ΒΟΣΤΩΝΗ. Η Ελένη Στεφανοπούλου, ένα νέο και έξυπνο κορίτσι της Ομογένειας της Βοστώνης, πτυχιούχος και πιστοποιημένη νοσοκόμα (Registered Nurse) στο κορυφαίο Γενικό Νοσοκομείο Μασαχουσέτης, γνωστό ευρύτερα ως Mass General, στο Τμήμα Μεταμόσχευσης Νωτιαίου Μυελού, θα τρέξει στον επικείμενο Μαραθώνιο της Βοστώνης τη Δευτέρα 11 Οκτωβρίου.

Η Ελένη θα συμμετάσχει στον Μαραθώνιο για πρώτη φορά και κάνει κάτι τέτοιο  για καλό σκοπό, όπως εξήγησε σε συνέντευξή της στον «Εθνικό Κήρυκα», προκειμένου να βοηθήσει τον Οργανισμό «Caring For Cure, For Patients. For Families. For Research. For a Cure» – «Φροντίδα για εύρεση Θεραπείας. Για τους Ασθενείς. Για τις Οικογένειες. Για την Έρευνα. Για τη Θεραπεία».

Ο Οργανισμός αυτός ιδρύθηκε το 2011 από νοσοκόμες του προγράμματος Αιματολογίας, Ογκολογίας και Μεταμόσχευσης Νωτιαίου Μυελού των Οστών στο Γενικό Νοσοκομείο Μασαχουσέτης με σκοπό τη βοήθεια των ασθενών και των οικογενειών τους και μέχρι σήμερα έχουν συγκεντρώσει το ποσό του ενός εκατομμυρίου δολαρίων.

Η Ελένη είπε πως «εάν ξέρω ότι οι ασθενείς μου χρειάζονται κάτι, πηγαίνω στους υπεύθυνους που διευθύνουν τον Οργανισμό και τους ζητώ κάποιο δώρο γι’ αυτούς». Εξήγησε ότι «μπορεί να είναι οτιδήποτε, μία δωροεπιταγή για τα Χριστούγεννα για τους ίδιους τους ασθενείς ή για τις οικογένειές τους για να τους βοηθήσω να αναπτερωθούν λίγο».

Η Ελένη είναι κόρη των περήφανων γονιών Στέφανου και Παναγιώτας Στεφανοπούλου. Πριν από έξι χρόνια έλαβε την υποτροφία του «Εθνικού Κήρυκα» στη διάρκεια του επίσημου δείπνου της Ομοσπονδίας Ελληνοαμερικανικών Σωματείων Νέας Αγγλίας για την Ανεξαρτησία της Ελλάδος από τους Τούρκους.

Μιλώντας για τη συμμετοχή της στον Μαραθώνιο της Βοστώνης τη Δευτέρα είπε πως «είμαι πολύ ενθουσιασμένη αλλά έχω και κάποια νευρικότητα, έχω κάνει πολλή προετοιμασία και είμαι έτοιμη να τρέξω. Εξασκούμαι από τις αρχές του περασμένου Ιουνίου. Πριν τρεις εβδομάδες έτρεξα είκοσι μίλια». Συμπλήρωσε πως «μου αρέσει να τρέχω. Οταν ήμουν στο κολέγιο δεν μου άρεσε αφού να σκεφθείτε δεν μπορούσα να πάω ούτε ένα μίλι, αλλά τώρα μου αρέσει πάρα πολύ».

Η Ελένη Στεφανοπούλου σε επίσκεψη της στην Ελλάδα την οποία αγαπά πολύ και την επισκέπτεται συχνά. ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΠΑΡΑΧΩΡΗΣΗ ΕΛΕΝΗΣ ΣΤΕΦΑΝΟΠΟΎΛΟΥ

Για να κάνει κάποιος αυτό που κάνει η Ελένη στο Τμήμα Μεταμόσχευσης Νωτιαίου Μυελού των Οστών στο νοσοκομείο χρειάζεται να έχει μεγάλα αποθέματα ανθρωπινότητας, αγάπης, φροντίδας και συμπόνιας για τον συνάνθρωπο του. Είπε πως «φροντίζουμε ασθενείς οι οποίοι μόλις έχουν διαγνωσθεί με λευχαιμία. Μερικές φορές μπορεί να είναι πολύ άρρωστοι και αυτόματα μένουν στο νοσοκομείο επί ένα μήνα, κι όταν θέσουμε υπό έλεγχο την ασθένεια χρειάζονται μεταμόσχευση Νωτιαίου Μυελού, οπότε όταν βρεθεί ο δωρητής έρχονται ξανά στον Τμήμα μας για τη μεταμόσχευση».

Η Ελένη Στεφανοπούλου λαμβάνει την υποτροφία του “Εθνικού Κήρυκα” από τον τότε Εκδότη -Διευθυντή και σημερινό Σύμβουλο Εκδοσης Αντώνη Η. Διαματάρη στη διάρκεια του επίσημου δείπνου της Ομοσπονδίας Ελληνικών Σωματείων Νέας Αγγλίας το 2015 για την εθνική γιορτή της 25ης Μαρτίου. Διακρίνονται από αριστερά: Δημήτρης Ματθαίος, Μιλτιάδης Αθανασόπουλος, και Βασίλης Καυκάς. ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΑΡΧΕΙΟ “Ε.Κ.”/ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΚΑΛΜΟΥΚΟΣ

Στην επισήμανση ότι πρέπει να είναι πολύ δυνατό κορίτσι, η Ελένη είπε πως «θα ήθελα να το νομίζω αυτό, αλλά μερικές φορές είναι πολύ δύσκολο διότι γνωριζόμαστε με τους ασθενείς πολύ καλά και καταλήγουν να γίνουν οικογένειά μας ιδιαίτερα τώρα με την πανδημία του κορωνοϊού που δεν μπορούν να έχουν επισκέψεις από τις οικογένειές τους κι έτσι εμείς οι νοσοκόμες είμαστε τα πάντα γι’ αυτούς, περνούμε τον περισσότερο χρόνο μαζί τους όταν περνούν την πιο δύσκολη περίοδο της ζωής τους».

Στην ερώτηση πως ως πιστοποιημένη νοσοκόμα είναι πολύ πλησίον να γίνει γιατρός, γιατί δεν προχωρεί να γίνει γιατρός, απάντησε πως « νομίζω πως οι ρόλοι είναι διαφορετικοί. Φυσικά εκτιμώ το ρόλο των γιατρών, είναι πολύ έξυπνοι, έχουν πολλές γνώσεις, αλλά αισθάνομαι πως η σχέση που έχω με τους ασθενείς είναι πολύ πιο δυνατή από εκείνη των γιατρών διότι εγώ είμαι με τους ασθενείς ένας προς έναν καθότι φροντίζω έναν ή δύο στη διάρκεια της βάρδιας μου και είμαι μαζί τους όλη την ημέρα. Οι γιατροί έχουν πολλά περισσότερα στην ευθύνη τους γιατί φροντίζουν πολλούς ασθενείς και δεν έχουν τον χρόνο για να έχουν τη σχέση που έχω εγώ μαζί τους».

Κάθε φορά που κάποιος ασθενής αποθεραπεύεται η Ελένη πανηγυρίζει. Είπε πως «είναι το καλύτερο αίσθημα όταν στέλνουμε κάποιον στο σπίτι του αποθεραπευμένο έπειτα από τη μεταμόσχευση. Πολλές φορές οι νοσοκόμες σχηματίζουμε σειρές στον διάδρομο και χειροκροτούμε όταν φεύγει, είμαστε πολύ χαρούμενες και πραγματικά κλαίμε».

Όταν τη ρωτήσαμε τι την προσέλκυσε στη νοσηλευτική, είπε πως «από τότε που ήμουν πολύ μικρή ο πατέρας μου μου έλεγε πως νομίζω ότι θα γινόσουν μία καλή νοσοκόμα. Ήμουν τόσο μικρή που δεν ήξερα τι σήμαινε αυτό. Στη συνέχεια, καθώς μεγάλωνα άκουγα ιστορίες από τη θεία μου τη Λίντα Καυκά και τη εξαδέλφη μου Κατερίνα Καυκά, οι οποίες είναι επίσης νοσοκόμες. Με έκαναν να θέλω κι εγώ να αποκτήσω μία τέτοια καριέρα όπως εκείνες που την αγαπούσαν τόσο πολύ και πραγματικά είμαι πολύ χαρούμενη που τα κατάφερα».

Μιλώντας για την ελληνική της καταγωγή και κληρονομιά η Ελένη είπε ότι «αισθάνομαι πολύ υπερήφανη. Μου αρέσει πολύ να πηγαίνω στην Ελλάδα όσο πιο συχνά μπορώ και όταν μπορώ κάθε καλοκαίρι. Τελευταία φορά που πήγα ήταν το καλοκαίρι του 2019. Το 2020 δεν πήγαμε λόγω της πανδημίας, το ίδιο και φέτος το καλοκαίρι λόγω προβληματισμού για τον κορωνοϊό, αλλά το άλλο καλοκαίρι σίγουρα θα πάω».

Είπε ακόμα πως «πηγαίνω στην εκκλησία, βιώνω την Ελληνορθόδοξη Πίστη μας. Κάθε χρόνο πηγαίνω στο σπίτι της γιαγιάς και φτιάχνουμε κουλουράκια, μπακλαβά, γλυκά». Όταν τη ρωτήσαμε τι αγαπάει πιο πολύ από την ελληνική της κληρονομιά, η Ελένη, η οποία ομιλεί απταίστως την ελληνική γλώσσα, απάντησε, «τα πάντα».