Κατάγεται από το Μιράλι της Αχαΐας και από μικρός γνώρισε την ομορφιά αλλά και την δυσκολία της αγροτικής ζωής. Μεγάλωσε και πήγε σχολείο στην Πάτρα και αργότερα σπούδασε εκεί οικονομικά. Είκοσι τριών χρονών μετακόμισε στην Αθήνα όπου και φοίτησε στη Δραματική Σχολή του Ωδείου Αθηνών, ενώ παράλληλα δούλεψε σε διάφορες δουλειές μέχρι να καταφέρει να καθιερωθεί ως ηθοποιός. Ο λόγος για τον πολυτάλαντο Δημήτρη Γκοτσόπουλο, που γνωρίσαμε καλύτερα και αγαπήσαμε ως «Λάμπρο Σεβαστό» στην επιτυχημένη σειρά «Αγριες Μέλισσες», έναν ηθοποιό που σε κερδίζει από την πρώτη στιγμή με το ήθος και την έμφυτη ευγένεια του και που είχαμε την χαρά να φιλοξενήσουμε σε μια πολύ ενδιαφέρουσα συνέντευξη.

Παρακολουθώντας τον τρίτο κύκλο των «Μελισσών» βιώσαμε την πορεία του Λάμπρου προς την ωρίμανση. Ενας άντρας που δεν είχε το κουράγιο να παλέψει για τον έρωτα της ζωής του έγινε ένας ήρωας που τα έβαλε με τη χούντα, που βασανίστηκε, που αντιστάθηκε με όλες του τις δυνάμεις. Ποια ήταν η πορεία του Δημήτρη, μέσα από τις «Αγριες Μέλισσες», πώς ξεκίνησε και πού έφτασε, αυτά τα τρία χρόνια;

Τα δύο τρίτα της ζωής μου εδώ και τρία χρόνια είναι μόνο δουλειά. Η μέρα έχει μόνο 24 ώρες και εγώ δουλεύω σίγουρα τις 16 από αυτές, γιατί εκτός από το γύρισμα έχω και πολλή μελέτη. Θα δω το επεισόδιο, θα κρατήσω σημειώσεις, θα διαβάσω το καινούργιο σενάριο, θα προβληματιστώ για το πώς θα αποδώσω καλύτερα τον ρόλο μου. Όταν ξεκίνησα να συμμετέχω στη σειρά, για τον ρόλο μου φαντάστηκα ένα αρχετυπικό δασκάλου και πάνω εκεί πάτησα για να παίξω τον ρόλο.
Ωστόσο, μια σειρά που παίζεται για τρία χρόνια και έχει τόσα επεισόδια δεν μπορεί να μην έχει επαναλαμβανόμενες σκηνές, δεν μπορεί να μην έχει πράγματα φαινομενικά ασήμαντα που προωθούν τη δράση, που δίνουν μια πληροφορία. Εκεί ακριβώς βρίσκεται και η καλλιτεχνική πρόκληση για εμένα. Αυτό, λοιπόν, που με ενδιέφερε όλα αυτά τα χρόνια είναι να βρω έναν τρόπο, να εντρυφήσω στο πώς τα εκφραστικά μέσα μπορούν να βοηθήσουν να αποδοθεί ένας φανταστικός ήρωας με συγκεκριμένο τρόπο, ακόμη και σε αυτές τις σκηνές. Γιατί για μένα έχει σημασία κάθε σκηνή να έχει έναν ρόλο ύπαρξης, όσο φαινομενικά ασήμαντη κι αν είναι. Για παράδειγμα, πώς θα ήταν η φωνή του Λάμπρου, όταν γυρίζει από ένα ραντεβού με την κοπέλα που δεν μπορεί να έχει και βρίσκει στο δωμάτιο τον πατέρα του να ζωγραφίζει. Πώς θα μιλούσε σε έναν πατέρα που έχει χάσει το παιδί του, πώς θα τον κοίταζε, πώς θα τον άγγιζε. Με ενδιέφερε να βρω το κίνητρο, για να παίξω κάθε σκηνή σαν να είναι μοναδική.
Με άλλα λόγια με απασχολούσαν τέτοιου είδους λεπτομέρειες, οι οποίες είχανε νόημα για μένα, και όλο αυτό με βοηθούσε να κάνω μια βουτιά σε ένα κόσμο ψυχολογικό. Στην ουσία αυτά τα χρόνια για εμένα ήταν ένας πιο βαθύς πειραματισμός ακόμα και στις πιο απλές, κοινές σκηνές. Γιατί, για να αφιερώσει ο τηλεθεατής χρόνο απ’ τη ζωή του και να δει εσένα στην τηλεόραση κάτι πρέπει να έχεις να του δώσεις. Οχι να παίξεις με υπερβολή αλλά να έχεις μία πρόταση. Για αυτό και για μένα οι «Αγριες Μέλισσες» ήταν ένα καθημερινό σχολείο, το οποίο με έκανε πολύ πιο ώριμο καλλιτεχνικά.

Βέβαια, όλα αυτά τα χρόνια φυσικό επακόλουθο ήταν να ωριμάσω και ως Δημήτρης. Ωρίμασα όχι μόνο καλλιτεχνικά έχοντας κάθε μέρα 10 ώρες γύρισμα, αλλά και δεοντολογικά. Βίωσα το πώς μπορώ να διαχειριστώ καλύτερα την κατάσταση ως ηθοποιός, για παράδειγμα, όταν οι συνθήκες είναι τέτοιες, που έρχεσαι λίγο αντιμέτωπος με τον εαυτό σου και με τα όριά σου, όπως το να παίζεις στο κρύο, να πρέπει να βραχείς και να πέσεις κάτω σε ένα χώρο βρώμικο.

Πού οφείλεται κατά τη γνώμη σας αυτή η τεράστια επιτυχία;

Οι «Άγριες Μέλισσες» μού επαλήθευσαν αυτό που ονειρευόμουν, όταν ήμουν στη δραματική σχολή, ότι θα επιλέξω ένα επάγγελμα που θα υπάρχει σεβασμός, που θα υπάρχει συνεργασία, που αν υπάρχει ομαδικότητα οι δυσκολίες ξεπερνιούνται και δημιουργείται κάτι εξαιρετικό. Η μεγάλη επιτυχία που είχαν οι «Μέλισσες» οφείλεται στο γεγονός ότι εκτός από το εξαιρετικό σενάριο της Μελίνας και του Πέτρου υπήρξαν κάποιοι φωτεινοί πυρήνες που συναντήθηκαν με τη θέληση να συνεργαστούν, χωρίς εγωισμό και εγωκεντρισμό και να φτιάξουν κάτι ωραίο. Σαν να λέμε ότι υπήρξε μία συνάντηση αστέρων που ο Λευτέρης Χαρίτος, ο σκηνοθέτης μας, κατάφερε να την ευθυγραμμίσει δημιουργώντας αυτό το αποτέλεσμα. Παρόλο που η δουλειά που κάναμε ήταν στην τηλεόραση δουλεύαμε σαν να είμαστε στο θέατρο. Υπήρχε δηλαδή ένα μεγάλο μεράκι και όχι η νοοτροπία ότι στην τηλεόραση τα πράγματα λειτουργούν πρόχειρα.

Οι Μέλισσες τελειώνουν και μαζί τελειώνει και ο ρόλος του Λάμπρου. Εμείς, οι τηλεθεατές νιώθουμε ότι χάνουμε ένα κομμάτι από την καθημερινότητά μας. Εσείς, πώς νιώθετε;

Οι Μέλισσες τελειώνουν, έχουν κάνει τον κύκλο τους και εμείς θα προχωρήσουμε στα επόμενα. Ωστόσο, ο Λάμπρος είναι ένας ήρωας ο οποίος συνεχώς παλεύει και κοιτάζει προς το φως. Για εμένα δεν θα τελειώσει, θα συνεχίσει να υπάρχει σε ένα παράλληλο σύμπαν και κάπως θα συνυπάρχουμε. Μακάρι, και για όσους παρακολούθησαν και αγάπησαν τη σειρά ο Λάμπρος να μείνει ως ένα σημείο αναφοράς της ελληνικής τηλεόρασης, ως ένας διαχρονικός ήρωας της ελληνικής μυθοπλασίας.

Πώς προέκυψε η συνεργασία με τον Αλέξανδρο Σιδηρόπουλο και την Αναστασία Μουτσάτσου στη μουσική παράσταση «Οι μέλισσες αγριεύουν τα βράδια»; Ποια ήταν η ανταπόκριση του κοινού;

Η παράσταση πήγε υπέροχα. Όλες οι παραστάσεις ήταν sold out. Αυτό που ένιωσα στο live να τραγουδάω και ο κόσμος να τραγουδάει μαζί μου, μαζί με τον Αλέξανδρο και την Αναστασία, είναι κάτι που δεν έχω ξανά βιώσει παρόλο που έχω τραγουδήσει και πιο παλιά. Ήμουν πολύ τυχερός για την εμπειρία αυτή. Από την πρώτη στιγμή που άκουσα τα τραγούδια με τη μουσική του Αλέξανδρου και τους στίχους της Ουρανίας Πατέλλη μαγεύτηκα. Όταν συναντηθήκαμε κάποια στιγμή με τον Αλέξανδρο και μού είπε ότι θα κάνουν live και θα χαρεί να παρακολουθήσω την παράσταση, τού απάντησα για πλάκα ότι όχι μόνο θα πήγαινα αλλά θα έλεγα κι ένα τραγούδι. Μετά από δύο μέρες μου τηλεφώνησε και με ρώτησε αν θέλω να είμαι στην παρέα τους και να τραγουδήσω μαζί τους. Παρόλο που στην αρχή δίστασα, όταν συναντηθήκαμε όλοι μαζί έγινε το κλικ και έτσι βρέθηκα στη σκηνή μαζί με τον Αλέξανδρο Σιδηρόπουλο και την Αναστασία Μουτσάτσου.

Ποιο θα είναι το μέλλον της παράστασης;

Στις 17 Ιουνίου θα γίνει μια μεγάλη συναυλία στο City Garden Festival by Christmas Τheater στην Ελλάδα με χωρητικότητα 2000 άτομα, στην οποία συναυλία θα συμμετέχουν η Μαρία Κίτσου, ο Γιάννης Βασιλώττος, ο Λευτέρης Χαρίτος και πολλοί άλλοι πρωταγωνιστές, από τις «Αγριες Μέλισσες».
Η παράσταση αυτή πιστεύω ότι θα συνεχίσει και το καλοκαίρι αλλά με τον Αλέξανδρο, την Αναστασία και τον Γιάννη Βασιλώττο. Εγώ δεν θα μπορέσω να συμμετάσχω γιατί θα παίξω στο θέατρο τον Ορέστη.

Ας μιλήσουμε, λοιπόν, για τον Ορέστη. Το καλοκαίρι θα πρωταγωνιστήσετε στην «Ηλέκτρα», μαζί με την Μαρία Κίτσου, ως Ορέστης. Τι είναι αυτό που σας κάνει να δένετε τόσο καλό με την κ. Κίτσου, ώστε να συνεχίσετε τη συνεργασία μαζί της και μετά το τέλος των «Μελισσών»;

Οι πρόβες έχουν ήδη ξεκινήσει. Εμένα μου έκανε πρόταση για τον ρόλο του Ορέστη ένας πολύ ξεχωριστός για εμένα σκηνοθέτης, με βαθιά γνώση του αντικειμένου, με αγάπη για τον ηθοποιό και το κοινό, ο Γιώργος Λύρας. Είχαμε αποφασίσει με τη Μαρία να μη συνεργαστούμε άμεσα, γιατί κανείς από τους δυο μας δεν θα ήθελε να καθιερωθούμε ως «ζευγάρι» στη σκηνή, παρόλο που μεταξύ μας υπάρχει μια απίστευτη χημεία. Ωστόσο, βρήκαμε πολύ ενδιαφέρουσα την πρόταση να βρεθούμε πάνω στη σκηνή μαζί αυτή τη φορά ως αδέλφια. Το είδαμε ως μία μεγάλη πρόκληση. Ο «Ορέστης» είναι ένας ρόλος ζωής για μένα, όπως άλλωστε και η «Ηλέκτρα» για την Μαρία, όλοι οι συνδημιουργοί της παράστασης είναι εξαιρετικοί, η μετάφραση του Στρατή Πασχάλη είναι από τις κορυφαίες, η Ειρήνη Μουντράκη η δραματολόγος μας έχει χρόνια εμπειρίας στο Εθνικό Θέατρο.

Λένε πως ο ηθοποιός σε κάθε ρόλο ανακαλύπτει κομμάτια του εαυτού του. Ποια κοινά στοιχεία έχει ο Δημήτρης με τον Λάμπρο και ποια με τον Ορέστη;

Το κοινό στοιχείο που έχω με τον Λάμπρο είναι η πίστη στην έννοια και την αξία του ΔΑΣΚΑΛΟΥ. Αυτής της φωτεινής παρουσίας στη ζωή ενός ανθρώπου που θα τον μπολιάσει με ιδέες, αξίες και δύναμη στην πιο τρυφερή του ηλικία προκειμένου να διεκδικήσει το θαύμα της ύπαρξης του.
Ο Ορέστης στην «Ηλέκτρα» του Ευριπίδη, είναι ένας αντιήρωας, από τους πρώτους ίσως στην αρχαία ελληνική τραγωδία. Είναι ένας άνθρωπος με φιλοσοφικό στοχασμό, με εσωτερική αναζήτηση ως προς την θέση του ανθρώπου στον κόσμο, ένας «ήρωας» γεμάτος ατέλειες, ο οποίος βαδίζει «στην κόψη του σπαθιού την τρομερή». Η ευθύνη και η αιτία του βασανισμού του είναι υπαρκτική. Παλεύει να λύσει το γόρδιο δεσμό της ύπαρξής του βιώνοντας την ανθρώπινη ερημιά σε όλο της το μέγεθος. Οπως ο καθένας μας, έτσι και εγώ, είμαστε χρεωμένοι με το ότι γεννηθήκαμε άνθρωποι.

Με τι παθιάζεται ο Δημήτρης εκτός από την υποκριτική;

Με ενθουσιάζει να νιώθω «ένθεος», να έχω μέσα μου αυτό το συναίσθημα του ενθουσιασμού. Να συναντώ ανθρώπους, να βιώνω καταστάσεις, να δουλεύω κείμενα, που με κάνουν να νιώθω ότι δεν πατάω στο έδαφος, που με κάνουν να νιώθω ζωντανός. Αυτό με παθιάζει. Μπορεί να είναι από ένα ταξίδι μέχρι το να γεμίσω το μπαλκόνι μου με όμορφα λουλούδια και να καλέσω τους φίλους μου, είναι να διαβάσω κάτι που θα κάνει έκρηξη μέσα στο μυαλό μου, οτιδήποτε θα με κάνει να βγω από τον αυτόματο πιλότο.

Τι ετοιμάζετε για την επόμενη τηλεοπτική-θεατρική περίοδο;

Δεν ξέρω αν θα ξανακάνω τηλεόραση του χρόνου. Θα ήθελα να το κάνω, αν υπάρξουν καλές συνθήκες και καλοί συνεργάτες. Ιδανικά θα ήθελα να δουλέψω κωμωδία, που μου αρέσει πολύ. Όσον αφορά στο θέατρο είμαι ακόμη στις συζητήσεις.