Ο Δρ Δρόσος Τσαβλής, είναι πνευμονολόγος MD, MSc, Ph.D και δημοτικός σύμβουλος Θεσσαλονίκης. Συμμετέχει σε διεθνή ιατρικά συνέδρια ως ομιλητής και δημοσιεύει ερευνητικές εργασίες σε επιστημονικά περιοδικά.

«Εθνικός Κήρυκας»: Μιλήστε μας για εσάς.

Δρόσος Τσαβλής: Γεννήθηκα και μεγάλωσα στην όμορφη Θεσσαλονίκη. Αποφοίτησα από την Ιατρική Σχολή του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου, ειδικεύθηκα στην Πνευμονολογία, έχω 3 μεταπτυχιακούς τίτλους σπουδών (Διοίκηση Μονάδων Υγείας, Ιατρική του Υπνου και Ιατρική Ερευνητική Μεθοδολογία) και είμαι Διδάκτωρ της Ιατρικής (PhD).

Εργάστηκα ως μεταδιδακτορικός ερευνητής (postdoc) στο αλλεργικό άσθμα στη Μασσαλία της Γαλλίας.

Διδάσκω στο αγγλόγλωσσο Τμήμα Ιατρικής του ΑΠΘ, που φιλοξενεί πολλούς Ελληνοαμερικανούς φοιτητές, κι έτυχα της αμέριστης συμπαράστασης της ελληνικής κυβέρνησης και προσωπικά του πρωθυπουργού κ. Κυριάκου Μητσοτάκη, ενώ έχει σκύψει πάνω μου με πατρική αγάπη κι επιστημονικό ενδιαφέρον και ο Σεβασμιώτατος Αρχιεπίσκοπος Αμερικής κ.κ. Ελπιδοφόρος.

Είμαι παντρεμένος με την παιδίατρο Άννα Τζουμάκα και πατέρας 3 ανήλικων παιδιών.

«Ε.Κ.»: Πόσο αποτελεσματική ήταν η αντιμετώπιση της πανδημίας στη Θεσσαλονίκη;

Δρόσος Τσαβλής: Η πανδημία είχε μία πρωτοφανή σφοδρότητα. Πολύ σωστά έγινε ο περιορισμός των μετακινήσεων και καταφέραμε έτσι να αναχαιτίσουμε τη μετάδοση του ιού μέχρι να έρθουν τα εμβόλια.

Πολίτες και ελληνική πολιτεία πάλεψαν πιασμένοι χέρι-χέρι, αψηφώντας τις διχαστικές επικίνδυνες φωνές κάποιων, που αμφισβητούσαν την ύπαρξη του ιού.

Ο Δήμος Θεσσαλονίκης δεν στάθηκε, θεωρώ, στο ύψος των περιστάσεων και αντιμετώπισε πλημμελώς το πρόβλημα, παρά τα μεγάλα χρηματικά ποσά που έλαβε από την κυβέρνηση και την Ευρωπαϊκή Ένωση.

Επρεπε να βοηθηθούν οι επαγγελματίες που επλήγησαν ανεπανόρθωτα, όπως στην εστίαση, ή τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις, το λιανεμπόριο και ο τουρισμός. Να δοθεί προτεραιότητα στην κοινωνική πολιτική, ώστε συνάνθρωποί μας που υποφέρουν από την αστεγία, την ανέχεια και την ανεργία να ανακουφιστούν.

Τέλος, να οργανωθούν τα κοινωνικά ιατρεία που στηρίζουν τους δημότες της πόλης μας. Θα έβαζα μικρό βαθμό στη διοίκηση του Δήμου Θεσσαλονίκης στη διαχείριση της υγειονομικής κρίσης, παρά το γεγονός ότι βοηθήθηκε πολύ από την κυβέρνηση και δυστυχώς την εξέθεσε και την απογοήτευσε. Δεν κατάφερε να απορροφήσει τους πόρους ή τους σπατάλησε σε δευτερεύουσες και άχρηστες για την εποχή δράσεις. Εκανε μόνο επικοινωνιακά τρικ, δυστυχώς.

«Ε.Κ.»: Πείτε μας για την πορεία σας στο Δήμο.

Δρόσος Τσαβλής: Ασχολούμαι πολλά χρόνια με τα κοινά της πόλης κι εκλέγομαι σε διάφορες θέσεις της τοπικής αυτοδιοίκησης. Στις εκλογές του 2019 βγήκα πρώτος σε σταυρούς δημοτικός σύμβουλος και εξελέγην πρόεδρος του Δημοτικού Συμβουλίου της πόλης.

Αυτή η καθολική αποδοχή ήταν συγκλονιστική για μένα και έκανε εντονότατο το αίσθημα ευθύνης που είχα απέναντι στους πολίτες. Οφειλα να είμαι συνεπής, νομότυπος, δίκαιος, ουδέτερος, ειλικρινής και δημοκρατικός. Αυτός είναι ο θεσμικός ρόλος του προέδρου και πρέπει να τον υπηρετεί στο έπακρο πέρα από προσωπικές ιδεολογίες και κομματικές συμπάθειες.

Συγκρούστηκα πεισματικά με όσους απαιτούσαν να είμαι μεροληπτικός. Στήριξα τους συμπολίτες μου κατά την πανδημία με άρθρα στον Τύπο, έκανα πολλές ενημερωτικές τηλεοπτικές και ραδιοφωνικές εκπομπές, φρόντισα ασθενείς κατ’ οίκον και τέλος υπηρέτησα για ένα μήνα σε δημόσιο Νοσοκομείο ακολουθώντας την επιθυμία κι εντολή της κυβέρνησης για βοήθεια των νοσοκομείων από ιδιώτες ιατρούς. Σήμερα είμαι ανεξάρτητος δημοτικός σύμβουλος και συνεχίζω από τη θέση αυτή να τιμώ την ψήφο των δημοτών και να έχω δυνατή φωνή υπερασπιζόμενος τα δίκαια αιτήματά τους. Θεωρώ ως αποστολή μου τη στήριξη του συμπολίτη μου.

«Ε.Κ.»: Ποια είναι τα σχέδιά σας για το μέλλον της Θεσσαλονίκης;

Δρόσος Τσαβλής: Η πόλη είναι οι άνθρωποί της. Τα σχέδιά μου για τη Θεσσαλονίκη εμπνέονται από τον ίδιο τον άνθρωπο, τον οποίο έχουν ως αφετηρία και σκοπό. Τα τεχνικά έργα, οι ασφαλτοστρώσεις, οι άψυχες κατασκευές, τα τσιμέντα και τα σίδερα είναι απαραίτητα για τη βελτίωση της ποιότητας ζωής των πολιτών, όμως πώς να τα χαρούν όταν η ζωή τους μαστίζεται από φτώχεια, ανεργία, ασθένειες και ψυχολογικά προβλήματα;

Οποιοσδήποτε ασχολείται με τα κοινά θα πρέπει προηγουμένως να έχει εργαστεί σκληρά στη ζωή του και να έχει ιδρώσει, για να καταλάβει τις αληθινές ανάγκες του λαού, να βελτιώσει τη διαβίωσή του και να βοηθήσει ουσιαστικά στην εξέλιξη και προκοπή του.

Προσωπικά, οραματίζομαι μια πόλη, όπου ο Δήμαρχος θα βλέπει τον δημότη στα μάτια και θα τον ακούει. Θα ενώνει όλες τις παραγωγικές δυνάμεις δίχως χρώματα και συμπάθειες, θα αφήνει πίσω του τους ανέφικτους σχεδιασμούς, δεν θα διαιρεί την πόλη σε εκλεκτούς και αδιάφορους και θα βάλει τέλος στην αυταρέσκεια και αυτοπροβολή.

Ο Δήμος πρέπει να σχεδιάζει το ίδιο μέλλον για όλους τους δημότες. Πρέπει να στηριχθούν οι δημιουργικοί επιχειρηματίες της πόλης και να δοθεί η ευκαιρία σε κάθε δημότη να απολαύσει την κοινωνική αρωγή και συμπαράσταση. Είναι τόσο απλό. Ολοι μπορούν να προσφέρουν, όπου κι αν ανήκουν πολιτικά, και κανείς δεν περισσεύει.

Προσωπικά, κοιτάω τον δημότη στα μάτια. Αφουγκράζομαι τις ανάγκες του κι εργάζομαι γι’ αυτές, χτίζοντας μαζί του το μέλλον των παιδιών μας. Σε αυτό θα ήθελα να καλέσω όλους τους πολίτες να συμπαραταχθούν. Σε μια διοίκηση ηθική, αξιοκρατική, σύγχρονη και κοινωνική. Είναι σταθερή άποψή μου ότι η πολιτική, όπως και η ιατρική, πηγάζει από τον άνθρωπο και απευθύνεται στον άνθρωπο και για το λόγο αυτό έχω ξεκάθαρα ανθρωποκεντρικά σχέδια για το μέλλον αυτής της πόλης που γεννήθηκα, μεγάλωσα, σπούδασα, εργάζομαι και ανατρέφω τα παιδιά μου.

«Ε.Κ.»: Εχετε συγγενείς στις ΗΠΑ και παππού που πέρασε από το Ellis Island;

Δρόσος Τσαβλής: Εχω πολλούς συγγενείς στις ΗΠΑ τους οποίους επισκέπτομαι συχνά. Ο παππούς μου είχε φτάσει πρώτος το 1918 και πέρασε από το Ελις Αϊλαντ (Ellis Island), όπως συνηθιζόταν τότε για τους μετανάστες. Ηταν πολύ συγκινητικό να δω το όνομά του γραμμένο στις λίστες που διατηρούνται ακόμα εκεί. Οι ΗΠΑ τού πρόσφεραν ασφάλεια, εργασία, οικονομική άνεση και είμαστε όλοι ευγνώμονες γι’ αυτό.

«Ε.Κ.»: Ποια είναι η σχέση που έχετε με την Εκκλησία;

Δρόσος Τσαβλής: Ανέπτυξα μια πολύτιμη πνευματική σχέση με την Ορθοδοξία μας από μικρός. Βιώνω στην καθημερινότητά μου το φως της θρησκείας μας, και τα διδάγματα της πίστης μας με καθοδηγούν στην επαγγελματική και πολιτική ζωή μου, προσαρμοσμένα πάντα στη σύγχρονη εποχή, μακριά από θρησκοληψίες και εμμονές.

Ισως αυτή η σχέση ήταν και η αιτία επιλογής επαγγέλματος για μένα. Ο ιατρός φροντίζει το σώμα του ανθρώπου και το απαλλάσσει από αρρώστιες, όπως ο παπάς φροντίζει την ψυχή του και την ελευθερώνει από πάθη και μικρότητες.

Εχω συχνή επαφή με τον Οικουμενικό μας Πατριάρχη κ.κ. Βαρθολομαίο και πρόσφατα γνώρισα άλλη μια λαμπρή προσωπικότητα της Εκκλησίας μας, που η ελληνική ομογένεια στις ΗΠΑ έχει την τύχη και τη χαρά να έχει πνευματικό πατέρα. Το Σεβασμιώτατο Αρχιεπίσκοπο Αμερικής κ.κ. Ελπιδοφόρο. Οι δύο αυτοί λειτουργοί και υπηρέτες του Θεού με εμπνέουν και φωτίζουν το δρόμο στις δύσκολες στιγμές που ζούμε.

«Ε.Κ.»: Τι σημαίνει για εσάς η περικοπή των απολαύσεων;

Δρόσος Τσαβλής: Ο καταναλωτισμός και οι απολαύσεις κυριαρχούν και κατευθύνουν, πια, τον τρόπο που βλέπουμε και προγραμματίζουμε τις ζωές μας. Είμαστε μια καλομαθημένη γενιά και θεωρούμε αυτονόητα πολλά πράγματα, που αν εκλείψουν για κάποιο λόγο, δεν θα μπορέσουμε να ανταπεξέλθουμε στις ανάγκες που θα προκύψουν.

Η πανδημία στάθηκε αφορμή να στερηθούμε απλές απολαύσεις, όπως είναι η συναναστροφή με φίλους και οι κοινωνικές εκδηλώσεις, γάμοι, βαπτίσεις, εορτές, αποφοιτήσεις, οικογενειακά τραπέζια, αλλά και διακοπές, επαγγελματικά ταξίδια ή επαγγελματικές συναντήσεις.

Η πιο οδυνηρή όμως, για μένα, απώλεια και περικοπή είναι αυτή της ίδιας της Υγείας. Η καλή υγεία ήταν μια αυτονόητη απόλαυση, αλλά η πανδημία μάς θύμισε ότι είμαστε τρωτοί, ευάλωτοι και θνητοί.

Φίλοι, συγγενείς, άνθρωποι της διπλανής πόρτας, που απολάμβαναν την καθημερινότητά τους πλήρεις υγείας έχουν χαθεί και εγώ πενθώ και προσπαθώ να το διαχειριστώ.

Οι απολαύσεις είναι εφήμερες και άνευ ουσίας, οπότε η οποιαδήποτε περικοπή τους δεν πρέπει να μας καταθλίβει, αλλά να μας ενδυναμώνει και να μας κάνει πιο αισιόδοξους για το μέλλον.