Χθες, παρακολουθώντας όλα τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, παρατήρησα ότι πολλά παιδιά έχουν ανεβάσει βίντεο χρησιμοποιώντας τις εκφράσεις: «τώρα καταλαβαίνω γιατί η μητέρα μου ζητάει να την ενημερώνω πού βρίσκομαι» ή «παιδιά πάρτε μια αγκαλιά τη μάνα σας, δεν ξέρετε τι γίνεται αύριο». Μια βαριά συνειδητοποίηση για όλα τα νέα παιδιά. Σε αυτές τις ηλικίες νοιώθεις ατρόμητος, νοιώθεις ένας μικρός Μέγας Αλέξανδρος, έτοιμος να κατακτήσεις τον κόσμο. Δεν νοιώθεις ότι μπορεί να συμβεί κάτι που να τερματίσει τη ζωή σου. Δεν καταλαβαίνεις γιατί ανησυχεί η μητέρα σου… εσύ εξάλλου νοιώθεις ένας σούπερμαν.

Ομως παρόλο που αισθάνθηκαν αβοήθητα έτρεξαν να δώσουν αίμα όταν ζητήθηκε μέσω του Νοσοκομείου ΑΧΕΠΑ Θεσσαλονίκης. Είχε τόσο μεγάλη ανταπόκριση από νέο κόσμο αυτή η έκκληση που στο τέλος τους ζητούσαν να φύγουν γιατί γέμισαν όλες τις φιάλες.

Ετσι θέλω να σκέφτομαι και εγώ το μέλλον, ότι αυτή η γενιά έχει ίσως μεγαλύτερη ψυχή από εμάς και όσο και αν κάτι είναι τραγικό δεν θα μείνουν να το παρακολουθούν από την τηλεόραση (ή από το κινητό) αλλά θα πάρουν θέση που αναλογεί στην περίσταση.

Το δυστύχημα στα Τέμπη έκανε πολλά παιδιά να συνειδητοποιήσουν για ποιο λόγο ανησυχούμε. Ισως δεν θα έπρεπε… οι έφηβοι πρέπει να νοιώθουν ατρόμητοι για να μπορούν να κάνουν το ταξίδι της ζωής που τους αναλογεί.