Κατέβηκε και το άγαλμα του Ρούζβελτ από το Μουσείο Φυσικής Ιστορίας, επειδή θεωρήθηκε προσβλητικό σε Ινδιάνους και μαύρους.

Είναι το τελευταίο μιας σειρά αγαλμάτων που γκρεμίστηκαν. Μάλιστα στην Αγγλία έφτασαν να γκρεμίσουν και άγαλμα του Τσόρτσιλ. Κάτι τελείως εξωφρενικό αλλά Αγγλία είναι αυτή, την αφήνω κατά μέρος.

Εφιστώ την προσοχή μου στις ΗΠΑ όπου αγάλματα και μνημεία διαλύονται, απομακρύνονται, ή βανδαλίζονται από πολίτες επειδή θεωρούν ότι ανήκουν σε ρατσιστές.

Και εγώ το θεωρώ. Αλλά δεν θεωρώ ότι αυτή είναι η σωστή μέθοδος. Η Ιστορία δεν αλλάζει αν ρίξουμε ένα άγαλμα.

Και η Ιστορία δε ανήκει σε μας, ούτε και εξιστορείται από το θυμό και την οργή μας. Τότε δεν θα είχαμε μουσεία, δεν θα είχαμε εικόνες στα ιστορικά βιβλία. Δεν θα είχαμε με άλλα λόγια Ιστορία.

Αντίθετα, όλοι εμείς που αντιδρούμε στο φυλετικό διαχωρισμό, στο ρατσισμό και στη βία οφείλουμε να είμαστε διαφορετικής συμπεριφοράς. Και να στοχεύουμε, να πιέζουμε τη σχολική μας εκπαίδευση, να μαθαίνουμε εμείς, και να μορφώνονται τα παιδιά μας την πραγματική ιστορία. Γιατί εκεί υστερεί η εκπαίδευσή μας στις ΗΠΑ. Στην εξιστόρηση της αλήθειας.

Τότε αν ξέρουμε τι συνέβη δεν θα μας ενοχλεί το άγαλμα και η εικόνα. Αλλά θα αποτιμάμε μόνο την καλλιτεχνική αξία της δημιουργίας και μόνο.

Τώρα όμως προκαλεί λύπη το πονάει κεφάλι κόψει κεφάλι…

Αρης Παπαδόπουλος