Κύριε Διευθυντά,

Ολοι ξέρουμε ότι ο σεβασμός των μνημείων της Τέχνης, είναι παγκόσμιος άγραφος νόμος. Τον θέσπισαν οι ίδιοι οι άνθρωποι, θέλοντας να γνωρίζουν και να αγαπούν τα μνημεία οι λαοί, να μαθαίνει ένας λαός από τον άλλο και να έρχονται πιο κοντά μεταξύ τους.

Με το να διατηρεί, ο κάθε λαός, τα ιδιαίτερα πολιτιστικά του χαρακτηριστικά, ιδιαίτερα στην Τέχνη, δεν εμποδίζεται κάτι, απλά συνεχίζεται η ποικιλία και η διαφορετικότητα στη ζωή και έτσι δεν υπάρχει μονοτονία, έλλειψη ενδιαφέροντος και κριτικής σκέψης.

Οι Πυραμίδες του Χέοπος στην Αίγυπτο, ο Παρθενώνας στην Αθήνα, το Ταζ Μαχάλ στην Ινδία, το Κολοσσαίο στη Ρώμη, η Παναγία των Παρισίων και ο Πύργος του Άϊφελ καθώς και όλα τα μνημεία της Τέχνης, μας ενώνουν περισσότερο, γιατί γνωρίζουμε βαθύτερα ένα λαό μελετώντας την Τέχνη του. Πλησιάζουμε περισσότερο ο ένας τον άλλο και τον σεβόμαστε περισσότερο. Μερικές φορές, στους διάφορους πολέμους, ο εχθρός σέβεται τα μνημεία της χώρας που κατακτά. Και η λέξη μνημείο, προέρχεται από το ρήμα μιμνήσκω, θυμίζω. Τα μνημεία τα φτιάχνουν οι λαοί, για να θυμούνται.

Στον προηγούμενο αιώνα, η Ρώμη και η Αθήνα ήταν ανοχύρωτες πόλεις όπως έλεγαν και τα μνημεία τους έτυχαν κάποιου σεβασμού, από τους κατακτητές τους.

Δεν κινδυνεύουμε από την Τέχνη. Ο εγωϊσμός και ο φανατισμός δημιουργούν δύσλυτα προβλήματα. Στους ανθρώπους, ο συνδετικός κρίκος είναι η ψυχή μας και η Τέχνη είναι ένας τρόπος έκφρασης της ψυχής. Κανένα μνημείο δεν ανήκει σε κατακτητή χώρας. Ανήκει στον λαό που το έφτιαξε, στο ανθρώπινο γένος, στην παγκόσμια Ιστορία.

Ευχαριστώ για τη φιλοξενία

Με εκτίμηση,

Αικατερίνη Κολλάρου

Αστόρια, Νέα Υόρκη