Καλημέρα από την ηλιόλουστη αλλά δροσερή Αθήνα που κάποια στιγμή το μεσημέρι έπιασε και τους… 64 βαθμούς. Καλή και ευτυχισμένη Χρονιά γεμάτη υγεία για όλους σας. Ευχή από καρδιάς για όλους.
Πάει και ο Στέλιος Σεραφείδης. «Εφυγε». Ενας ποδοσφαιριστής που έπαιζε στη θέση του τερματοφύλακα και συνέδεσε το όνομά του με την ΑΕΚ. Οχι μόνο με το ποδόσφαιρο που υπηρέτησε αλλά με την ΑΕΚ σαν οργανισμός. Από ποδόσφαιρο μέχρι… τάβλι ο Σεραφείδης ήταν εκεί. Ενας άνθρωπος που μόνο έδωσε στην ΑΕΚ και δεν πήρε τίποτα. Και όταν λέμε έδωσε κυριολεκτούμε. Με τριψήφια σύνταξη στα χέρια του και χωρίς να έχει παίξει μπάλα στο σήμερα με τα πολλά εκατομμύρια ο Σεραφείδης αγόραζε από την μπουτίκ της ΑΕΚ διάφορα κασκόλ, φανέλες, σκουφάκια και τα έδινε σε φίλους της «Ενωσης» που δεν είχαν να αγοράσουν ένα αναμνηστικό της ομάδας του. Τερματοφύλακες καλύτεροι του Σεραφείδη έχουν περάσει από την ΑΕΚ και έχουν αφήσει το στίγμα τους, όμως εκείνος ήταν το κάτι άλλο, ήταν ΑΕΚτζής, ήταν κομμάτι της ΑΕΚ. Ηταν ο άνθρωπος που έδωσε χωρίς να πάρει τίποτα, που πρόσφερε όσο ελάχιστοι, ήρεμος, ευγενικός, ήσυχος, ένας πατέρας που ήθελαν να έχουν όλοι και τυχεροί όλοι αυτοί που τον γνώρισαν και έμαθαν δίπλα του πολλά. Από μυστικά της μπάλας μέχρι… χαρακτήρα.
Ο Στέλιος Σεραφείδης ήταν η ΑΕΚ. Σημαία, όπως λέγαμε παλιά. Και τέτοιες σημαίες υπάρχουν και σε άλλες ομάδες. Ανθρωποι που έχουν ταυτίσει το όνομά τους και την πορεία τους με μία ομάδα. Ανθρωποι που πήγαν μικρά παιδάκια στον σύλλογο και αφού υπέγραψαν 8ετές συμβόλαιο έμειναν για μια ζωή. Βάφθηκαν με τα χρώματα της ομάδας και ποτίστηκαν με την ιστορία της. Η ιστορία της ομάδας έγινε δική τους και η δική τους κομμάτι της ιστορίας της ομάδας. Και υπάρχουν πολλοί σαν τον Στέλιο Σεραφείδη, αλλά είναι όλοι… παλιοί. Οπως ήταν για τον Ολυμπιακό ο Σάββας Θεοδωρίδης. Ο Σάββας ήταν Ολυμπιακός από την κορφή ως τα νύχια. Μόνο Ολυμπιακός, έδωσε όλη του τη ζωή για την ομάδα. Οπως ήταν για τον ομογενειακό αθλητισμό ο Γιάννης Κωσταλάς. Ανθρωπος που έβαλε τη ζωή του σε δεύτερη μοίρα πίσω από την Ομογένεια και τον Αθλητισμό. «Εφυγε» κι αυτός. Και θα «φύγουν» κι άλλοι σαν τον Σεραφείδη, τον Θεοδωρίδη και τον Κωσταλά. «Φεύγουν» μία – μία οι σημαίες του Ελληνισμού. Και τι θα μείνει;
Θα μείνει να θυμόμαστε την… τριετία του Βαλμπουενά; Του Μπεργκ; Του Ελ Καντουρί; Του Μπλάνκο;
Τρέμω με τον διάλογο που μπορεί να έχουμε με τα εγγόνια μας όταν θα τους μιλάμε για τον Σεραφείδη και τους άλλους θρύλους που ήταν σαν να έπαιζαν οι πατεράδες ή τα αδέλφια μας στο γήπεδο και πηγαίναμε να τους δούμε κι εκείνα θα μας λένε για τα εκατομμύρια που πήρε ο Ντομίνγκες στο διάστημα που έπαιξε στον Ολυμπιακό ή πόσο καλές κάθετες είχε ο Μπίσεσβαρ.
Βλέπω τις ενδεκάδες των ομάδων και ψάχνω τους Ελληνες με το κιάλι. Ποδοσφαιρικά ντράπηκα όσο τίποτα όταν είδα 11 ξένους στην αρχική 11άδα του Παναθηναϊκού. Ενας Παναθηναϊκός που είχε τις καλύτερες Ακαδημίες, τον κοροϊδεύαμε για τους Γκουμο-Μπασινάδες και τα… θαλασσινά (Κάβουρας και Καραβίδας) και σήμερα έχει πάνω από 79 ποδοσφαιριστές που παίζουν σε ομάδες της Ελλάδας και του εξωτερικού και έχουν βγει από τις Ακαδημίες του. Ομως στην ενδεκάδα του δεν είχε ούτε έναν. Οπως δεν έχει ο Αρης, ο Ολυμπιακός από το 2016 είχε μείνει μόνο με έναν Ελληνα και πάει λέγοντας…
Ανάμνηση θα μείνουν οι Ελληνες παίκτες στις ελληνικές ομάδες. Για «σημαίες» μην το κάνουμε λόγο. Σεραφείδης, Θεοδωρίδης, Κωσταλάς και όσοι ακολουθήσουν θα είναι σαν τους Ηρωες του 1821. Θα μείνουν στην ιστορία και μαζί τους πεθαίνει και η νεότερη ιστορία του ελληνικού ποδοσφαίρου.