Διαβιούμε μια περίοδο εξαιρετικά ασταθή σε παγκόσμιο επίπεδο. Αυτή η κατάσταση δεν προέκυψε από τη μια μέρα στην άλλη. Κάποιοι παράγοντες, όπως αυτό με την Lehman Brothers, αποτελούν συμπτώματα μιας βαθύτερης ασθένειας που τα προκαλεί και σχετίζεται με το προεδρικό ή κοινοβουλευτικό σύστημα που επικρατεί στον λεγόμενο δημοκρατικό κόσμο της Δύσης και κυρίως με τον τρόπο ανάδειξης των πολιτικών αξιωματούχων.

Η πολιτική σε αυτά τα συστήματα έχει χάσει τον έλεγχο της κατάστασης. Σε όλα αυτά η πολιτική ασκείται διά των πολιτικών κομμάτων, όπου ο τρόπος ανάδειξης των πολιτικών αξιωματούχων τους, που είναι η εκλογική διαδικασία, δημιουργεί, αντικειμενικά, μια μεγάλη αγορά στην οποία αυτοί που μπορούν να επενδύσουν είναι όλοι όσοι διαθέτουν και τα μεγάλα κεφάλαια. Σε αυτούς τους επενδυτές συμπεριλαμβάνονται και αυταρχικά καθεστώτα, όπως αυτό του Πούτιν, με στόχο τη χειραγώγηση της πολιτικής σε πολλές χώρες ανά τον πλανήτη.

Σε ένα πολύ ενδιαφέρον άρθρο του «Reuters» παρουσιάζεται η κατάσταση των Μέσων Ενημέρωσης στην Τουρκία, όπου η πανίσχυρη Διεύθυνση Επικοινωνιών της κυβέρνησης δίνει οδηγίες προς τα δημοσιογραφικά γραφεία. Αυτή η διεύθυνση χειρίζεται τις σχέσεις με τα Μέσα Ενημέρωσης στη Τουρκία. Η διεύθυνση είναι δημιουργία του Ερντογάν, απασχολεί περίπου 1.500 άτομα και εδρεύει σε ένα τετράγωνο πύργου στην Αγκυρα. Επικεφαλής του είναι ένας πρώην ακαδημαϊκός, Φαχρετίν Αλτούν.

Στην Τουρκία το αυταρχικό καθεστώς δεν χρειάζεται να διαθέτει ίδια κεφάλαια γιατί μπορεί και χρησιμοποιεί τα χρήματα των φορολογουμένων. Γι’ αυτό και άλλη είναι η οδός του Ερντογάν με στόχο τον έμμεσο έλεγχο Μέσων Ενημέρωσης στο εξωτερικό, ιδιαίτερα εκεί όπου υπάρχει σε εκατομμύρια το τουρκικό στοιχείο, όπως για παράδειγμα στη Γερμανία, όπου τα μισά γερμανικά Μέσα Ενημέρωσης έχουν ακόμα τουρκικά επενδυτικά κεφάλαια ή κεφάλαια εταιρειών με ισχυρή παρουσία στην Τουρκία.

Χωρίς αμφιβολία η πολιτική έχει παραδοθεί στο κεφάλαιο το οποίο χτίζει το μέλλον του κόσμου και μάλιστα διά μέσου του Οργανισμού των Ηνωμένων Εθνών (ΟΗΕ), όπου προωθούνται προγράμματα που εκ πρώτης όψεως φαίνονται αγαθά και με καλές προθέσεις, π.χ., να βοηθηθούν οι φτωχές χώρες. Τέτοιο αγαθοεργό παράδειγμα του ΟΗΕ ήταν και η ιδέα της παγκοσμιοποίησης που λανσαρίστηκε ως αρωγός της φτώχειας και του οποίου επικεφαλής ήταν μάλιστα ένας Γάλλος σοσιαλιστής.

Το πρόγραμμα της παγκοσμιοποίησης πράγματι ανέβασε τα εισοδήματα σε φτωχές χώρες, συγχρόνως όμως ανέβασε και την ανεργία σε ανεπτυγμένες χώρες καθώς και την ρύπανση του περιβάλλοντος στον πλανήτη γενικώς, thanks που λέμε στα αγγλικά στις πολυεθνικές εταιρείες που έκαναν χρυσές δουλειές με το πρόγραμμα αυτό με στόχο την αύξηση των κερδών και φυσικά τη δημιουργία κοινωνικών προβλημάτων στις αναπτυγμένες χώρες.

Η νέα κατάσταση τώρα στις ανεπτυγμένες χώρες, κυρίως ΗΠΑ και Ευρώπη, άνοιξε την αυλαία στο κεφάλαιο, που ελέγχει διαχρονικά την πολιτική, να ενθαρρύνει την εξάπλωση του αυταρχισμού, όπως άλλωστε έκανε και πριν από τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, όταν για τους ίδιους λόγους εξαπλώθηκε και μάλιστα διά της εκλογικής διαδικασίας ο αυταρχισμός, με ανάθεση της πολιτικής εξουσίας στον ναζισμό στη Γερμανία και το φασισμό στη Ιταλία.

Στις ΗΠΑ διά μέσω των εκλογών «αναδείχτηκε» ο Τραμπ ως ο μελλοντικός τιμονιέρης του αυταρχισμού και καλός φίλος του Πούτιν, ο οποίος αποφάσισε, όπως και ο Χίτλερ ή ο Μουσολίνι παλαιότερα στην Ευρώπη, με το σύνθημα «Πρώτα η Αμερική» να καταλάβει την εξουσία διά της εφόδου στα ανάκτορα και υπονομεύοντας συγχρόνως τη Συμμαχία του ΝΑΤΟ προς αγαλλίαση του Πούτιν.

Στην Ευρώπη η συνεισφορά του Πούτιν σε φασιστικές και ναζιστικές δυνάμεις να αναρριχηθούν στην εξουσία διά των εκλογών ήδη παράγει αποτελέσματα. Μεγάλη είναι η συμβολή του πολέμου του Πούτιν στην Ουκρανία στην άνοδο του φασισμού και ναζισμού στην Ευρώπη. Και να φανταστεί κανείς ότι άρχισε τον πόλεμο με στόχο να πατάξει τον ναζισμό στην Ουκρανία!

Συμπέρασμα: Τις δημοκρατίες, είτε είναι προεδρικές, είτε είναι κοινοβουλευτικές, η εκλογική διαδικασία τις παραδίδει σταδιακά στο ναζισμό και φασισμό. Αυτή δεν είναι μια καλή διαδικασία για να υπηρετηθούν οι πανανθρώπινες αρχές της δημοκρατίας. Ως μέσο υπηρέτησης της δημοκρατίας είναι ακατάλληλο, διότι, λόγω των αναγκών των υποψηφίων –να εκλεγούν και να ανανεώνουν τις θητείες τους- λειτουργεί ως ο άλλοτε Εφιάλτης ή ως ο Δούρειος Ιππος, εάν προτιμάτε, ο οποίος ανοίγει την πύλη στο πεδίο της πολιτικής σε όλους τους μελλοντικούς ελεγκτές της. Στα βιβλία μου «Δούρειος Ιππος της Δημοκρατίας» ή «A Therapy for Dying Democracies» αναπτύσσω με λεπτομέρεια πως η Δημοκρατία μπορεί να διαφυλαχτεί ακέραια, ώστε να μπορεί να μας προστατεύσει από τις κακοδαιμονίες των σημερινών ελαττωματικών συστημάτων διακυβέρνησης.

* Ο Θεόδωρος Στάθης έζησε για χρόνια στις ΗΠΑ. Είναι πρώην βουλευτής Λάρισας με το ΠΑΣΟΚ, ενώ διετέλεσε υφυπουργός Εθνικής Αμυνας, αναπληρωτής υπουργός Πολιτισμού και υπουργός Γεωργίας. Είναι διδάκτωρ του Columbia University και πρόεδρος του Ιδρύματος Μεσογειακών Μελετών.