Κύριε Διευθυντά,

Ο κορωνοϊός εξακολουθεί να ταλανίζει την ανθρωπότητα. Παρ’ όλο ότι η ανακάλυψη και η χρήση των εμβολίων θα μπορούσε να ανακόψει τη προέλασή του, βλέπουμε ότι ο θάνατος εξακολουθεί να θερίζει ανθρώπινες ζωές, κάτι που δεν έπρεπε. Γιατί ενώ θα μπορούσαμε να ανακόψουμε το θανατικό με τη χρήση του εμβολίου, μερικοί από εμάς, και όχι λίγοι, εξακολουθούν να μη θέλουν να κάνουν χρήση του μοναδικού όπλου που έχουμε. Οι λόγοι που επικαλούνται είναι πολλοί και δεν υπάρχει χώρος αλλά ούτε και λόγος να τους αναφέρω.

Στην προκειμένη περίπτωση όμως της πανδημίας, η απόφαση που παίρνουμε αν θα κάνουμε το εμβόλιο ή όχι, δεν αφορά μόνον εμάς. Ναι, έχουμε το δικαίωμα να αποφασίσουμε και να μη κάνουμε το εμβόλιο και είμαστε υπεύθυνοι για την υγεία μας και τη ζωή μας, αλλά αν αρρωστήσουμε από αυτήν την ασθένεια, έχουμε το δικαίωμα να τη μεταδώσουμε και στους άλλους με πιθανότητες να πεθάνουν; Ασφαλώς δεν το έχουμε όπως δεν έχουμε το δικαίωμα να φωνάξουμε «φωτιά» σε ένα γεμάτο θέατρο.

Αυτή λοιπόν την άποψη, σαν πολίτες, έχουμε την υποχρέωση να υποδείξουμε στους αρνητές του εμβολίου. Οτι η απόφαση να κάνουν το εμβόλιο δεν αφορά αποκλειστικά τους ίδιους αλλά και όσους έρθουν σε επαφή μαζί του στη περίπτωση που θα αρρωστήσουν. Και αυτό δεν είναι μόνον δουλειά του κράτους. Είναι υποχρέωση κάθε ενός που έχει μια ηγετική θέση και μπορεί να επηρεάσει λίγους ή πολλούς ανθρώπους. Είτε σαν εκλεγμένοι άρχοντες, είτε σαν πρόεδροι κοινωνικών ομάδων και οργανώσεων, είτε σαν εργοδότες, είτε σαν επιστήμονες, είτε σαν λειτουργοί, είτε σαν οικογενειάρχες, είτε σαν άτομα. Ναι. Αν κάθε ένας από εμάς ξέρουμε κάποιον αρνητή της θεραπευτικής αξίας του εμβολίου, συγγενή, φίλο, γείτονα, τυχαίο γνώριμο, είναι υποχρέωσή μας να του υποδείξουμε την πλάνη του και ότι στην περίπτωση που θα αρρωστήσει μπορεί να μεταδώσει την ασθένεια και να πεθάνει, όχι μόνο σε κάποιον τυχαίο, αλλά και στην οικογένειά του και τα ίδια τα παιδιά του.

Πρέπει να θεωρηθεί εθνικό καθήκον από όλους μας η προσπάθεια να πείσουμε, έστω και έναν, να κάνει το εμβόλιο. Μπορεί να έχουμε την καλή τύχη και να πείσουμε κάποιον/α να εμβολιαστεί. Είμαι σίγουρος τότε ότι θα νοιώσουμε ικανοποιημένοι και ευτυχείς γιατί έτσι μπορέσαμε να σώσουμε μια ζωή. Αλλά αν όχι, τότε αποδεικνύεται σωστό αυτό που οι αρχαίοι ημών πρόγονοι έλεγαν: «Μωραίνει Δίας όν βούλεται απολέσαι».

Κωνσταντίνος Λυκογιάννης

Elmsford, ΝΥ