Το αποτυχημένο φινάλε ακόμη μιας προσπάθειας της Εθνικής ομάδας ποδοσφαίρου να προκριθεί σε μια σημαντική διοργάνωση, εν προκειμένω στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 2022 που θα διοργανωθεί από το Κατάρ, μάλλον δεν πρέπει να εξέπληξε επί της ουσίας κανέναν απ’ όσους ασχολούνται με το λαοφιλές αυτό άθλημα στην Ελλάδα. Γιατί λοιπόν η Ελλάδα να βρεθεί στο Μουντιάλ της επόμενης χρονιάς από τη στιγμή που μετά το έπος του 2004 με την κατάκτησή του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος (Euro) της Πορτογαλίας, το ποδόσφαιρό της ακολουθεί μια σταθερά φθίνουσα πορεία, με εξαίρεση την αναλαμπή που υπήρξε στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 2014 στη Βραζιλία, όταν στις λεπτομέρειες αποτύχαμε να βρεθούμε στις οκτώ καλύτερες ομάδες του πλανήτη.

Πως μπορεί να περιμένουμε επιτυχίες και προκρίσεις από μια Εθνική ομάδα στην οποία οι άνθρωποι που διοικούν το ποδόσφαιρό της βρίσκονται μόνιμα στα… χαρακώματα για τον έλεγχο της ΕΠΟ και κρίνουν τα πεπραγμένα του αντιπροσωπευτικού συγκροτήματος ανάλογα με την πλευρά που πρόσκεινται.

Πως μπορούμε να περιμένουμε επιτυχίες όταν δεν υπάρχουν οι κατάλληλες υποδομές, όταν έχει στερέψει η «δεξαμενή» μέσα από την οποία αντλεί παίκτες πρώτης γραμμής ο εκάστοτε Ομοσπονδιακός προπονητής για να στελεχώσει την Εθνική ομάδα, λόγω του αφελληνισμού του ελληνικού πρωταθλήματος, όταν δεν υπάρχει μια Εθνική σχολή ποδοσφαίρου όπως λίγο-πολύ συμβαίνει σε όλες τις ανεπτυγμένες ποδοσφαιρικά χώρες του κόσμου, όταν δεν έχει γίνει ακόμη πραγματικότητα παρά τις εξαγγελίες που έχουν ακουστεί κατά καιρούς το «σπίτι» των Εθνικών ομάδων, όταν η Εθνική δεν έχει το δικό της πιστό κοινό-απόδειξη τα μόλις 1388 εισιτήρια που «κόπηκαν» στο ματς με το Κόσοβο κι όταν μέσα από την αρρωστημένη οπαδική αντιπαράθεση η Εθνική ομάδα δε μπορεί να βρει ένα γήπεδο που θα το μετατρέψει στο «κάστρο» της, ρίχνοντας στο… καναβάτσο μόνο με τις ιαχές και τις παροτρύνσεις του κόσμου της, υποδεέστερους αντιπάλους και συνεχίζει να παίζει στο αχανές και «κρύο» Ολυμπιακό Στάδιο της Αθήνας.

Καμία στρατηγική δεν έχει χαραχθεί και κανένα μεγαλόπνοο πλάνο δε έχει εκπονηθεί από τους αρμόδιους για την αναγέννηση της Εθνικής ομάδας που αν δεν αλλάξει άρδην η κατάσταση στο ελληνικό ποδόσφαιρο θα συνεχίσει να… βολοδέρνει στις προκριματικές φάσεις των μεγάλων διοργανώσεων, ενώ θα κυνηγάει όποτε μπορεί μια καλή πορεία και μια άνοδο στην υψηλότερη κατηγορία από αυτή που βρίσκεται τώρα στο Nations League.

Ως εκ τούτου δεν είναι το μείζον για την Εθνική ομάδα ποδοσφαίρου αν θα μείνει ή αν θα φύγει ο Φαν’τ Σιπ κι αν θα πρέπει σε περίπτωση απομάκρυνσής του ο διάδοχός του να είναι Ελληνας ή ξένος.

Το πρόβλημα στην Εθνική ομάδα είναι η παθογένεια που επικρατεί συνολικά στο ποδόσφαιρο της Ελλάδας και η οποία αντί να μειώνεται, μεγαλώνει μέρα με τη μέρα όλο και περισσότερο. Από τη στιγμή μάλιστα που οι Εθνικές ομάδες αποτελούν τον… καθρέφτη του ποδοσφαίρου της χώρας που εκπροσωπούν, τότε δεν θα πρέπει να περιμένουμε ως Ελληνες φίλαθλοι κάτι περισσότερο από την Εθνική μας ομάδα. Αλλωστε η ποδοσφαιρική μας… χρεωκοπία είναι αναμφισβήτητη…