Καίγεται η Σμύρνη, χάνεται η αιώνια πατρίδα.
Σπιτικά και βιός παραδομένα σε ανελέητη φωτιά.
Ο αγέρας μυρίζει θάνατο. Καμένη σάρκα και στάχτη κουβαλά.
Του Αιγαίου η θάλασσα η γαλανή, κόκκινη από το χυμένο αίμα,
ξέχειλη από σκοτωμένους, τον δικό της θρήνο αρχινά.

Γιομίζει η γη από ανθρώπους που κουβαλούν τη συμφορά.
Τρέχουν, πάνω σε αίματα γλιστρούν, σκοντάφτουν σε κορμιά.
Παραπατούν μέσα σε λάσπη από αίμα και δάκρια καυτά.
Αλλόφρονες φωνάζουν δυνατά με απελπισιά.
Παιδιά ψάχνουν για γονείς, κι εκείνοι για τα χαμένα τους παιδιά…
Βογκητά, από ανήμπορους πληγωμένους
κάτω από των αλόγων τις οπλές, ακούγονται στα μακρινά.
Εργάτες, άρχοντες, πλούσιοι, φτωχοί, δεν ξεχωρίζουν.
Ιδια για όλους η καταστροφή. Κραυγή ζώων και ανθρώπων μια.
Χέρια υψώνονται στον ουρανό παρακλητικά.

Καράβια, σαν κάστρα σιδερένια, μέσα στον χαλασμό
και την αντάρα, φέρνουν ελπίδα.
Για λίγους όμως η σωτηρία κι η προσφυγιά που ακολουθεί…
Οι πολλοί, διωγμένοι, φεύγουν… Αλλοι ξέψυχοι χαροπαλεύουν.
Μπρος ο Θάνατος, πίσω ο Χάρος! Ολόγυρα η κόλαση στη γη,
φτιαγμένη από ανθρώπους με δαίμονα ψυχή.

Υστερα…. Υστερα… γι’ αυτούς που σώθηκαν, η προσφυγιά…
Φτώχεια. Αβεβαιότητα. Περιφρόνηση. Ανησυχία. Απονιά.
Αγωνία για της μέρας το φαΐ, δίψα για αγάπη, για ανθρωπιά.
Η ζωή από την αρχή, αρχίζει,
με ένα κομμάτι μοναχά από την χαμένη πατρίδα στην καρδιά,
τη σκέψη πίσω να αρμενίζει με σπασμένα τα πανιά
και την ψυχή της Ιωνίας να μην σταματά να ελπίζει:
Το σήμερα, όπως το χθες θα ξαναγίνει,
το αύριο μόνον ο Θεός από ψηλά ορίζει.