Η εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία φαίνεται όλο και πιο πιθανή.

Ο Ρώσος πρόεδρος Πούτιν συνεχίζει να ενισχύει τις δυνάμεις του στα σύνορα της χώρας του με την Ουκρανία προετοιμαζόμενος προφανώς για να εισβάλει.

Στις δυτικές πρωτεύουσες η ανησυχία κορυφώνεται.

Η εισβολή μιας (μεγάλης) χώρας σε μια άλλη, όπως η Ιστορία διδάσκει, άσχετα από τα προσχήματα, είναι μια μεγάλη υπόθεση και πιθανή αρχή πολλών δεινών. Μπορεί να πάρει ανεξέλεγκτη τροπή. Αποτελεί ένα κακό παράδειγμα για άλλες επίδοξες χώρες.

Και βέβαια στην δική μας περίπτωση δίνει το δικαίωμα στην Τουρκία να ισχυριστεί ότι δεν είναι η μόνη που εισέβαλε σε μια άλλη χώρα, στην Κύπρο. Αρα γιατί φωνάζουν στον ΟΗΕ;

Την προηγούμενη εβδομάδα, σε μακρά τηλεδιάσκεψη, ο Τζο Μπάιντεν απέτυχε να πείσει τον Πούτιν να ματαιώσει τα σχέδιά του για εισβολή στην Ουκρανία.

Μετά από αυτό, και προφανώς με παράκληση της Ουάσιγκτον, την σκυτάλη πήρε προχθές το «γκρουπ των επτά» πιο ανεπτυγμένων χωρών.

Με ανακοίνωσή τους απαιτούν από την Ρωσία «να αποκλιμακώσει» τις στρατιωτικές επιχειρήσεις στα σύνορα με την Ουκρανία, προειδοποιώντας ότι μία εισβολή θα είχε «μαζικές επιπτώσεις» και ότι «θα επιφέρει πολύ μεγάλο οικονομικό πόνο στη Μόσχα».

Και μετά έρχεται στην ουσία της υπόθεσης: «H όποια χρήση βίας», λέει, «για αλλαγή συνόρων απαγορεύεται αυστηρώς από τον διεθνή νόμο…».

Δεν διαφωνώ καθόλου με αυτή την αυστηρή προειδοποίηση της Δύσης ενάντια στη Ρωσία. Απεναντίας, θεωρώ ότι σωστά ενεργούν, αν και πιστεύω ότι διέπραξαν λάθος να αφαιρέσουν από το τραπέζι την προοπτική στρατιωτικής αντίδρασης.

Αυτό που μειώνει την αξιοπιστία τους είναι η επιλεκτική επίκληση της «απαγόρευσης της αλλαγής συνόρων με τη χρήση βίας».

Αν ανατρέξει κανείς ακόμα και στην πρόσφατη Ιστορία, την Ιστορία του 20ού αιώνα, θα δει ότι αρκετοί πόλεμοι ξεκίνησαν εξαιτίας της αλλαγής συνόρων, της εισβολής μεγάλων δυνάμεων σε αδύναμους γείτονες.

Θα έπρεπε να είχε εμπεδωθεί λοιπόν ότι η προστασία της ειρήνης επιβάλλει, την με κάθε τρόπο αποτροπή μιας τέτοιας ενέργειας, ανεξάρτητα από το ποια χώρα εμπλέκεται.

Η Διεθνής Κοινότητα χάνει το ηθικό της βάρος όταν ανέχεται, π.χ. την προσπάθεια αλλαγής συνόρων εκ μέρους της Τουρκίας στο Αιγαίο, και ανέχεται την αλλαγή συνόρων στην Κύπρο, που επήλθε εξαιτίας της εισβολής.

Δεν μπορεί στη μία περίπτωση να ισχύει ο διεθνής νόμος και στην άλλη όχι.

Για να ισχύουν αυτοί οι νόμοι, πρέπει να εφαρμόζονται γενικά και να εφαρμόζονται σε κάθε περίπτωση.

Το πιθανότερο είναι ότι ο Πούτιν θα αγνοήσει τις προειδοποιήσεις της Δύσης και θα εισβάλει, δημιουργώντας μια νέα σοβαρή κρίση στον Κόσμο.

Λες και δεν έχουμε αρκετές να αντιμετωπίσουμε.