Το «Ελληνικό», το διεθνές αεροδρόμιο των Αθηνών για 63 χρόνια, που «έκλεισε τις πόρτες» του στις 28 Μαρτίου 2001, το αεροδρόμιο από το οποίο οι περισσότεροι μεταναστεύσαμε, θα παραμείνει για εμάς πάντα το «Ελληνικό», ό,τι και να γίνει.

Δεν είναι δυνατόν να διαγραφούν από το μυαλό μας οι μνήμες του αποχωρισμού από την γη που γεννηθήκαμε, επειδή στο χώρο του θα χτιστούν ουρανοξύστες.

Δεν λέω, καιρός ήταν πια να αξιοποιηθεί αυτός ο δημόσιος χώρος και μπράβο στην κυβέρνηση Μητσοτάκη που τα κατάφερε επιτέλους να τον αποδεσμεύσει.

Τώρα, αν έπρεπε να μετατραπεί σε ουρανοξύστη –«Marina Tower» θα λέγεται συνεχίζοντας την παράδοση που θέλει όλα σχεδόν στην Ελλάδα να έχουν αγγλικά ονόματα- ή όχι, είναι άλλο θέμα.

Εξάλλου, κάποιος που μένει στη Νέα Υόρκη είναι δύσκολο να εντυπωσιαστεί με  έναν ακόμα ουρανοξύστη.

Εύχεται όμως κανείς να έρθει η ώρα που η κατασκευή ή όχι ενός ουρανοξύστη στην Αθήνα δεν θα αποτελεί μόνο ένα οικονομικό θέμα σε μία πόλη που διαθέτει τον μοναδικό, τον ανεπανάληπτο παγκόσμιο «ουρανοξύστη», την Ακρόπολη.

Εν πάση περιπτώσει, ανάμεσα στα όσα κολακευτικά γράφονται για το θέμα του «Marina Tower» -όλα τα διαμερίσματα λένε θα βλέπουν τη θάλασσα…- διέκρινα και μια διαφορετική προσέγγιση από τον πρώην υπουργό Στέφανο Μάνο, σε συνέντευξη που παραχώρησε στην ηλεκτρονική εφημερίδα «iefimerida.gr»- στην  οποία βαθμολογεί την κυβέρνηση θετικά, σε γενικές γραμμές, δύο χρόνια μετά τις εκλογές.

Για το θέμα του Ελληνικού, μεταξύ των άλλων, λέει και τα εξής:

«Δεν διέκρινα πουθενά έναν αέρα δημιουργίας. Κοιτάξτε όλη τη συζήτηση που γίνεται για τα καζίνο, στο Ελληνικό ή στο Μαρούσι. Ξέρετε, υπάρχει η άποψη ότι τα καζίνο μέσα στην πόλη είναι ένας έμμεσος τρόπος να φορολογηθούν οι φτωχοί άνθρωποι, γιατί αυτοί συνήθως παίζουν και χάνουν χρήματα, όχι οι πλούσιοι. Οι φτωχοί πληρώνουν χαμηλούς φόρους ή καθόλου φόρους και αυτός είναι ένας τρόπος να τους πάρει λεφτά το Δημόσιο, μέσω του τζόγου. Για να σας δώσω ένα παράδειγμα μιας εντελώς διαφορετικής -ας πούμε αριστοκρατικής- προσέγγισης, δείτε τι έκανε το Ιδρυμα Σταύρος Νιάρχος στο Κέντρο Πολιτισμού. Πήρε τον Ρέντσο Πιάνο, έφτιαξε ένα φοβερό πάρκο και κτίρια και τα απολαμβάνει ο κόσμος. Ενώ στο Ελληνικό μιλάμε εδώ και χρόνια, μιλάμε για ένα οικόπεδο που ανήκει στο Δημόσιο και δεν μπορεί να βγει άκρη και συζητάμε ποιος καζινάς θα αναλάβει. Είναι πολλά τα ερωτηματικά».

Η σύγκριση που κάνει ο Μάνος μεταξύ της… ουρανοξυστοποίησης του Ελληνικού με το Κέντρο Πολιτισμού Ιδρυμα Σταύρος Νιάρχος (ΚΠΙΣΝ) αποτελεί την συνισταμένη της γνώμης που επικρατεί στον λαό και που βέβαια αντανακλά πλήρως την πραγματικότητα για το αριστούργημα αυτό.

Ετσι, λοιπόν, μια από τις προσφορές του ΚΠΙΣΝ είναι ότι έχει καθιερωθεί και ως ένα σημείο σύγκρισης βάσει του οποίου κρίνεται οτιδήποτε άλλο γίνει στην Αθήνα.

Θα μου πείτε, μπορούν όλα να γίνουν με βάση τις προδιαγραφές, την νοοτροπία και τη φιλοσοφία του Ιδρύματος Σταύρος Νιάρχος;

Ασφαλώς όχι.

Αλλά αυτό δεν είναι θέμα μόνο χρημάτων. Είναι θέμα αξιών. Είναι θέμα «πιστεύω». Είναι, σε τελική ανάλυση, πάνω απ’ όλα θέμα ηγεσίας.

Στο τέλος της ημέρας το μεγάλο ζητούμενο είναι να ελεγχθούν τα μεγάλα συμφέροντα για να μη φτάσουμε στο σημείο χρόνια μετά να μιλάμε για τα μεγάλα λάθη που διαπράττονται τώρα, όπως συχνά κάνουμε για τον τρόπο που επιτράπηκε να οικοδομηθεί η Αθήνα στις αρχές της δεκαετίας του 1960.