Καλημέρα από την πάντα ζεστή Αθήνα που σιγά – σιγά… πλημμυρίζει από τουρίστες και από… κορωνοϊό που, όπως λένε οι ειδικοί, μπήκαμε σε περίοδο έξαρσης…

Σε μία ίδια, αρνητική, έξαρση βρίσκεται και το ελληνικό ποδόσφαιρο. Δεν μιλάω σε αγωνιστικό επίπεδο, ή στην Εθνική, ή στα διοικητικά, αλλά με το μέλλον του σε ό,τι αφορά την ταυτότητά του.

Από, σχεδόν, την πρώτη μέρα των μεταγραφών, ειδικά για τους 4 «δυνάστες» δεν ακούμε κανένα ελληνικό όνομα ποδοσφαιριστή να «παίζει» στις λίστες τους. Εξαίρεση ο Κάργας που πήρε ο ΠΑΟΚ, αλλά όλοι οι άλλοι του «Δικεφάλου του Βορρά» και των άλλων τριών… μεγάλων και του Αρη επίσης, τα ονόματα που έρχονται και υπογράφουν αλλά και αυτά που ακούγεται ότι θα έρθουν ή και αυτά που ενδιαφέρουν είναι όλα μη ελληνικά. Ολυμπιακός, Παναθηναϊκός, ΑΕΚ, ΠΑΟΚ και Αρης δείχνουν να μην ενδιαφέρονται για Ελληνες παίκτες, ενώ από την άλλη έχουν ήδη φύγει από αυτές τις ομάδες αρκετά Ελληνόπουλα ανοίγοντας κι άλλο την… ψαλίδα. Και αν στην σεζόν που τελείωσε ο Αρης είχε έναν… αναπληρωματικό που είχε μητρική γλώσσα τα ελληνικά, ο ΠΑΟΚ έναν βασικό, ο Παναθηναϊκός 1-2 βασικούς, ο Ολυμπιακός 3-4 και άλλους τόσους η ΑΕΚ, φέτος και οι 5 ζήτημα να έχουν 3-4 Ελληνες ποδοσφαιριστές στη βασική ενδεκάδα.

Θα πει κάποιος «έτσι είναι η σύγχρονη εποχή», όμως για την Ελλάδα που ισχύει άλλο καθεστώς και οι οπαδοί θεωρούν ακόμα ότι οι ομάδες είναι δικές τους, πηγαίνουν στο γήπεδο με φανέλες του Αναστόπουλου, του Σαραβάκου, του Μαύρου, του Κούη, του Κούδα και τα παιδιά χαίρονται να έχουν την αντίστοιχη του Φορτούνη τώρα πια χάνεται αυτό. Και μάλιστα χάνεται με ταχύτατους ρυθμούς. Μία γρήγορη ματιά στις φανέλες που φορούν οι μικροί σε ηλικία φίλαθλοι των «δυναστών» θα δούμε ότι με εξαίρεση το όνομα του Φορτούνη κανείς άλλος παίκτης από τους «δυνάστες» δεν βρίσκεται σε φανέλα. Αυτό κάτι σημαίνει έτσι;

Σημαίνει ότι τα παιδάκια ηλικίας 5 έως 8 χρονών ακούν από τους γονείς τους, από τα Μέσα Ενημέρωσης αλλά και βλέπουν τα ίδια στην τηλεόραση ονόματα ξένων παιχτών και όχι Ελλήνων. Και όταν πάνε σε κάποιο κατάστημα ζητούν φανέλα με όνομα του Ελ Αραμπί, του Παλάσιος, του Αραούχο, του Κρέσπο, του Καμαρά, αλλά όχι του Μπουχαλάκη, του Αλεξανδρόπουλου και των άλλων Ελλήνων παιχτών που απλά κρατούν την σημαία ψηλά.

Για τις ομάδες αυτό δεν έχει καμία διαφορά. Η φανέλα του Φορτούνη έχει την ίδια τιμή με την φανέλα του Ελ Αραμπί, ενώ στις εξέδρες δεν ενδιαφέρει κανέναν Μαρινάκη αν θα υπάρχουν φανέλες Ελλήνων παιχτών ή ξένων. Ομως για την Ελλάδα και την ταυτότητα του ελληνικού ποδοσφαίρου και του μέλλοντός του είναι πάρα πολύ σημαντικό.

Οι Ελληνες -όπως και άλλες εθνικότητες- έχουμε ταυτιστεί με τους Ελληνες παίκτες και γενικά η ιδιοσυγκρασία μας είναι κοντά σε καθετί ελληνικό. Αλλωστε δεν είναι τυχαίο που σε συζητήσεις οπαδών το πρώτο πράγμα που έρχεται στο μυαλό τους είναι ομάδες τους που έκαναν ευρωπαϊκή πορεία έχοντας Ελληνες παίκτες στο δυναμικό τους. Αν ρωτήσεις έναν «ερυθρόλευκο» ή «πράσινο» οπαδό ποια ομάδα θεωρούν πιο πετυχημένη ο μεν Ολυμπιακός θα σου πει την ομάδα που έχασε την πρόκριση από την Γιουβέντους το 1999 και ο Παναθηναϊκός αυτή με τον Αγιαξ το 1996. Τότε ο Ολυμπιακός είχε 9 (!) Ελληνες παίκτες στην βασική ενδεκάδα και οι δύο ξένοι του ήταν ο για πάρα πολλά χρόνια κάτοικος Ελλάδας Τζόρτζεβιτς και ο επίσης για πολλά χρόνια στην Κύπρο Γκόγκιτς. Ο Παναθηναϊκός το 1996 στο 1-0 στο Αμστερνταμ είχε 8 Ελληνες παίκτες και τους Βάντσικ, Βαζέχα, Μπορέλι…

Ολοι αυτοί οι Ελληνες ποδοσφαιριστές μεγάλωσαν γενιές Ελλήνων φιλάθλων, όμως τώρα, τα τελευταία χρόνια, χάνεται η ταυτότητα της ελληνικότητας και σε πολύ λίγο καιρό φανέλες όπως του Φορτούνη θα είναι… συλλεκτικές και θα ξυπνούν μνήμες… Ελλήνων παιχτών στο ελληνικό ποδόσφαιρο.