Για όσους είχαν την άποψη ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση (ΕΕ) είναι υπολογίσιμος διεθνής παίκτης σε ό,τι αφορά την ασφάλεια και την ειρήνη, ακόμα και όταν αυτές σχετίζονται άμεσα με αυτήν την ίδια, θα πρέπει, ύστερα από τη δήλωση του Πούτιν που ακολούθησε τη συνάντησή του με τον Γάλλο Πρόεδρο και προεδρεύοντα της ΕΕ στο τρέχον εξάμηνο, να προσγειωθούν στη στυγνή πραγματικότητα, ότι οι μεγάλοι, όπως ΗΠΑ, Ρωσία, Κίνα και λοιποί, δεν την υπολογίζουν και θεωρούν πως χάνουν τον χρόνο τους να συζητάνε μαζί της. Μεγαλύτερη ξεφτίλα δεν θα μπορούσε να προκύψει από αυτήν που προέκυψε από τη δήλωση του Πούτιν, ότι δηλαδή για θέματα που έχουν σχέση με την ασφάλεια και την ειρήνη στην Ευρώπη το αφεντικό είναι οι ΗΠΑ και με αυτές, δηλαδή τον Μπάιντεν, πρέπει να μιλήσει για να κανονίσει την πορεία του.

Έχω αναφερθεί σε αυτό το σκορποχώρι που τιτλοφορείται ως Ενωμένη(!) Ευρώπη, όπου φαίνεται ότι λαλούν πολλά κοκόρια και ποτέ δεν ξημερώνει. Η ΕΕ είναι πολλά, αλλά ενωμένη δεν είναι, γιατί η αξιωματική αρχή της που καθορίζει τη συμπεριφορά των μελών της είναι: ο καθένας για πάρτη του, κάτι που νομοτελειακά οδηγεί σε έναν και μοναδικό ισχυρό της λέσχης.

Καλά ο Πούτιν, άλλωστε η Ρωσία είναι μια μεγάλη δύναμη, να την γράφει κανονικά την ΕΕ στα παλαιότερα των υποδημάτων της, αλλά εδώ παρατηρούμε ακόμα και ο καραγκιόζης του νέο-οθωμανισμού να την «γράφει» κανονικά. Αυτή κι αν είναι ξεφτίλα. Δυστυχώς αυτή είναι η κατάσταση σε ό,τι αφορά τη φυσιογνωμία της ΕΕ. Για όλα αυτά όμως υπάρχουν και οι αντίστοιχες αιτίες που κρατάνε αλυσοδεμένη την ιδέα της ενωμένης Ευρώπης στο σεντούκι των απογόνων του Αρίλαχου και αυτών που ακολούθησαν μέχρι τον Χίτλερ και πέραν αυτού, έως ότου εξασφαλίσουν την απόλυτη ηγεμονία τους στην ΕΕ. Αυτοί τορπίλισαν και τις τελευταίες προσπάθειες του Γάλλου προέδρου Μακρόν, ο οποίος με κάθε ευκαιρία κάνει αναφορά στα στοιχεία που είναι απαραίτητα για να αποκτήσει η ΕΕ τα χαρακτηριστικά ενός σοβαρού παίκτη στο διεθνές στερέωμα.

Η Γερμανία είτε κυβερνάται με την λεοντή των Χριστιανοδημοκρατών ή αυτήν των Σοσιαλδημοκρατών, αμφότερες χωρίς ουδεμία σχέση με τις αρχές του Χριστιανισμού ή της δημοκρατίας, χτίζουν το γερμανικό όνειρο, το οποίο υπηρετείται απόλυτα από το σκορποχώρι που λέγεται Ενωμένη Ευρώπη. Σε αυτή την ΕΕ επενδύει η Γερμανία, η οποία της δίνει τη δυνατότητα να αυξάνει την οικονομική της ισχύ που αποτελεί και την αναγκαία και ικανή συνθήκη για τη μελλοντική της εξέλιξη σε άρχοντα της Ευρώπης. Οι υποδομές που χτίζονται στην Ευρώπη είναι και αυτές ενταγμένες στην υλοποίηση του ίδιου ονείρου και μάλιστα αυτές οι υποδομές χτίζονται με τον ιδρώτα και τα λεφτά των υπολοίπων.

Έχει σκεφτεί κανείς πως διά της μεθόδου του γκασταρμπάιντερ (gastarbeiter) –επιστήμονες, τεχνίτες κάθε ειδικότητας, ιδίως από τις χώρες των PIGS, όπως αποκαλούν τις νότιες χώρες της ΕΕ,- η Γερμανία αποκτά έτοιμο αυτό το ακριβοπληρωμένο και με κόπο παραγόμενο ανθρώπινο δυναμικό από τις χώρες από τις οποίες προέρχεται, όπου συντελείται, συγχρόνως, το καταστροφικό γι’ αυτές brain drain, χωρίς να κοστίζει στη Γερμανία έστω και ένα ευρώ, με το οποίο ενισχύει την πολιορκία της σε αυτές. Αυτή, όμως, απαιτεί πληρωμές για τη μεταφορά τεχνογνωσίας και τεχνολογίας από τις χώρες όπου εξάγεται. Δεν θα έπρεπε να μοιράζεται τα παραγόμενα αγαθά με τις χώρες που με το ανθρώπινο δυναμικό τους συμβάλουν στην παραγωγή αυτή; Πού τέτοια ευαισθησία. Εδώ αρνείται να μας αποζημιώσει για τις καταστροφές των Ναζί στη χώρα μας και να επιστρέψει το δάνειο, τη ληστεία εννοώ, στην Τράπεζα της Ελλάδος που είχε «εξασφαλίσει» με δημοκρατικές, δηλαδή, χιτλερικές διαδικασίες το χιτλερικό καθεστώς την περίοδο της Κατοχής.

Σαν να μην έφτανε αυτό η Γερμανία εξοπλίζει, συγχρόνως, τους εχθρούς της Ελλάδος και της Κύπρου, καθώς και αυτών των συνόρων της ΕΕ, κάτι που αναγκάζει τη χώρα μας να προβαίνει συχνά σε πολύ μεγάλες αμυντικές δαπάνες για την αντιμετώπιση των τουρκικών απειλών. Αλλά δεν περιορίζεται μόνο σε αυτό η Γερμανία, γιατί με την πολιτική της ακυρώνει κάθε προσπάθεια που γίνεται στο πλαίσιο της ΕΕ να αντιμετωπιστούν με κυρώσεις οι τουρκικές απειλές εναντίον μελών της. Οι γερμανικές κυβερνήσεις, διαχρονικά, αποτελούν προστάτες της Τουρκίας και χορηγοί στις εγκληματικές εκστρατείες της. Η γερμανική και η τουρκική φάρα μου θυμίζει τον τέντζερη που γύρισε και βρήκε το καπάκι. Είναι η φάρα του ολοκαυτώματος και των γενοκτονιών που συντηρεί την κολεγιά των δυο για αιώνες.

Την ώρα που η Τουρκία έχει ξεσαλώσει και ανοιχτά απειλεί τη χώρα μας, με την οποία αμφισβητεί, στο πλαίσιο της επεκτατικής πολιτικής της Γαλάζιας Πατρίδας, την κυριαρχία των νησιών του Αιγαίου, παρά τις σχετικές διεθνείς συνθήκες και συμβάσεις και παρά τις πρόνοιες του Διεθνούς Δικαίου και του νόμου για το Δίκαιο της Θάλασσας, η Γερμανία στέκεται σταθερά αρωγός της Τουρκίας. Μόλις προχθές ο μέχρι πρότινος πρόεδρος από την ίδρυση της Διάσκεψης Ασφάλειας του Μονάχου (Munich Security Conference) και Γερμανός διπλωμάτης (πρέσβης) και καθηγητής Βόλφγκανγκ Ισινγκερ (Wolfgang Ischinger, κατά τον περιβόητο Κίσινγκερ), ενόψει της διάσκεψης που γίνεται στις 18 Φεβρουαρίου στο Μόναχο, με θέμα την ασφάλεια, αγνοώντας κάθε έννοια του Διεθνούς Δικαίου και γράφοντάς το στα παλαιότερα των υποδημάτων του, στη συνέντευξή του έσταζε μέλι για την Τουρκία σύμμαχό του χωρίς καμιά ντροπή (τουλάχιστον σε ό,τι μας αφορά διαβάστε στην slpress.gr το άρθρο, με τίτλο: «Ο τουρκικός επεκτατισμός και οι Έλληνες απολογητές του», του Δημήτρη Χατζηδημητρίου, καθώς και το άρθρο μου που δημοσιεύτηκε στον «Εθνικό Κήρυκα» παλαιότερα, όπου αναφέρονται στοιχεία της Συνθήκης της Λωζάννης, για να διαπιστώσετε τι γράφει στα παλαιότερα των υποδημάτων του ο εν λόγω Γερμανός διπλωμάτης).

* Ο Θεόδωρος Στάθης έζησε για χρόνια στις ΗΠΑ. Είναι πρώην βουλευτής Λάρισας με το ΠΑΣΟΚ, ενώ διετέλεσε υφυπουργός Εθνικής Αμυνας, αναπληρωτής υπουργός Πολιτισμού και υπουργός Γεωργίας. Είναι διδάκτωρ του Columbia University και πρόεδρος του Ιδρύματος Μεσογειακών Μελετών.