Διαβάζοντας συχνά εμείς οι Λονδρέζοι ομογενείς στον ηλεκτρονικό «Εθνικό Κήρυκα» τις συγκινητικές αποχαιρετιστήριες εκδηλώσεις των Ελληνοαμερικανών προς τιμήν των ανώτερων Ελλήνων διπλωματών που αποχωρούν από τις ΗΠΑ λόγω της λήξης της εκεί θητείας τους, πρέπει να ομολογήσουμε ότι μαζί με τον θαυμασμό, αισθανόμαστε ταυτόχρονα ακόμη πιο έντονη την εγκατάλειψη εκ μέρους του υπουργείου Εξωτερικών.

Πώς είναι δυνατόν, αναρωτιόμαστε, να μην είναι σε θέση τόσα χρόνια η Αθήνα να λύσει το έντονο πρόβλημα της εξυπηρέτησης των ομογενών στη Βρετανία εκ μέρους των προξενικών μας αρχών; Τη στιγμή μάλιστα που στη Βρετανία ζουν πολύ λιγότεροι ομογενείς από ό,τι στις ΗΠΑ, που βρίσκονται γεωγραφικά πολύ πιο κοντά στην Ελλάδα και λειτουργούν εκεί αρκετά επίτιμα προξενεία στις βρετανικές μεγαλουπόλεις;

Μήπως το υπουργείο Εξωτερικών επιλέγει να στέλνει στο Λονδίνο επίτηδες χειρότερους διπλωμάτες από ό,τι στην Ουάσιγκτον, στη Νέα Υόρκη, στη Βοστώνη στο Σικάγο κ.λπ.; Ενώ στο Προξενείο της Νέας Υόρκης έστειλε η Αθήνα τον πρώην υπεύθυνο Επικοινωνίας ολόκληρου του υπουργείου Εξωτερικών, τον εξαιρετικό γενικό πρόξενο Κωνσταντίνο Κούτρα, στο Λονδίνο που είναι η «Νέα Υόρκη» της Ευρώπης, καθήκοντα προξένου εκτελεί ένας πολύ νεαρός σε ηλικία, βαθμό και εμπειρία διπλωμάτης. Ο νεαρός πρόξενος είναι σεμνός και συμπαθής, αλλά κάθε φορά που επισκεπτόμαστε την πρεσβεία του Λονδίνου τον συναντάμε έξω από την κεντρική της είσοδο, κάτω από βροχή, να κάνει τον… «τροχονόμο» στις ουρές αναμονής.

Θα απαντήσουμε με απλά λόγια: αντί να μας στέλνει η Ελλάδα στο Λονδίνο διπλωματικές προσωπικότητες πρώτου μεγέθους σαν τον κ. Κούτρα και τους συναδέλφους του στα άλλα ελληνικά προξενεία των ΗΠΑ, σε μόνιμη σχεδόν βάση μας στέλνει κουρασμένους… «γαλαζοαίματους», «λόρδους» και «αριστοκράτες», ανάλογα με το αν τους στηρίζει ρουσφετολογικά ο πρώην βασιλιάς Κωνσταντίνος, μέλη της βρετανικής βασιλικής οικογένειας, το ναυτιλιακό λόμπι, οι τραπεζίτες του Σίτυ κ.λπ.

Πίσω εξάλλου από κάθε επιτυχημένο πρόξενο βρίσκεται η ομάδα των διοικητικών υπαλλήλων οι οποίοι κάνουν τη δουλειά. Από αυτούς εξαρτάται η επιτυχία ή η αποτυχία του προξενείου και του προϊσταμένου του. Εάν ο προϊστάμενος είναι σωστός επαγγελματίας, η ομάδα λειτουργεί σωστά και η εξυπηρέτηση των ομογενών είναι επιτυχής. Εάν παραγοντίζει, ρουσφετολογεί και μεταχειρίζεται τους υπαλλήλους του ως εργαλεία εξυπηρέτησης των προσωπικών του φίλων, τότε η απόδοσή τους μηδενίζεται.

Εισήγησή μας λοιπόν σχετικά με το διοικητικό προσωπικό των προξένων που βραβεύονται για το έργο τους από την υπηρεσία τους, ή από την οργανωμένη Ομογένεια, όπως ο κ. Κούτρας, είναι να βραβεύονται ταυτόχρονα και αυτοί, ονομαστικά, ένας-ένας.

Είναι λοιπόν η λύση για το μόνιμο πρόβλημα της λειτουργίας του προξενείου του Λονδίνου να μετατεθεί εκεί ένας νέος «Κωνσταντίνος Κούτρας» που θα φέρει τον Ελληνισμό της Βρετανίας πιο κοντά στην Ελλάδα; Σαφώς ναι, παρ’ όλο που στο Λονδίνο θα έχει να πολεμήσει επιπλέον με τα κατεστημένα του ελληνοβρετανικού τραπεζικού, επιχειρηματικού και ακαδημαϊκού κόσμου, που μονίμως αναζητούν χρηματοδοτήσεις από την Ελλάδα.

Επιστρέφοντας στην Αμερική, θα θέλαμε να υπογραμμίσουμε ότι στόχος της Αθήνας και του υπουργείου Εξωτερικών θα έπρεπε να είναι η επιστροφή της «χαμένης» ομογένειας στη γενέτειρα. Για να έλθουν πιο κοντά στην Ελλάδα οι ομογενείς που την ξέχασαν, πρέπει η Ελλάδα να βρει τρόπους να τους προσεγγίσει και να τους προτρέψει να ενδιαφερθούν γι’ αυτήν. Αυτό μπορεί να το κάνει κυρίως μέσω των ελληνικών διπλωματικών αρχών. Σημαντικό ρόλο στην Αμερική παίζει και ο «Εθνικός Κήρυκας», ο οποίος φέρει σε καθημερινή επαφή τους ομογενείς μεταξύ τους και με την Ελλάδα.

Στη «χαμένη» ομογένεια συμπεριλαμβάνονται όλοι όσοι δεν εκπροσωπούνται στις ελληνοαμερικανικές οργανώσεις που κρατούν επαφή με τα ελληνικά προξενεία. Συμπεριλαμβάνονται όλοι αυτοί που δεν είναι μέλη των κοινοτήτων της Αρχιεπισκοπής, ή της AHEPA και των άλλων οργανώσεων, επειδή είναι απογοητευμένοι με την Ελλάδα και τους εκπροσώπους της. Είναι όλοι όσοι δεν προσκαλούνται στις εκδηλώσεις των Ελλήνων διπλωματών, των πολιτικών και άλλων εκπροσώπων του ελληνικού έθνους. Ναι, υπάρχουν πολλοί τρόποι, αν υπάρχει η θέληση, να «προσκληθούν» συμβολικά οι εκατοντάδες χιλιάδες των ξεχασμένων ομογενών μας στις εκδηλώσεις της Ελλάδας, για να ξεκινήσει ο διάλογος του «επαναπατρισμού» των.

Ο Ελληνισμός έχει ανάγκη να έχει κοντά του τους επιτυχημένους ομογενείς. Δεν φτάνουν όμως μόνο αυτοί. Θα πρόκειται για αυτοκτονία αν συνεχίσει να αγνοεί τους απλούς ομογενείς που είναι εκατομμύρια. Είναι εύκολη η συνεργασία των διπλωματών με τους εκατομμυριούχους που αναζητούν αναγνώριση και δόξα. Χρειάζεται ιδρώτας για να εντοπιστούν οι ξεχασμένοι Ελληνοαμερικανοί στη χαώδη Αμερική και απαιτείται ενθουσιασμός για να μπορέσουν οι διπλωμάτες μας να τους σφίξουν, συμβολικά, το χέρι.

Πραγματικά είναι συγκινητικό να διαβάζουμε στον «Εθνικό Κήρυκα» καλά λόγια για άξιους διπλωμάτες. Θα θέλαμε και από την πλευρά μας να προσθέσουμε και τα δικά μας συγχαρητήρια. Μαζί με τους προέδρους, τους διοικητές και τους ιερωμένους που τους συγχαίρουν στην Αμερική, να τους πούμε ένα μεγάλο ευχαριστώ και να τους προσκαλέσουμε στο Λονδίνο για να μας βοηθήσουν και εμάς.

Μακάρι να είχαμε τέτοιους εκπροσώπους του ελληνικού κράτους στη Βρετανία. Τέτοιοι δημόσιοι λειτουργοί δημιουργούν με επιτυχία τη βάση πάνω στην οποία μπορεί να χτιστεί μια νέα ομογένεια, ικανή να βοηθήσει την Ελλάδα και την Κύπρο που δέχονται για πρώτη φορά μετά την τουρκική εισβολή στην Κύπρο το 1974, πραγματικές απειλές μιας νέας τουρκικής στρατιωτικής εισβολής.

* Ο Γιώργος Χατζηιωάννου διετέλεσε Σύμβουλος Τύπου στη Μόνιμη Αντιπροσωπεία της Ελλάδας στον ΟΗΕ στη Νέα Υόρκη και στις πρεσβείες Λονδίνου και Μόσχας.