Οπως κάθε χρόνο οι απανταχού ερωτευμένοι έδωσαν το καθιερωμένο ραντεβού τους στις 14 Φεβρουαρίου.

Είπα φέτος να μην ασχοληθώ με τα συνηθισμένα και να τείνω χέρι βοηθείας στους μοναχικούς που ψάχνουν ταίρι…

Να κάτι, που ασφαλώς πολλοί από σας δεν θα το έχετε σκεφτεί. Πώς κατακτάται μια γυναίκα, ένα κορίτσι. Κατηγορηματική και σαφής απάντηση δεν μπορεί να δοθεί σε αυτό γιατί υπάρχουν χίλιοι τρόποι, άπειρες περιπτώσεις για να το επιτύχει κανείς, χωρίς όμως και να είναι βέβαιος ότι το έφτασε στο επιδιωκόμενο αποτέλεσμα.

Είναι, βλέπετε, και αυτό ζήτημα τάξεως.

Και εξηγούμαι. Αλλιώς κατακτάται η κυρία του σαλονιού. Αλλιώς η φιλόλογος, η ρομαντική, η μοιραία γυναίκα, κι’ αλλιώς η μοδιστρούλα, η υπηρέτρια, η μαθήτρια. Πάντως, σε όλες τις περιπτώσεις, χρειάζεται καπατσοσύνη, εξυπνάδα, φινέτσα.

Υπάρχει, βέβαια και η εύκολη πλευρά της υπόθεσης, η εύκολη νίκη. Αρκούν δύο κουβέντες, ένα χαμόγελο και όλα τελειώνουν κατ’ ευχή.

Μα το πιο δύσκολο σημείο όλης αυτής της μανούβρας, είναι η αρχή. Η πρώτη επαφή. Οι πρώτες λέξεις. Ή, στη γλώσσα του λαού, το «διπλάρωμα».

Πόσοι έγιναν στ’ αλήθεια δυστυχείς, πόσοι καταστραφήκανε, επειδή ακριβώς την πρώτη αυτή στιγμή δεν έκαναν ό,τι έπρεπε.

«Η αρχή είναι το ήμισυ του παντός!». Κι’ αλήθεια, πόσα δεν οφείλονται σε μια καλή αρχή!..

Γι’ αυτό οι εξ επαγγέλματος κατακτητές, αυτό το προσέχουν περισσότερο από οτιδήποτε άλλο. Ο καθένας, βεβαίως, στην τάξη του, στον κύκλο των σχέσεών του και των γνωριμιών του. Είναι «ατσίδες». Να δείτε με τι τρόπο διαχειρίζονται την υπόθεσή τους. Ω! είναι ένα πραγματικό γλέντι, κάτι τι, που σε διασκεδάζει και σε κάνει συγχρόνως να σκέπτεσαι και σοβαρά.

***

Και βλέπετε τον ειδικό στις κατακτήσεις κυριών του καλού κόσμου. Κομψή εμφάνιση. Απαραίτητο χαμόγελο στα χείλη. Ολίγη προσποιητή σκέψη, άφθονα αποσπάσματα έργων γνωστών και αγνώστων συγγραφέων που πλασάρονται με κάποια ονειρώδη έκφραση και σε στιγμές κατάλληλες, ή γύρω από ένα χαμηλό μοντέρνο τραπεζάκι, όπου η φιάλη ενός ευρωπαϊκού λικέρ ρίχνει χρωματιστές ανταύγειες στην επιφάνεια του μαονένιου τραπεζιού, ενώ ένα φως χαμηλό, ένα υπόλοιπο φωτός, μπορεί να πει κανείς, προσθέτει ό,τι μπορεί στην όλη υπόθεση, ή κάπου σε μια παραλία, όπου ένα φεγγάρι χαρακώνει τη θάλασσα και λεκιάζει κάτι τι που βρίσκεται εκεί κοντά.

«…Θα πεθάνω ένα πένθιμο του φθινοπώρου δείλι μέσα στη κρύα του κάμαρα…»

απαγγέλει η κυρία του καλού κόσμου. Κι’ όταν τελειώσει το ποίημα, το οποίον δεν τελειώνει ποτέ, διότι απλούστατα η κυρία ή δεν το ξέρει ή δεν το θυμάται, συμπληρώνει, τινάζοντας το κεφάλι της προς τα πίσω.

-Ο αγαπημένος μου ποιητής!

Ο κατακτητής δεν μιλά. Χαμογελά και πέφτει σε ρέμβη.

-Μα τι έχετε; τον ρωτά η κυρία.

Εκείνος εξακολουθεί να σκέπτεται.

-Μα επί τέλους τι σας συμβαίνει;

Της πιάνει τα χέρια, την κοιτάζει κατάματα και της λέει:

-Ζηλεύω! Ζηλεύω τον ποιητή σας! Ήθελα να ήμουν ποιητής για να γίνω ο αγαπημένος σας.

Το φεγγάρι εκείνη τη στιγμή φωτίζει περισσότερο.

-Κι’ όμως! Κάποτε έγραψα κι’ εγώ, εξακολουθεί εκείνος. Μα μου έλειπε η μούσα. Και παίρνοντας ύφος ανθρώπου που ζητάει ενίσχυση, φωνάζει με ύφος μελοδραματικό: Γίνατε η Μούσα μου!

Η κυρία κολακεύεται και παραδίδεται. Το φεγγάρι τυφλώνει και τους δύο. Το πρώτο βήμα έγινε.

***

Υπάρχουν όμως και οι κατακτητές γυναικών της σειράς. Γυναικών, που το περιβάλλον της οικογενείας τις έχει καταστήσει προσεκτικές. Οι ειδικοί του είδους αυτού, εκμεταλλεύονται τα όνειρα, τις βλέψεις όλων των φτωχών αυτών πλασμάτων.

Ποια γυναίκα δεν θα ήθελε για μια στιγμή να βρεθεί μέσα σε ένα πλούσιο περιβάλλον, να διασχίσει τους Αθηναϊκούς δρόμους μέσα σε μια πολυτελή κούρσα και να αντικρύσει την λάμψη ενός δακτυλιδιού, έστω αν αυτό είναι φτιαγμένο από μπρούντζο, και η πέτρα του μια απλή κοτρώνα, ή ένα βότσαλο. Κάθε τέτοια προσφορά την κολακεύει, την κάνει να πιστεύει ότι κάτι έκανε, άσχετο αν αρνείται στην αρχή.

***

-Δεσποινίς! ακούγεται μια φωνή και ένα γαντοφορεμένο χέρι ανοίγει την πόρτα μιας κομψής κούρσας.

Η δεσποινίς ρίχνει μια αγριεμένη ματιά. Κοκκινίζει, αλλά δεν ταχύνει το βήμα της.

Η πρώτη κρούση έγινε, έστω και αν απέτυχε. Ω! οι κατακτητές του είδους αυτού έχουν μεγάλη υπομονή, γιατί είναι βέβαιοι ότι θα γίνουν κύριοι του πλάσματος που κυνηγούν. Έχουν εμπιστοσύνη στη «ρόδα» τους.

-Δεσποινίς έναν μικρό περίπατο;

Η δεσποινίς αυτή τη φορά δεν αγριεύει μόνον, αλλά και βρίζει.

-Είστε αναιδής! Το καταλάβατε;

Ε! αυτό είναι η αρχή της υποχώρησης. Αυτό περίμενε ο κατακτητής. Να αγριέψει.

-Μα δεσποινίς μπρός σε μια τέτοια ομορφιά και ο Θεός θα γινότανε αναιδής!

-Είστε ένα κτήνος!

Και ενώ θα έπρεπε να προχωρήσει, να φύγει, να χαθεί, η δεσποινίς κάθεται και εξακολουθεί να απευθύνει ύβρεις προς τον αναιδή ιδιοκτήτη του αυτοκινήτου.

Αυτός τα ξέρει πια αυτά τα κόλπα. Γι’ αυτό και δεν τον πειράζουν σε τίποτα. Εξακολουθεί να κάθεται, λοιπόν, ατάραχος και χαμογελαστός δίπλα στην κούρσα, επαναλαμβάνοντας μόνο πού και πού τις προτάσεις που μιλούν στην καρδιά της για την εκπλήρωση των ονείρων της.

Η κομψή κούρσα την μαγνητίζει, την τραβά. Τη συνέχεια όλων αυτών των κοσμητικών επιθέτων της δεσποινίδος προς τον κύριο, την ξέρετε. Είναι γνωστή. Όμοια και απαράλλακτη με όλες, με τη διαφορά μόνο που αλλάζουν τα πρόσωπα. Κάποιο τετ-α-τετ, στην γκαρσονιέρα του «κυρίου» ή σε καμιά εξοχή. Τα όνειρα της δεσποινίδος ή της κυρίας, άρχισαν να πραγματοποιούνται, αλλά κατά τρόπον τελείως αντίθετο από εκείνον που θα ήθελαν πραγματικά.

***

Αλλά εκείνο που είναι πραγματικό γλέντι, είναι η κατάκτηση της γυναίκας της αποκαλούμενης της τρίτης κοινωνικής τάξης.

Βλέπετε, και οι γυναίκες έχουν χωριστεί σε κατηγορίες, σαν τα ταξί. Ω! τι αντιθέσεις βρίσκει κανείς. Τέτοιες που είναι, αδύνατον να τις συλλάβει ανθρώπινος νους. Εδώ ο άντρας επιβάλλεται κατά ένα πρωτοφανή τρόπον.

-Άκου εδώ κοπέλα μου, εγώ μια φορά έχω ρίξει συμπάθεια… εναντίο σου, και γουστάρω εσύ να μου ξηγηθείς το ίδιο.

-Μα δεν μπορεί να γίνει αυτό το πράγμα, κύριε Νικολάκη.

-Μπορεί δε μπορεί, να γίνει, θα γίνει!

-Μα…

Και αντί ο κ. Νικολάκης να απαντήσει ή να επιμείνει, την απάντηση την δίνει ένα χαστούκι εις στα έκπληκτα μάγουλα του ειδώλου του!

-Ό,τι λέω γω είναι νόμος.

Και πράγματι, μετά μια-δυο τέτοιες… «τρυφερές» συναντήσεις η… γκομενίτσα στρώνει, και το εκ της σχέσης αυτής… «σορόπι» τρέχει άφθονο…

***

Υπάρχουν, όμως, και άπειρες άλλες περιπτώσεις διπλαρώματος. Του ψωνιστή κοκοτίτσας. Αρκεί μια ματιά, ένα χαμόγελο, ένα «ψιτ» και όλα παίρνουν την ποθητή συνέχεια.

-Ψιτ! Δεσποινίς!

-Χα! Χα!, ένα πνιχτό γέλιο απαντά.

-Τι θα λέγατε για ένα σινεμά;

-Χα! Χα!

Ο ενδιαφερόμενος πείθεται πια ότι το «ψάρι τσιμπά» και πλησιάζει. Περνάει το χέρι στο δικό της. Εκείνη κάνει πως εκπλήσσεται, αλλά δεν διαμαρτύρεται.

-Θα πάμε στο σινεμά, λοιπόν;

-Ποιο σινεμά; Δεν πάμε στο δωμάτιό μου;

-Χα! Χα! Χι! Χι!

Και όλοι καταλαβαίνετε την τρυφερή συνέχεια…

Υπάρχουν όμως και φορές, που ο άντρας δεν πρέπει να καταβάλει καμιά προσπάθεια. Κι’ αυτό, γιατί η γυναίκα παίρνει την πρωτοβουλία.

-Μου αρέσει αυτός ο νέος! Είναι ο τύπος μου!

Ε! όταν σκεφτεί έτσι μια γυναίκα, τίποτε δεν είναι ικανό να της αναχαιτίσει την ορμή της. Μηχανεύεται το παν. Βρίσκει χίλιους δυο τρόπους. Και όταν βλέπει ότι πρόκειται να χάσει το παιχνίδι, γίνεται τρομερή, ξετσιπώνεται. Αδιαφορεί για όλα. Παύει πια να είναι το σεμνό, το ασθενές φύλο. Στο πρόσωπό της αντί για τη ντροπαλότητα καθρεφτίζεται η επιθυμία της νίκης…

Και τότε είναι αυτή που προσπαθεί να τραβήξει τον άντρα κοντά της.

-Κύριε, μου αρέσετε! Θέλω να γλεντήσω μαζί σας!

Το τελευταίο αυτό κόλπο, πιάνει πάντοτε. Και οι πιο σκληροί υποκύπτουν, παραδίδονται…

Αλλά αυτές οι περιπτώσεις είναι πολύ σπάνιες.

Ο γενικός κανόνας είναι να «ρίχνεται» ο άνδρας πρώτος. Αν θέλει, όμως, να πετύχει και να κερδίσει τη συμπάθεια του κοριτσιού, πρέπει να ενεργήσει με τρόπο και λεπτότητα, όπως και στην αρχή αναφέραμε, για να είναι βέβαιος ότι σε λίγο θα έχει «διπλαρώσει» τη μικρή. Διαφορετικά, όσο όμορφος, όσο πλούσιος, όσο σεξαπίλ και αν έχει, δεν θα βγει ποτέ νικητής και αντάξιος απόγονος ενός Δον Ζουάν και ενός Καζανόβα…

Έτσι σκεπτόντουσαν τη δεκαετία του 1930 στην Παλιά Αθήνα μας, αν πιστέψουμε το ρεπορτάζ της εφημερίδας «ΑΘΗΝΑΙ».

Θωμάς Σιταράς, Συγγραφέας-Αθηναιογράφος, FB: Σιταράς Θωμάς