Παρά την διακοπή της παρέλασης για δύο χρόνια λόγω της πανδημίας και την σχετική απαξίωση της Ομοσπονδίας Ελληνικών Σωματείων Μείζονος Νέας Υόρκης, η χθεσινή μας παρέλαση, βοηθούμενη από την παρουσία των Ευζώνων και από τον καταπληκτικό καιρό -γιατί να μην γίνεται αυτή την περίοδο από εδώ και πέρα όπως γινόταν και παλιά;- στέφθηκε με επιτυχία.

Αυτό όμως δεν θα πρέπει να μας καθησυχάζει. Απεναντίας, οφείλουμε να αναγνωρίσουμε τον κίνδυνο που διατρέχει και να δούμε τα προβλήματα που ανέκυψαν ως μία ευκαιρία, για ένα αναγκαίο νέο ξεκίνημα και για την παρέλαση, αλλά και για την Ομοσπονδία.

Δεν λέμε κάτι που δεν είναι φανερό διά γυμνού οφθαλμού, ότι δηλαδή παρά τις καλές προθέσεις, παρά την διάθεση για προσφορά στα κοινά, η ανάγκη για ανανέωση και αναβάθμιση των στελεχών που υπηρετούν πρέπει πια να προέρχεται από το σύνολο της Ομογένειας, με βάση το καλύτερο που έχει να αναδείξει η Κοινότητά μας, κι όχι μόνο από τα σωματεία μας.

Θα μπορούσε λοιπόν κανείς να καταστρώσει ένα σχέδιο, μετά από περίοδο μελέτης, βάσει του οποίου -παράλληλα με τους νόμιμους εκπροσώπους των σωματείων μας- θα δημιουργηθεί ένας μηχανισμός που θα επιτρέπει την εκλογή ενός αριθμού «εκ προσωπικοτήτων», που σε συνδυασμό με τους εκπροσώπους των Σωματείων, θα αναδεικνύουν την ηγεσία της Ομοσπονδίας και πλέον και της Κοινότητάς μας.

Είναι επίσης σημαντικό όπως η παρέλαση παραμείνει υπό την ευθύνη της Ομοσπονδίας. Η Αρχιεπισκοπή προσπάθησε αρκετές φορές και στο παρελθόν να την ελέγξει, όπως έκανε και τώρα, αλλά στο τέλος δεν πέτυχε γιατί αδυνατεί να ηγηθεί τέτοιων εορτασμών.

Στους νέους λοιπόν καιρούς που ζούμε απαιτείται μία νέα αρχή στην οργανωμένη ζωή της Ομογένειας. Αυτό επιβάλλει το μακροχρόνιο συμφέρον της. Αυτό επίσης επιβάλλει και το συμφέρον του γένους μας.