Την εβδομάδα που πέρασε είχαμε δύο θέματα στη διάθεσή μας για το «Γράμμα από το Λονδίνο». Τις μεγάλες πυρκαγιές στην Ελλάδα και την ιστορική Ομοσπονδία Ελληνικών Σωματείων Νέας Υόρκης. Και τα δύο είναι πολύ σοβαρά.

Οι πρόσφατες πυρκαγιές στην Ελλάδα θα μπορούσαν να ήταν πιο περιορισμένες αν οι Έλληνες ήταν πιο υπεύθυνοι. Ορισμένοι καίνε και ξανακαίνε κάθε χρόνο τη χώρα από εγκληματική αμέλεια, για να χτίσουν παράνομα σπίτια και τελευταία για να τοποθετήσουν ανεμογεννήτριες και ηλιακά συστήματα στο πλαίσια της «πράσινης» αλλαγής, όπως υποστηρίζουν αρκετοί. Άλλοι υποστηρίζουν ότι τα ελληνικά δάση μπορεί να αποτελούν στόχους πολιτικών αντιπάλων, τρομοκρατών, πρακτόρων ξένων εχθρικών δυνάμεων ή και ψυχοπαθών και η ελληνική Δικαιοσύνη αναζητεί πίσω από τις φωτιές οργανωμένα εγκληματικά συμφέροντα. Μεγάλα είναι και τα συμφέροντα που αφορούν τα πυροσβεστικά αεροπλάνα και ελικόπτερα που αγοράζουμε και νοικιάζουμε από το εξωτερικό.

Η Ελλάδα καίγεται και μια κατηγορία Ελλήνων πλουτίζει λοιπόν. Το ίδιο όμως συμβαίνει και με την τουρκική απειλή. Σε αρκετούς Έλληνες συμφέρει να υπάρχει ο Ερντογάν γιατί βγάζουν λεφτά από τις εισαγωγές όπλων, τη δημιουργία νέων στρατιωτικών και ναυτικών βάσεων, τα ενεργειακά προγράμματα, κ.λπ. Οι διαπλεκόμενοι επιχειρηματίες μας προτιμούν να εισάγουν τα πάντα από το εξωτερικό αντί να τα κατασκευάζουν στην Ελλάδα και με τον τρόπο αυτό να τη βοηθούν.

Δεν είναι εξάλλου η πρώτη φορά που η Ουάσιγκτον δεν αναλαμβάνει τον πρώτο ρόλο στην παροχή βοήθειας προς τη χώρα μας, τη φορά αυτή για την κατάσβεση των πυρκαγιών, παρόλο που της δίνουμε ό,τι έχουμε και δεν έχουμε χωρίς αντάλλαγμα.

Η Ομοσπονδία Νέας Υόρκης

Κάτι ανάλογο συμβαίνει και με τις σχέσεις της Ελλάδας με την Ομογένεια. Επί όλων των κυβερνήσεων οι αρμόδιοι της Αθήνας και της Ομογένειας αλληλοσυγχαίρονται για δήθεν επιτεύγματά τους, ενώ είναι πασιφανές ότι τους ενδιαφέρει μόνο το προσωπικό τους συμφέρον και η ικανοποίηση της ματαιοδοξίας τους. Αγνοούν ακόμη και εντολές πρωθυπουργών όταν πρόκειται για την εξυπηρέτηση των προσωπικών τους επιδιώξεων.

Αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς, οφείλουμε να ομολογήσουμε ότι ελάχιστες είναι οι ομογενειακές οργανώσεις, ιδρύματα, φορείς κ.λπ. που έχουν επιβιώσει στο χρόνο, χωρίς την ηθική και πρακτική ώθηση της Αθήνας. Οι  πραγματικά ανεξάρτητοι ομογενειακοί φορείς που μπορούν να επιζήσουν χωρίς τα «δεκανίκια»  Αθήνας, είναι ελάχιστοι. Μεταξύ αυτών περιλαμβάνονται και οι Ομοσπονδίες Ομογενειακών Σωματείων της Νέας Υόρκης και των άλλων αμερικανικών μεγαλουπόλεων. Δεν παύουν όμως να χρειάζονται την συμπαράστασή της.

Κλασικό παράδειγμα η περίπτωση της AHEPA, η οποία κυριάρχησε στην Ομογένεια των ΗΠΑ κατά τον προηγούμενο αιώνα. Αν δεν υπήρχε η πρόσφατη επικοινωνιακή παρέμβαση και η πλουσιοπάροχη φιλοξενία εκ μέρους της ελληνικής κυβέρνησης, ενδεχομένως να ξαναέπεφτε στην ιδιότυπη «χειμερία νάρκη» στην οποία είχε περιέλθει μέχρι σχετικά πρόσφατα. Τα «φώτα» της Αθήνας που έπεσαν πρόσφατα επάνω της την ξαναζωντάνεψαν.

Ακόμη και η Ελληνορθόδοξη Αρχιεπισκοπή Αμερικής έχει ανάγκες πνευματικής και ηθικής στήριξης. Χρειάζεται π.χ. τη συμπαράσταση του Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως για να αντλήσει δύναμη, κάτι που γνωρίζουν καλά οι αμερικανικές κυβερνήσεις.

Με τον ίδιο τρόπο και οι Ομοσπονδίες που εκπροσωπούν τα εκατομμύρια των απλών, άσημων ομογενών χρειάζονται κι' αυτές «φως, περισσότερο φως» από τη γενέτειρα, για να κρατιούνται ζωντανές. Χωρίς τη συμπαράσταση της μητέρας-πατρίδας πεθαίνουν και ο Ελληνισμός των ΗΠΑ και του υπόλοιπου κόσμου χάνεται για την Ελλάδα με μαθηματική ακρίβεια.

Φανταστείτε για λίγο πώς θα ήταν τα πράγματα αν η Αθήνα έκανε τα ίδια πράγματα και αν τις ίδιες τιμές που πρόσφερε στην AHEPA τις πρόσφερε και στις ιστορικές Ομοσπονδίες Ελληνικών Σωματείων Νέας Υόρκης, Σικάγου, Βοστώνης κ.λπ. Θα έδινε έτσι διέξοδο στον καημό, στη νοσταλγία και στις ανάγκες των εκατοντάδων χιλιάδων απλών ομογενών που θέλουν να έχουν στενή επαφή με την ιδιαίτερη πατρίδα τους στην Ελλάδα. Αυτό σήμερα τους το στερεί η επίσημη Αθήνα γιατί ουσιαστικά τους περιφρονεί, δεν ασχολείται μαζί τους με σοβαρό τρόπο και δίνει σημασία μόνο στους «πρόθυμους» μεγαλο-ομογενείς που την εξυπηρετούν επικοινωνιακά.

Οι ομογενείς που ασχολούνται με τις Ομοσπονδίες είναι πραγματικοί πατριώτες γιατί προσφέρουν την αγάπη τους για κάθε τι το ελληνικό, χωρίς να περιμένουν αποζημίωση. Εκπροσωπούν τις εκατοντάδες χιλιάδες των ξενιτεμένων Ελλήνων, αλλά δεν φωτογραφίζονται δίπλα στον υπουργό. Ακούνε «Ελλάδα» και κλαίνε. Στην πρεσβεία μας όμως στο Λονδίνο που κατέληξε να απέχει από κάθε αμιγώς ομογενειακή εκδήλωση αν δεν προβάλλεται προσωπικά ο πρέσβης της, ο νέος πρόξενος κατέχει τον χαμηλότερο βαθμό στη διπλωματική ιεραρχία και πρωτομαθαίνει τη δουλειά τώρα. Στέλνουν δηλαδή σε ένα πολύ ευαίσθητο πόστο ένα παιδαρέλι γιατί δεν τους ενδιαφέρει πραγματικά η Ομογένεια.

«Μπαλώματα» επιπλέον σαν το ΣΑΕ δεν έχουν οργανική σχέση με τα εκατομμύρια των ομογενών και τις Ομοσπονδίες τους. Αυτοί που οργανώνουν τις εθνικές παρελάσεις στην 5η Λεωφόρο της Νέας Υόρκης και βιώνουν τα πραγματικά προβλήματα των ομογενών, δεν είναι το ΣΑΕ αλλά οι εκπρόσωποι των συλλόγων της Νέας Υόρκης. Το γνωρίζουν όλοι καλά αυτό.

Από την άλλη πλευρά, αυτοί που θέλουν τους ομογενείς βολικά εργαλεία άσκησης εσωτερικής ελληνικής κομματικής πολιτικής, επιτυγχάνουν στην πραγματικότητα την απομάκρυνσή τους από την Ελλάδα. Ας τους εμποδίσουμε με όποιο τρόπο μπορούμε και ας βοηθήσουμε τις Ομοσπονδίες των ομογενειακών σωματείων και ιδιαίτερα αυτή της Νέας Υόρκης, που πραγματοποιεί επί πολλές δεκαετίες ένα από τα πιο δύσκολα πατριωτικά έργα στο εξωτερικό.

* Ο Γιώργος Χατζηιωάννου διετέλεσε Σύμβουλος Τύπου στη Μόνιμη Αντιπροσωπεία της Ελλάδας στον ΟΗΕ στη Νέα Υόρκη και στις πρεσβείες Λονδίνου και Μόσχας.