Eνας απλός πολίτης, μπροστά στις εσωτερικές πολιτικές εξελίξεις στην πατρίδα ιδιαίτερα εν όψει των επερχόμενων εκλογών, δικαιολογημένα θα διατύπωνε ορισμένες στοιχειώδεις απορίες.

Ας αρχίσουμε από την κριτική ενάντια στην κυβέρνηση και προσωπικά τον Πρωθυπουργό, που ασκεί το δεύτερο σε δύναμη κόμμα στη Βουλή.

Η αξιωματική αντιπολίτευση, αντί της συνταγματικής της αποστολής για αποτελεσματική, διαλεκτική και θεμελιωμένη κριτική θεώρηση του κυβερνητικού έργου, επιδίδεται σε μια ακατάπαυστη, λαϊκιστική επίθεση «επί παντός επιστητού» επιρρίπτοντας ευθύνες προσωπικά στον Πρωθυπουργό για οτιδήποτε συμβαίνει στον τόπο ανεξάρτητα εάν αυτό εμπίπτει άμεσα η έμμεσα στον κύκλο των κυβερνητικών δραστηριοτήτων.

Εάν χιονίσει φταίει η κυβέρνηση, εάν γίνουν πλημμύρες υπεύθυνος είναι ο Πρωθυπουργός, ακόμη και όταν, όπως πρόσφατα, κάποιος τραυματισθεί από σφαίρα αστυνομικού κατά διάρκεια καταδίωξής του, υπεύθυνη είναι η κυβέρνηση. Οταν αποκαλύπτεται από την Αστυνομία δίκτυο μαστροπείας ανηλίκου, η αξιωματική αντιπολίτευση εκφράζει υπόνοιες για συγκάλυψη και μιλάει για κυβέρνηση παιδεραστών!

Ακόμη χειρότερα, η αξιωματική αντιπολίτευση κατηγορεί την κυβέρνηση για ενδοτικότητα και ανεπάρκεια στην εξωτερική πολιτική αλλά, παρά την εντεινόμενη τουρκική απειλή, αρνείται να εγκρίνει τις ζωτικές αμυντικές συμφωνίες με τη Γαλλία και τις ΗΠΑ που θωρακίζουν τις Ενοπλες Δυνάμεις.

Επίσης, υιοθετεί αδίστακτα κάθε αστήρικτη και αναπόδεικτη κατηγορία κατά της κυβέρνησης για χρήση παράνομων λογισμικών, ενώ η παγκόσμια οικονομική κρίση και ο πληθωρισμός που ταλανίζουν όλες τις χώρες αποδίδονται προσωπικά στον Πρωθυπουργό.

Εν συντομία, τα τελευταία τριάμισι χρόνια ακολουθείται μια αλλοπρόσαλλη και αντιφατική αντιπολιτευτική πολιτική «καμμένης γης», η οποία συνεχίζεται αμείωτη παρόλο που, σύμφωνα με όλες τις δημοσκοπήσεις, σχεδόν τα δυο τρίτα της κοινής γνώμης την κρίνουν αναποτελεσματική.

«Είναι ν’ απορείς…» που λέει και το τραγούδι.

Μήπως, αναρωτιέται κανείς, η αξιωματική αντιπολίτευση, αιχμάλωτη δογματικών αντιλήψεων και αχαλίνωτης φιλοδοξίας, δεν έχει την πολιτική διαύγεια να ασκήσει υπεύθυνα και αποτελεσματικά το λειτούργημα που της έχει εμπιστευθεί ο λαός;

Από την άλλη μεριά, σε παρόμοιες απορίες οδηγούν και οι πρόσφατες δηλώσεις σημαντικού στελέχους του τρίτου κόμματος στη Βουλή.

Εν όψει των επερχόμενων εκλογών και της διαγραφόμενης δυσκολίας σχηματισμού μονοκομματικής κυβέρνησης λόγω της αναλογικής, το στέλεχος αυτό δήλωσε ότι το κόμμα του είναι πρόθυμο να συνεργαστεί για τον σχηματισμό πολυκομματικής κυβέρνησης υπό δυο προϋποθέσεις.

Οτι θα υιοθετηθεί το πολιτικό πρόγραμμα του δικού του (τρίτου) κόμματος και ότι θα αποκλεισθούν ως Πρωθυπουργοί οι αρχηγοί του πρώτου και του δεύτερου κόμματος. Προϋποθέσεις που αντίκεινται όχι μόνο σε κάθε έννοια δημοκρατίας αλλά και στην ίδια την κοινή λογική!

Είναι δυνατόν άραγε να διατυπώνονται σοβαρά τέτοιες αξιώσεις;

Ιδού λοιπόν μερικές από τις απορίες που διαμορφώνει κανείς έστω και εάν δεν ασχολείται ιδιαίτερα με τις πολιτικές εξελίξεις.

Διότι είναι κοινός τόπος ότι το δημοκρατικό πολίτευμα, που με όλα τα ελαττώματά του παραμένει το καλύτερο πολιτικό σύστημα, προκειμένου να λειτουργήσει αποτελεσματικά έχει ανάγκη από την εποικοδομητική σύμπραξη όλων των πολιτικών δυνάμεων με πρωταρχικό θεμέλιο την κοινή λογική, την καλή πίστη και την αποφυγή οξύτητας και λαϊκισμού.

Δεν είναι, ως εκ τούτου, υπερβολική η διατυπούμενη από αντικειμενικούς παρατηρητές απαισιοδοξία για τις προοπτικές της πολιτικής ζωής στην πατρίδα ιδιαίτερα εν όψει των εκλογών που πρόκειται να διεξαχθούν το πρώτο εξάμηνο του 2023.