Για μία ακόμη φορά η Γερμανία συναινεί αλλά δεν συντάσσεται.

Εχει συμβεί πολλάκις στο παρελθόν σε πολύ σοβαρές κρίσεις της Ευρωπαϊκής Ενωσης.

Σπάνια συνάσσεται σε μεγάλες κρίσεις. Το έκανε για παράδειγμα στον βομβαρδισμό της Γιουγκοσλαβίας που με πολλή θέρμη είχε διατάξει ο πρώην πρόεδρος Μπιλ Κλίντον.

Ηταν απόρροια της εύκολης υιοθέτησης του δικαιώματος της «αυτοδιάθεσης των λαών». Ενίοτε δίκαιο, ενίοτε απατηλό που υιοθετείται ως μοχλός για την εξυπηρέτηση των συμφερόντων των μεγάλων δυνάμεων.

Συνέφερε π.χ. στο Κοσσυφοπέδιο. Δεν συμφέρει στην Παλαιστίνη ή στην Καταλωνία.

Κάτι ανάλογο, αλλά με ιστορικό υπόβαθρο, εκμεταλλεύθηκε και η Ρωσία προσαρτώντας την Κριμαία και τώρα απειλεί να εισβάλει στην Ανατολική Ουκρανία, όπου υπάρχουν Ρωσόφιλοι αυτονομιστές.

Σε όλες τις μεγάλες κρίσεις, οικονομικές, πολιτικές, γεωστρατηγικές, η Γερμανία παίζει πρωτεύοντα ρόλο. Με το ελευθέρας της λοιπής Ευρωπαϊκής Ενωσης.

Η Γερμανία με εξαίρεση τα οικονομικά θέματα όπου διατηρεί τον αποφασιστικό λόγο, στα λοιπά θέματα διατηρεί έναν αμφισβητούμενο ρόλο. Επειδή προσπαθεί να προσαρμόσει τις αποφάσεις της, ορίζοντας πρώτα τα δικαιώματα και τα συμφέροντά της χωρίς να βλάψει την ενότητα. Αυτό ενίοτε δεν είναι δυνατό και γι’ αυτό η πρώην καγκελάριος Αγγελα Μέρκελ αργούσε να πάρει αποφάσεις.

Στο θέμα της Ουκρανίας δεν ακολουθεί διαφορετική στάση. Το επεσήμανε πολύ σωστά και η «New York Times» με προχθεσινό της άρθρο, επισημαίνοντας ότι η Γερμανία ξεχωρίζει στην κρίση της Ουκρανίας περισσότερο για αυτά που δεν θα κάνει παρά για αυτά που κάνει.

Τι δεν θα κάνει; Να εμπλακεί στρατιωτικά έστω και μέσω ΝΑΤΟ και να κόψει τις γέφυρες με Πούτιν από τον οποίο εξαρτάται για το φυσικό αέριο.

Θα το κάνει με τρόπο που δεν θα απειλεί την ενότητα της Συμμαχίας αλλά δεν θα βοηθάει στο τελικό σκοπό.

Ιδια η αμφισβητούμενη στάση της στο πρόβλημα της Τουρκίας, στο μεταναστευτικό και στην πραγματική νομισματική ένωση.

Η ΕΕ είναι αυτοσκοπός της Γερμανίας εφόσον κατέχει και μπορεί να κατέχει τα πρωτεία. Εξ ου και θεωρεί ότι το Ανώτατο Δικαστήριό της μπορεί να νομοθετεί παρατύπως για όλη την Ενωση. Και να αποτελεί το εμπόδιο για πολλές άλλες αποφάσεις που επιθυμεί η Ενωση, όπως π.χ. την πώληση ομολόγων από την ΕΚΤ (Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα).