ΑΘΗΝΑ. Στον απόηχο του μοιραίου σιδηροδρομικού δυστυχήματος στα Τέμπη και ενώ μάνες θρηνούν τα παιδιά τους, φίλοι και συγγενείς αναζητούν τα αγνοούμενα αγαπημένα τους πρόσωπα και ένας ολόκληρος λαός έχει βυθιστεί σε εθνικό πένθος, Ελληνες μίλησαν στον «Εθνικό Κήρυκα» για τη θλίψη, το φόβο, την απελπισία και την απογοήτευση που τους γέννησε η είδηση του τραγικού συμβάντος.

«Κλαίω εδώ και δύο μέρες χωρίς να είχα από τύχη κάποιον δικό μου μέσα. Ανατριχιάζω για κάθε στιγμή μέσα σε όλα αυτά τα χρόνια που πήρα το τρένο και ανέβηκα Θεσσαλονίκη και στην ιδέα ότι τώρα ξέρω ποιος ήταν ο λόγος που κάθε φορά υπήρχαν καθυστερήσεις με πιάνει πανικός», εξομολογήθηκε στον «Ε.Κ.» η Αρτεμις Κυριακοπούλου. Η κ. Κυριακοπούλου εξέφρασε την απογοήτευση και το θυμό της για τη σαθρότητα του υπαίτιου, κατά την ίδια, συστήματος και, εμφανώς φορτισμένη, κατέληξε: «Σκέφτομαι τι πήγα και έκανα και γύρισα πίσω στην Ελλάδα (από το εξωτερικό) και αυτό με πονάει πολύ γιατί θέλω να ζήσω σε αυτή τη χώρα που τόσο αγαπώ αλλά δεν μπορώ να φανταστώ καν να φτιάχνω εδώ το μέλλον μου γιατί θα είναι μια ζωή αβέβαιο».

Η Νατάσα Δασκαλογιάννη ούσα σοκαρισμένη είπε, με τη σειρά της, «είμαι σε μία φάση άρνησης», δηλώνοντας ότι της είναι αδύνατο να συλλάβει πώς με όλη αυτή τη διαθέσιμη τεχνολογία συμβαίνουν τέτοια δυστυχήματα.

Την ίδια ώρα, εκεί που πολλές φορές δεν χωράνε λόγια μία χειρονομία αλληλεγγύης και συμπαράστασης δίνει το πιο ηχηρό μήνυμα. «Στην Ελλάδα που το 2023 κινείται ακόμη με κυρίαρχη κατεύθυνση το ‘πάμε κι όπου βγει’, η αλληλεγγύη και η ευαισθητοποίηση των ανθρώπων είναι ο μόνος δρόμος που μπορεί να μας βγάλει από το απόλυτο σκοτάδι του θανάτου. Ας μετατρέψουμε τη δικαιολογημένη οργή μας σε ενεργή συμμετοχή και πράξεις, που θα υποχρεώσουν τους αρμοδίους να σταθούν στο ύψος της εποχής, της τεχνολογικής εξέλιξης, των αυτονόητων αναγκών μας.», δήλωσε ο Δημήτρης Παυλίδης, ένας από τους εκατοντάδες πολίτες που έσπευσαν να δώσουν αίμα για τους τραυματίες της μοιραίας σύγκρουσης.

«Αυτό που νιώθω είναι πόνος, θλίψη και οδύνη για αυτά τα νέα παιδιά που χάθηκαν τόσο άδικα», είπε η Αφροδίτη Μακρή, μητέρα δύο παιδιών. Και πρόσθεσε: «Δυστυχώς στην Ελλάδα δεν θα αλλάξουμε ποτέ. Πάντα μετά από τέτοιες τραγωδίες έχω βαρεθεί να ακούω τα ίδια και τα ίδια μέχρι να περάσει η μπόρα και να ξεχαστούν».

«Ισως ακουστεί κοινότυπο πλέον με όλα όσα έπαιξαν στα σόσιαλ αλλά το ‘πάμε και ό,τι γίνει’ πρέπει να το λέμε για άλλες καταστάσεις, για έρωτες, για καφέδες με την παρέα, για αποφάσεις που έχουν ένα μικρό όνειρο και σε γεμίζουν ελπίδα, όχι για αποφάσεις που θέτουν σε κίνδυνο ανθρώπινες ζωές», σημείωσε η νεαρή φοιτήτρια, Μαρία Τσερρίκου, εκφράζοντας την συμπόνια της προς τις οικογένειες των θυμάτων. Μάλιστα, όπως ανέφερε στον «Ε.Κ.», την ημέρα εκείνη ταξίδευε και η ίδια με άλλο βεβαίως μέσο, και πολλοί ήταν αυτοί που, λόγω καρναβαλικής περιόδου και του νεαρού της ηλικίας της, την έπαιρναν τηλέφωνο να δουν αν είναι καλά.

Τη θλίψη και την απογοήτευσή της εξέφρασε και η Ελπινίκη Ζηροπούλου για όλους αυτούς τους ανθρώπους που, όπως τόνισε, «τόσο άδικα κόπηκε το νήμα της ζωής τους και είδαν -ή και όχι- το τέλος να έρχεται». «Πόσο τρομοκρατήθηκαν; Τι άραγε να αισθάνθηκαν όσοι πρόλαβαν να καταλάβουν τι συνέβη ή τι επρόκειτο να συμβεί; Τόσες οικογένειες, τόσοι φίλοι των θυμάτων, να πρέπει να ζήσουν μετά από αυτό έχοντας χάσει δικούς τους ανθρώπους και δίχως να μπορούν να τους θρηνήσουν με τον πρέποντα τρόπο, καθώς χάθηκαν στη σκόνη… Απ’ την άλλη τόσοι άνθρωπο που βίωσαν κάτι τόσο τραγικό πώς θα συνεχίσουν έχοντας δει τέτοιες εικόνες, έχοντας βιώσει κάτι τόσο φρικτό;» διερωτήθηκε η κ. Ζηροπούλου.

Ο 27χρονος Παναγιώτης Χαλβαντζής, με καταγωγή από τη Λαμία, δήλωσε στον «Ε.Κ.»: «Χρησιμοποιώντας και εγώ το τρένο, το οποίο μάλιστα εμπιστευόμουν αποκλειστικά για τις μετακινήσεις μου, δεν μπορούσα ποτέ να φανταστώ ότι η ασφάλεια και οι ζωές μας βρίσκονταν στα χέρια μόνο ενός ανθρώπου, χωρίς δικλείδες ασφαλείας και περαιτέρω μέτρα προστασίας». Ο ίδιος εξήγησε ότι, κατά την άποψή του, ο θάνατος τόσων ανθρώπων, στη θέση των οποίων θα μπορούσε να βρίσκεται ο καθένας, δεν οφείλεται μόνο στο στιγμιαίο ανθρώπινο λάθος, αλλά κυρίως στις χρόνιες παθογένειες του συστήματος. «Η σκέψη μας οπωσδήποτε βρίσκεται στις οικογένειες των θυμάτων», κατέληξε.