Δεν υπάρχει πιο σημαντικός ρόλος στη ζωή από αυτόν του γονιού και φαίνεται πως κανείς δεν ξέρει ακριβώς τι πρέπει να κάνει, όταν βρίσκεται αντιμέτωπος με το θαύμα της ζωής, ακόμα κι αν έχει τις καλύτερες προθέσεις. Γιατί το μεγάλωμα των παιδιών είναι ένα από τα πιο δύσκολα πράγματα που καλούμαστε να κάνουμε στη ζωή μας και συνήθως δεν είναι το μόνο που πρέπει να κάνουμε στην περίοδο που είμαστε νέοι και δημιουργικοί. Γι’ αυτό και κανείς γονιός δεν μπορεί να αποφύγει τα λάθη στο μεγάλωμα των παιδιών του.

Το ίδιο ακριβώς συνέβη και σε εμένα. Τώρα, που βρίσκομαι πλέον σε ένα άλλο σημείο του κύκλου της ζωής, κι έχοντας περισσότερη εμπειρία, ίσως οι επιλογές μου σε κάποια πράγματα στο μεγάλωμα των παιδιών μου να ήταν διαφορετικές.

Θα προσπαθούσα να τα αγκαλιάζω περισσότερο, να τα χαϊδεύω πολύ, να καλύπτω κάθε τους ανάγκη, χωρίς τις ενοχές ότι τα κακομαθαίνω, χωρίς τον φόβο ότι δεν θα γίνουν αυτάρκη και ανεξάρτητα. Τα πρώτα χρόνια της ζωής τους τα παιδιά εξαρτώνται απόλυτα από μας και οι γονείς που τους προσφέρουν όλη την τρυφερότητα και την προσοχή που διαθέτουν όχι μόνο δεν τα κακομαθαίνουν αλλά τα βοηθάνε να καλλιεργήσουν την αίσθηση της αξίας του εαυτού τους. Μαθαίνουν στα παιδιά τους ότι αξίζουν να αγαπιούνται.

Θα τα άφηνα πολύ πιο συχνά να εξερευνούν ανενόχλητα τον κόσμο γύρω τους, να βουτούν τα χέρια τους στις λάσπες, να περπατούν ξυπόλητα, να βγαίνουν στο κρύο, χωρίς να φοβάμαι συνεχώς ότι κάτι θα πάθουν, ότι θα κρυώσουν, θα αρρωστήσουν ή θα χτυπήσουν. Θα έπαιρνα μέρος στις περιπέτειές τους με μεγάλο ενθουσιασμό, και θα προτιμούσα να τους περάσω το μήνυμα ότι ο κόσμος γύρω τους δεν είναι μία τεράστια παγίδα γεμάτη κινδύνους, αλλά ένας κόσμος γεμάτος ευκαιρίες και δυνατότητες. Κι αργότερα, όταν θα μεγάλωναν θα τους έλεγα πιο συχνά «Να περάσεις καλά» κάθε φορά που θα έβγαιναν έξω και όχι «Να προσέχεις». Οι γονείς που αντιμετωπίζουν τον κόσμο με λιγότερες φοβίες και καχυποψία μεγαλώνουν παιδιά που γίνονται πιο ανεξάρτητα, πιο χαρούμενα και λιγότερο φοβισμένα.

Θα έπαιρνα πιο σοβαρά όλα αυτά τα μικρά πράγματα που μπορεί να τους στεναχωρούσαν, όπως το να σπάσει το αγαπημένο τους παιχνίδι ή να μην προλάβουν να δουν την αγαπημένη τους εκπομπή. Δεν θα τους έλεγα «Γιατί στεναχωριέσαι για κάτι τόσο ασήμαντο», αλλά θα τα αγκάλιαζα και θα τους έδειχνα πως καταλαβαίνω την στεναχώρια τους, για οτιδήποτε μπορεί να ήταν σημαντικό στον δικό τους μικρό κόσμο και ασήμαντο στον δικό μου μεγάλο. Οι γονείς που συμμερίζονται την λύπη των παιδιών τους τα βοηθάνε να σέβονται τα συναισθήματά τους, να καλλιεργούν την ενσυναίσθησή τους, τους δείχνουν έμπρακτα πόσο σημαντικό είναι να κατανοούν τον πόνο των άλλων και να προσφέρουν παρηγοριά.

Θα απέφευγα να δίνω στα παιδιά μου ταμπέλες θετικές και αρνητικές, όπως «είσαι απρόσεκτος και ακατάστατος» ή «είσαι πολύ έξυπνος και εξαιρετικός μαθητής» και θα επέλεγα να χαρακτηρίζω πράξεις και συμπεριφορές και να αιτιολογώ προσεκτικά τους χαρακτηρισμούς μου. Θα εμπόδιζα και τους άλλους να χαρακτηρίζουν τα παιδιά μου. Οι γονείς που αποφεύγουν τέτοιου είδους χαρακτηρισμούς αφήνουν το περιθώριο στα παιδιά τους να επιλέξουν μεγαλώνοντας εκείνα τις ταμπέλες που θέλουν για τον εαυτό τους, χωρίς να χρειάζεται να αποδείξουν αυτό που δεν είναι, ή να επιβεβαιώσουν αυτό που θέλουν οι άλλοι να είναι.

Θα μιλούσα πιο συχνά στα παιδιά μου με ειλικρίνεια για μένα. Θα τους επέτρεπα να δουν πόσο κουρασμένη, πόσο στεναχωρημένη, πόσο μπερδεμένη μπορεί να ένιωθα. Δεν θα ένιωθα τύψεις κάθε φορά που δεν μπορούσα να φαίνομαι δυνατή, ικανή, αυτή που έχει όλες τις απαντήσεις. Οι γονείς βιώνουν ποικίλα συναισθήματα και όταν τους επιτρέπουν να εκφραστούν, βοηθούν τα παιδιά τους να μεγαλώσουν χωρίς να έχουν την απαίτηση από τον εαυτό τους να είναι σε όλα τέλεια. Τα βοηθούν να αποδέχονται την αδύναμη πλευρά τους, τα λάθη και τις ατέλειές τους και αγαπάνε τον εαυτό τους με αυτά.

Τέλος, θα περνούσα πολύ περισσότερο δημιουργικό χρόνο μαζί τους. Θα τα έβαζα να μαγειρέψουν μαζί μου κι ας χρειαζόμουν πολύ περισσότερο χρόνο. Θα τα άφηνα να επιδιορθώσουν κάτι που χάλασε, θα τους μάθαινα να χειρίζονται εργαλεία, θα τους έδινα την ευκαιρία να έχουν όσο περισσότερες εμπειρίες δημιουργίας και έμπνευσης. Οι γονείς που εμπιστεύονται τα παιδιά τους στο να συμμετέχουν στις δραστηριότητες της καθημερινής ζωής τα βοηθούν να γίνουν ανεξάρτητα, να καλλιεργήσουν ομαδικότητα και να ανταπεξέρχονται πιο αποτελεσματικά στις απαιτήσεις της πραγματικής ζωής.

Τα λάθη των γονιών είναι αναπόφευκτα. Τις περισσότερες φορές όμως πίσω από αυτά υπάρχει απέραντη αγάπη, καλή πρόθεση και η λαχτάρα να γίνει το παιδί τους χαρούμενο και ευτυχισμένο. Γι’ αυτό και στις περιπτώσεις αυτές καλό θα ήταν να αντιμετωπίζονται με κατανόηση και να συγχωρούνται. Αλλωστε, ας θυμούνται τα παιδιά μας, ότι κι εκείνα θα κάνουν λάθη ίσως και παρόμοια…