«Συγκεντρωθήκαμε για να διαμαρτυρηθούμε ενάντια σε μια μορφή κυβέρνησης, που υπάρχει χωρίς τη συγκατάθεσή μας. Για να δηλώσουμε το δικαίωμά μας να είμαστε ελεύθερες, όπως ο άνθρωπος είναι ελεύθερος, να εκπροσωπούμαστε στην κυβέρνηση που φορολογούμαστε, να μην έχουμε τέτοιους επαίσχυντους νόμους που δίνουν στον άνδρα την εξουσία να τιμωρεί και να φυλακίζει τη γυναίκα του, να παίρνει τους μισθούς που κερδίζει, την περιουσία που κληρονομεί και, σε περίπτωση χωρισμού, τα παιδιά της αγάπης της».

Αυτή ήταν η εισαγωγή της Ελίζαμπεθ Κάντι Στάντον (Elizabrth Cady Stanton), επαναστάτριας ηγέτιδας από τις πρώτες του κινήματος για τα κοινωνικά, πολιτικά και θρησκευτικά δικαιώματα των γυναικών, στην ξακουστή Διακήρυξη των Συναισθημάτων. (Declaration of Sentiments), ένα συγκλονιστικό κάλεσμα «στα όπλα για την γυναικεία ισότητα», γνωστή και σαν Σύμβαση του Σενέκα Φολς (Seneca Falls), που πραγματοποιήθηκε από τις 19 έως τις 20 Ιουλίου 1848 στο παρεκκλήσι Wesleyan στο Σενέκα Φολς της Νέας Υόρκης. Από τότε μέχρι σήμερα δεν ξέρω πόσες ατρόμητες γυναίκες να καταμετρήσω, που χρειάστηκε να πληρώσουν το τίμημα της ελευθερίας μας σήμερα με το αίμα της καρδιάς τους,  την ίδια τους τη ζωή.

Αυτές οι γυναίκες στάθηκαν σταθερά και είπαν «Οχι». Απέρριψαν το κυρίαρχο δόγμα της εποχής και αποφάσισαν να χαράξουν τον δικό τους δρόμο, καθώς διέσχιζαν και ποδοπατούσαν τον κόσμο, σφυρηλατώντας νέες ιδέες στο πνεύμα της εποχής, και ανακινώντας τους μοχλούς της αλλαγής του κόσμου. Αν αυτές οι γυναίκες δεν αμφισβητούσαν την κυρίαρχη ιδεολογία, η συλλογική εξέλιξη της ανθρώπινης σκέψης και της καινοτομίας θα είχε παραμείνει στάσιμη. Γυναίκες που κατάφεραν να έχουν τον έλεγχο του εαυτού τους, να μην ζουν υπό την υπαγόρευση άλλων, να καθοδηγούν την δική τους ζωή, χωρίς την παρεμπόδιση της αυταρχικής εξουσίας, της δύναμης ή του εξαναγκασμού. Γυναίκες που αγωνίστηκαν και κέρδισαν το καθολικό δικαίωμα ψήφου, αλλά δεν αρκέστηκαν σε αυτό!

Γνώριζαν ότι η ανάπτυξή, η ελευθερία και η ανεξαρτησία τους, πρέπει να προέρχεται από τον εαυτό τους και μέσα από αυτόν, διεκδικώντας τον εαυτό τους ως προσωπικότητα και όχι ως σεξουαλικό εμπόρευμα, αρνούμενες να γεννήσουν παιδιά, εκτός αν τα ήθελαν, αρνούμενες να γίνουν υπηρέτριες του Θεού, του κράτους, της κοινωνίας, του συζύγου, της οικογένειάς, κάνοντας τη ζωή τους απλούστερη, αλλά βαθύτερη και πλουσιότερη. Δηλαδή, προσπάθησαν να μάθουν το νόημα και την ουσία της ζωής σε όλες τις πολυπλοκότητές της, απελευθερώνοντας τον εαυτό τους από το φόβο της κοινής γνώμης και της δημόσιας καταδίκης. Ηξεραν καλά ότι μόνον αυτό, και όχι το ψηφοδέλτιο, θα απελευθερώσει τη γυναίκα, θα την κάνει μια δύναμη άγνωστη μέχρι τότε στον κόσμο, μια δύναμη για την πραγματική αγάπη, για την ειρήνη, για την αρμονία,  μια δύναμη θεϊκής φωτιάς, ζωοποιού, μια δημιουργό ελεύθερων ανδρών και γυναικών.

Ο «Εθνικός Κήρυκας» τιμά αυτές τις ανατρεπτικές γυναίκες, που ξεκίνησαν τα κινήματα στην Αμερική, την Αγγλία, την Ρωσία, τη Νέα Ζηλανδία, την Γερμανία, και σε πολλά ακόμα μέρη και όλες τις σημερινές γυναίκες του Κόσμου, που σε πολλές γωνιές του σήμερα, παραμένει αδίστακτα και εγκληματικά αναχρονιστικός. Προσκαλέσαμε Ελληνίδες και Ελληνοαμερικανίδες γυναίκες να μας διηγηθούν την πορεία τους. Διαφορετικοί άνθρωποι, βιώματα, απόψεις, επάγγελμα… Ενα πεζό ποίημα, ένας ύμνος στην προσπάθεια και στην τόλμη, ένα παράδειγμα για τις κόρες και για όσες από εσάς αφήσατε τον εαυτό σας να γλιστρήσει από τα χέρια σας. Ποτέ δεν είναι αργά να κοιτάξουμε κατάματα τον εαυτό μας. Ποτέ δεν είναι αργά να επινοήσουμε την ευτυχία μας. Καλό δρόμο στις γυναίκες που τολμούν, που δεν συμβιβάζονται, που εμπνέουν τις επόμενες γενιές.