Το σκηνικό που είχε στηθεί τον Μάρτιο του 2020 στον Εβρο με χιλιάδες πρόσφυγες και μετανάστες να προσπαθούν να διασχίσουν παράνομα τα ελληνοτουρκικά σύνορα για να βρεθούν στην πλευρά της Ελλάδας (με την ξεκάθαρη στήριξη και όχι μόνο με την ανοχή της Αγκυρας) έχει στηθεί τις τελευταίες ημέρες στα σύνορα της Πολωνίας με την Λευκορωσία.

Τον ρόλο που είχε τότε ο Τούρκος πρόεδρος Ταγίπ Ερντογάν τον έχει αναλάβει σήμερα ο Λευκορώσος ομόλογός του, Αλεξάντερ Λουκασένκο, που για τους δικούς του λόγους θέλει να εκδικηθεί την Ευρώπη. Το ενδεχόμενο δε να ενεργεί και για λογαριασμό τρίτων (όπως λέγεται) φαίνεται εξίσου πιθανό και σε καμιά περίπτωση δεν θα πρέπει να αποκλείεται.

Και στις δύο περιπτώσεις (Ελλάδας και Πολωνίας), οι πρόσφυγες και οι μετανάστες (που είναι και τα μεγάλα θύματα της όλης υπόθεσης) εργαλειοποιούνται για πολιτικούς λόγους με σαφείς οικονομικές προεκτάσεις. Τα αμέσως επόμενα θύματα είναι η Ελλάδα και η Πολωνία που μέσα σε αυτές τις ούτως ή άλλως δυστοπικές συνθήκες που βιώνει η ανθρωπότητα με την κρίση της πανδημίας, τα προβλήματα και την αβεβαιότητα που επιφέρει, καλούνται να τα βγάλουν πέρα και με αυτόν τον ιδιότυπο πόλεμο.

Τα σύνορα όμως της Ελλάδας και της Πολωνίας είναι ταυτόχρονα και σύνορα της Ευρώπης. Ελληνες και Πολωνοί υπερασπιζόμενοι τα εδάφη τους υπερασπίζονται ταυτόχρονα και τα ευρωπαϊκά εδάφη. Δυστυχώς όμως η Ευρωπαϊκή Ενωση, τόσο στην περίπτωση της Πολωνίας, όσο και στην περίπτωση της Ελλάδας (πριν από είκοσι μήνες περίπου) είναι απούσα. Φταίει η δομή της; Φταίνε οι μηχανισμοί της; Φταίει η γραφειοκρατία της; Ο,τι και να φταίει θα πρέπει επειγόντως να διορθωθεί.

Στα μάτια του Ελληνα και του Πολωνού πολίτη η Ευρώπη απαξιώνεται συλλήβδην και χάνει την αξιοπιστία της. Αν δεν αρχίσει να αντιμετωπίζει τις κάθε είδους κρίσεις των κρατών-μελών της σαν να είναι δικές της, σαν να αφορούν το σύνολο της επικράτειάς της, τότε το μέλλον της δεν θα είναι ευοίωνο.