντησαν πρόσφυγες στη Λέσβο.

Απομεινάρι της τουρκικής θηριωδίας στέκεται σήμερα στην Κωνσταντινούπολη το Πατριαρχείο, με τρομακτικά συρρικνωμένο ποίμνιο το οποίο σηματοδοτεί γενικά πως «το τέλος εγγίζει», όσο κι αν την απόγνωσή μας την επικαλύπτει μια αόρατη ελπίδα πως «τούτη η νύχτα κάπου θα βγάλει» όπως λέγει και το άσμα. Μακάρι να ξεφωτίσει το ξημέρωμα μιας άλλης αυγής, αν και η πραγματικότητα άλλα σηματοδοτεί…

Αν υπήρχαν πεντακόσιες χιλιάδες Ελληνες Ορθόδοξοι στην Κωνσταντινούπολη και τις Μητροπόλεις του Πατριαρχείου στην Τουρκία, ίσως να μπορούσαμε ένα πούμε ότι «ουκ εξέλιπε ελπίς», αλλά σήμερα πού να ελπίσουμε μ’ αυτήν την εφιαλτική συρρίκνωση;

Γι’ αυτό τα μάτια μας δέκα τέσσερα στην Ομογένεια της Αμερικής, η οποία οφείλει να παραμείνει ολόρθη και ελεύθερη. Νομίζω πως με αυτά «καταλαβαινόμαστε τώρα, δεν χρειάζονται περισσότερα».