Αποτελεί δικαίωση από τη μια πλευρά αλλά ταυτόχρονα και βαρύ φορτίο για την Ομογένεια της Αμερικής. Στην πιο δύσκολη στιγμή, αργά ή γρήγορα, όλοι τελικά αναγκάζονται να αναγνωρίσουν δημόσια την πραγματική αξία της ελληνοαμερικανικής κοινότητας, παρ’ όλο που ορισμένοι αρμόδιοι κάνουν ελάχιστα για να την κρατήσουν κοντά στην Ελλάδα και στην Κύπρο. Ας ευχηθούμε ότι δεν είναι αργά και ότι ο Ελληνισμός διατηρεί ακόμη την απαραίτητη ζωντάνια που θα τον βοηθήσει να ξεπεράσει τα μεγάλα εμπόδια της εποχής μας.

Ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης πολύ σοφά θα παρακάμψει με την ομιλία του στο Κογκρέσο στις 17 Μαΐου, στην Ουάσιγκτον, τους διορισμένους αξιωματούχους της αμερικανικής κυβέρνησης που ενθαρρύνουν την επιθετικότητα της διπλοπρόσωπης Τουρκίας.

Θα έλθει με την ομιλία του σε απευθείας επαφή με τους Αμερικανούς πολιτικούς, βουλευτές και γερουσιαστές, που δεν διορίζονται από το Λευκό Οίκο, το Στέιτ Ντιπάρτμεντ και τους λομπίστες της Ουάσιγκτον, αλλά εκλέγονται από τον ίδιο τον αμερικανικό λαό. Εναν λαό στον οποίο οι Ελληνοαμερικανοί παίζουν μεν σημαντικό ρόλο, αλλά θα μπορούσαν να θριαμβεύουν αν είχαν καλύτερους ηγέτες και στενότερη επαφή με την Ελλάδα και την Κύπρο.

Με την ομιλία του προς τους Αμερικανούς βουλευτές και γερουσιαστές στην Ουάσιγκτον, ο κ. Μητσοτάκης στην ουσία θα παρακάμψει επίσης και τους αυτοαποκαλούμενους «ομογενειακούς ηγέτες». Θα μιλήσει με τον τρόπο αυτό απευθείας στις καρδιές των εκατοντάδων χιλιάδων Ελληνοαμερικανών και ιδιαίτερα αυτών που επιμένει να ξεχνάει η επίσημη Ελλάδα και οι διπλωμάτες της, η Αρχιεπισκοπή Αμερικής και οι κάθε είδους ομογενειακοί πρόεδροι που τρέχουν να φωτογραφηθούν δίπλα σε επισήμους.

Μεγάλη είναι η ευκαιρία για τον Ελληνα Πρωθυπουργό να αποδυναμώσει τα υψηλόβαθμα στελέχη της αμερικανικής κυβέρνησης που υποστηρίζουν τις ανομίες της Τουρκίας. Για να έχει όμως ρεαλιστική πιθανότητα να το πετύχει αυτό πρέπει πρώτα να κερδίσει τις καρδιές των αγνοημένων από την Αθήνα Ελληνοαμερικανών που έχουν ενσωματωθεί στην αμερικανική κοινωνία. Γιατί για να πειστούν οι εκλεγμένοι πολιτικοί της Ουάσιγκτον ότι πρέπει να στηρίξουν τα δίκαια της Ελλάδας και της Κύπρου, απαραίτητο είναι να γνωρίζουν ότι στις εκλογικές τους περιφέρειες έχουν να κάνουν με ενωμένους, ισχυρούς και θυμωμένους Ελληνοαμερικανούς ψηφοφόρους. Για να συνεχίσει να μας βοηθάει ο πρόεδρος της Επιτροπής Εξωτερικών Υποθέσεων της Γερουσίας Μπομπ Μενέντεζ, πρέπει να τον βοηθήσουμε και εμείς.

Αποτελεί όμως και ευκαιρία για τους ίδιους τους ομογενείς να προσδώσουν στην ομιλία του Ελληνα Πρωθυπουργού την ίδια βαρύτητα και αποτελεσματικότητα που είχε η παρόμοια, τηλεοπτική, ομιλία του προέδρου της Ουκρανίας Ζελένσκι προς τους βουλευτές και γερουσιαστές της Ουάσιγκτον, πριν λίγες εβδομάδες.

Το κοινό σημείο μεταξύ Ελλάδας, Κύπρου και Ουκρανίας είναι ότι και οι τρεις αυτές χώρες υπέστησαν και υφίστανται εχθρικές εισβολές. Η Ελλάδα και η Κύπρος από την Τουρκία και η Ουκρανία από τη Ρωσία. Η Ουκρανία όμως στηρίζεται από τη Δύση, ενώ η Ελλάδα και η Κύπρος σαφώς όχι.

Είναι σαφές σε όλους ότι ο ρόλος του Ζελένσκι στην Ουασιγκτον είναι πολύ ευκολότερος από αυτόν του Μητσοτάκη. Ο πρώτος έχει αντίπαλο την «κακιά» Ρωσία, ενώ ο Ελληνας Πρωθυπουργός έχει αντίπαλο έναν «καλό» για αρκετούς φιλότουρκους αξιωματούχους της Ουάσιγκτον «εταίρο» του ΝΑΤΟ, την Τουρκία.

Είχαμε την τύχη και την ευλογία να βρισκόμαστε στην Ελλάδα τις μέρες του Πάσχα και πιο συγκεκριμένα στην κοσμοπολίτικη Μύκονο του αμφισβητούμενου από τους Τούρκους Αιγαίου Πελάγους. Οι πολλοί ξένοι τουρίστες, ανάμεσα στους οποίους οι περισσότεροι Αμερικανοί, έτρεχαν δεξιά και αριστερά τρισευτυχισμένοι σαν μικρά παιδιά να απολαύσουν τον λαμπρό ήλιο, την καταγάλανη θάλασσα και το τοπικό φολκλόρ. Κάθε μέρα όμως ο παραθαλάσσιος πεζόδρομος στη γραφική Χώρα της Μυκόνου με τις καφετέριες και τα εστιατόρια, αποκάλυπτε το «άλλο» πρόσωπο της Ελλάδας. Μετατρεπόταν σε… λεωφόρο σχεδόν ταχείας κυκλοφορίας για τα κάθε είδους μεταφορικά οχήματα, που υποχρέωναν τους τουρίστες να φυλάγονται λες και βρίσκονταν… στο κέντρο του Μανχάταν. Η Ελλάδα δυστυχώς έχει σχεδόν πάντα δύο διαμετρικά αντίθετα «πρόσωπα» που άλλα λένε και άλλα κάνουν και πολεμάνε το ένα το άλλο.

Πού «εξαφανίστηκε» το περίφημο καινούργιο, ανανεωμένο, ΣΑΕ που είπε ο υπουργός Εξωτερικών Νίκος Δένδιας ότι θα δημιουργήσει; Στην πράξη, εν όψει των επόμενων εκλογών, οι περισσότεροι Ελληνες διπλωμάτες σπεύδουν την περίοδο αυτή να εκμεταλλευτούν τις κομματικές τους γνωριμίες για την εξασφάλιση της καλοπέρασής τους και αγνοούν μονίμως τους ξενιτεμένους Ελληνες. Παράδειγμα ο πρέσβης μας στο Λονδίνο που φεύγει, ή τον διώχνουν από εκεί πολύ πρόωρα, είτε λόγω ανικανότητας, είτε για να παρατείνει την παραμονή του στο εξωτερικό με ρουσφέτι σε κάποιο άλλο πιο ευχάριστο πόστο. Σίγουρα δεν ολοκλήρωσε την αποστολή του στην Αγγλία. Δεν θέλουμε να επαναλάβουμε τις παραλείψεις που αφορούν την ελληνική διπλωματική αποστολή του Λονδίνου, αλλά ίσως χρειαστεί να το κάνουμε στο μέλλον γιατί ο «προστάτης» της υπουργός Εξωτερικών Νίκος Δένδιας θα περιποιηθεί σίγουρα με ρουσφέτια τα δικά του «παιδιά» που βρίσκονται εκεί.

Στην Αρχιεπισκοπή Αμερικής μαθαίνουμε ότι ο υπεύθυνος Επικοινωνίας, που δεν είναι ομογενής, συνηθίζει να περνάει αρκετό χρόνο στην Αθήνα, ενώ θα έπρεπε να βρίσκεται μονίμως στο πόστο του στη Νέα Υόρκη. Από το πρωί μέχρι το βράδυ, σε συνεργασία με τις ελληνικές διπλωματικές αρχές, τους ομογενειακούς συλλόγους και τα ομογενειακά ΜΜΕ, θα έπρεπε να προσπαθεί να φέρει πίσω τους Ελληνοαμερικανούς που έχουν γυρίσει την πλάτη τους στην Εκκλησία, στην Αρχιεπισκοπή, στην Ελλάδα και στην Κύπρο.

Το ίδιο όμως ποσοστό ευθύνης έχουν και οι ομογενείς που διχάζονται μεταξύ τους αναμηρυκάζοντας μικροκομματικές σαχλαμάρες περασμένων αιώνων. Ακούσαμε για παράδειγμα ότι στο Σικάγο συγκρούστηκαν συριζαίοι με νεοδημοκράτες για το αν θα πρέπει να προσκληθεί ή όχι ο Μητσοτάκης στην εκεί παρέλαση.

Κάποιος θα έπρεπε να τους πει: «Βρε κακόμοιροι, φύγατε από την Ελλάδα για ένα καλύτερο μέλλον αλλά ακόμη είστε κολλημένοι στα παλιά και δεν μπορείτε να απαλλαγείτε από τις αιτίες που σας έδιωξαν μακριά από την πατρίδα σας. Μας πήραν τη μισή Κύπρο και κινδυνεύουμε να χάσουμε και τη μισή Ελλάδα και εσείς δεν καταλάβατε ακόμη ότι πρέπει να είστε ενωμένοι».

Αδιαπραγμάτευτο λοιπόν το συμπέρασμα. Αν η Αθήνα δεν έχει την πλήρη και ενθουσιώδη στήριξη της ελληνοαμερικανικής κοινότητας, δεν θα καταφέρει να πλησιάσει αυτούς που μπορούν να τη βοηθήσουν πραγματικά στην Ουάσιγκτον για να αντιμετωπίσει την Τουρκία. Αν αρκεστούμε ξανά στις συνηθισμένες παραπλανητικές και μεγαλόστομες δηλώσεις των «ηγετών της Ομογένειας», για να κουκουλώσουμε την αλήθεια, σε 5, 10, 20 χρόνια θα χάσουμε και το μισό ελληνικό Αιγαίο και τη μισή ελληνική Θράκη. Εξάλλου, επίσης πήρε αρκετά χρόνια για να χάσουμε τη μισή Κύπρο και την Ιστορία μας στα Σκόπια. Ετσι δεν είναι;

* Ο Γιώργος Χατζηιωάννου διετέλεσε Σύμβουλος Τύπου στη Μόνιμη Αντιπροσωπεία της Ελλάδας στον ΟΗΕ στη Νέα Υόρκη και στις πρεσβείες Λονδίνου και Μόσχας.