Η αέναη ροή του χρόνου η οποία μάλιστα ρέει τόσο γοργά, δημιουργεί συν τοις άλλοις αναπόφευκτα και επετείους αφού αφήνει πίσω της το χθες, διατρέχει το σήμερα και το τώρα και εισέρχεται στο άγνωστο αύριο, αφού κανείς δεν μπορεί εκ των προτέρων να προδιαγράψει τα μέλλοντα συμβαίνειν. Κι έτσι αυτή η αέναη και ατέλεστη ροή του χρόνου μας φέρνει στην εκατοστή όγδοη επέτειο της ζωής, μαρτυρίας, αγώνων και αγωνιών και της κατάθεσης χρέους του «Εθνικού Κήρυκα», της εφημερίδας του Ελληνισμού της Αμερικής.

Ευτύχησα να συγκαταλέγομαι ανάμεσα στους συνεργάτες της ιστορικής εφημερίδας της Ομογένειάς μας επί πολλά χρόνια, έχοντας ξεκινήσει από φοιτητής ακόμα και συνέχισα κατά τα έτη των μεταπτυχιακών μου σπουδών, γι’ αυτό ας μου επιτραπεί αυτή η προσωπική αναφορά πώς βίωσα και βιώνω την αποστολή του «Ε.Κ.» κατά τρόπο άμεσο και προσωπικό.

Κι η πείρα μου όλες αυτές τις δεκαετίες συνεργασίας μου λέγει κατά τον πλέον εναργή τρόπο πως οι ομογενείς μας και γενικά οι αναγνώστες του «Ε.Κ.» έχουν αναπτυγμένο το αισθητήριο διάκρισης για το ποιο είναι το αληθινό, το έγκυρο και το σοβαρό στον δημόσιο λόγο πάντοτε αλλά πιο πολύ σήμερα, που η πλημμυρίδα πληροφοριών, σχολίων και αναλύσεων λόγω του διαδικτύου καθιστά τον σοβαρό και υπεύθυνο δημόσιο λόγο ακόμα πιο αναγκαίο. Αλλωστε οι έχοντες νουν και διάνοια οφείλουν να διανύουν την ιστορία και να βγαίνουν πιο μπροστά γιατί αν την ακολουθούν γίνονται μεταϊστορία.

Ο «Ε.Κ.» υποστασιάζει την ιστορία της Ομογένειας της Αμερικής επί 108 χρόνια και θα συνεχίσει με τους ίδιους αμείωτους ρυθμούς, μεράκι και σοβαρότητα για τα θέματα που άπτονται της Ομογένειάς μας διότι έχει συνειδός πως είναι η δική της φωνή, γι’ αυτό και εξακολουθεί να τη στηρίζει με όλη της την καρδιά. Βέβαια τα αισθήματα είναι αμοιβαία κι αυτό το βιώνει η Ομογένειά μας.

Κι ακόμα σε προσωπικό επίπεδο είναι μία καθημερινή μαρτυρία, αλλά κι ένα μαρτύριο μαζί διότι δεν είναι εύκολο πράγμα να ξεδιπλώνεις διάπλατα την ψυχή και το νου σου, δηλαδή το είναι σου κάθε μέρα στη θέα του κόσμου και να μπαίνουν οι άνθρωποι να ψηλαφούν τη σκέψη, τα πιστεύματά σου.

Κι οι σκέψεις που μου έρχονται στο νου με τη φετινή επέτειο είναι σκέψεις ελπιστικής αποφασιστικότητας, οι οποίες συναθροίζονται στη συνισταμένη σκέψη πως όπως πορευθήκαμε όλα αυτά τα χρόνια θα πορευτούμε και τώρα. Μιλούμε για μια πορεία όχι ανεμπόδιστη, ούτε ανώδυνη, αφού όχι λίγες φορές ορθώνονταν τεράστια εμπόδια και φραγμοί από ανθρώπους θεσμικά ισχυρούς οι οποίοι δεν μπορούσαν να αντέξουν την ελεύθερη και αδούλωτη φωνή και στάση του «Ε.Κ.» και ήθελαν να τη μειώσουν και ενίοτε να τη φιμώσουν, χωρίς να το καταφέρνουν βέβαια. Ο Αντώνης Η. Διαματάρης κρατούσε γερά «τα γκέμια» που θα έλεγε κι ο Καζαντζάκης κι έβαζε και βάζει πάντοτε και για όλα και πάνω από όλους και από όλα το συμφέρον της Ομογένειας, της Ελλάδας, της Κύπρου, της Εκκλησίας, του Οικουμενικού Πατριαρχείου, δηλαδή του Γένους μας.

Οταν προέκυπταν και προκύπτουν θέματα σοβαρά, είτε για την Εκκλησία, είτε για την Ομογένεια τον ρωτούσα «Αντώνη τι κάνουμε με αυτό», η απάντησή του ήταν και είναι πάντοτε η ίδια, η εξής: «Οταν έχουμε τα στοιχεία στα χέρια μας προχωρούμε».

Η Ομογένεια και τα καλώς εννοούμενα συμφέροντά της, η Εκκλησία της Αμερικής, η Ελλάδα, η Κύπρος, το Οικουμενικό Πατριαρχείο, και τα μείζονα θέματα του Ελληνισμού, ήταν, είναι και θα εξακολουθήσουν να είναι το αδιάκοπο μέλημα της ψυχής και της σκέψης του «Εθνικού Κήρυκα». Κι όπως μέχρι τώρα η αναφορά και η αφοσίωσή μας θα εξακολουθήσει να είναι στην Ομογένεια και πουθενά αλλού.

Κι είμαι βέβαιος πως και η διάδοχη γενιά της ηγεσίας της εφημερίδας μας, τα παιδιά του Αντώνη και της Λίτσας Διαματάρη, η Βανέσσα κι ο Ηρακλής, εμφορούνται από το ίδιο μεράκι, ήθος, αφοσίωση, ιδανικά και χρέος έναντι της Ομογένειάς μας, επειδή ακριβώς γαλουχήθηκαν και διδάχτηκαν από καλούς γονείς και δασκάλους. Η δική μας η γενιά περνά, η δική τους η γενιά έρχεται για να συνεχίσει την υψηλή και μεγάλη αποστολή του «Εθνικού Κήρυκα», της δυνατής και αταλάντευτης «Φωνής του Ελληνισμού της Αμερικής».