ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΗ. Πραγματοποιήθηκε στην αίθουσα τελετών του Ζωγραφείου Λυκείου στην Πόλη, η τελετή απονομής των βραβείων στους διακριθέντες του πρώτου διαγωνισμού φωτογραφίας, που διοργανώθηκε από την Κοινότητα Νεοχωρίου, στη μνήμη του δημοσιογράφου-φωτογράφου Νικολάου Μαγγίνα. Ο τίτλος του διαγωνισμού ήταν: «Εμείς και οι παραδόσεις μας».

Την εκδήλωση τίμησε με την παρουσία του ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος, ο οποίος συνεχάρη τους διακριθέντες φωτογράφους και τους διοργανωτές, ενώ μίλησε με συγκίνηση για το έργο και την προσφορά του αειμνήστου συνεργάτη του Νικολάου Μαγγίνα.

Ανάμεσα στους ομιλητές ήταν και ο Νίκος Παπαχρήστου Διευθυντής του Γραφείου Τύπου και Επικοινωνίας του Οικουμενικού Πατριαρχείου εκ των πλέον λογίων και δοκίμων εκκλησιαστικογράφων της Ορθόδοξης Εκκλησίας. Ο κ. Παπαχρήστου συνεργάσθηκε στενά και αρμονικά επί σειρά ετών με τον αείμνηστο Νίκο Μαγγίνα. Στην ομιλία του ονόμασε τον αείμνηστο Νίκο Μαγγίνα «πολυαγαπημένο πνευματικό αδελφό και φίλο».

Ο Νίκος Παπαχρήστου είπε τα εξής:

«Παναγιώτατε,

Όλοι γνωρίζουμε το γνωμικό ότι μία φωτογραφία αξίζει χίλιες λέξεις. Είναι η δύναμη της εικόνας που πολλές φορές υποκαθιστά εκείνη του λόγου. Που κάνει τις λέξεις, αν όχι φτωχές, πάντως ανεπαρκείς να περιγράψουν αυτό που βλέπουν τα μάτια, εκείνο το κλάσμα του δευτερολέπτου που ο φακός της φωτογραφικής μηχανής συλλαμβάνει μια στιγμή, την εικόνα μιας στιγμής και την παραδίδει στην ιστορία.

Ο πολυαγαπημένος μου πνευματικός αδελφός και φίλος Νίκος Μαγγίνας κατάφερε κάτι διαφορετικό. Με την ευαισθησία του, τα αδιαπραγμάτευτα ιδανικά και πιστεύω του, την βαθύτατη υπερηφάνεια για την καταγωγή και τις ρίζες του πέτυχε μία φωτογραφία του, η κάθε φωτογραφία του, να εκφράζει τέσσερις λέξεις, οι οποίες εμπεριέχουν πολυποίκιλα νοήματα και αγγίζουν λεπτές χορδές της ψυχής, όχι μόνον όλων όσοι τον γνωρίσαμε, αλλά και των απλών παρατηρητών του έργου του.

Ό,τι και να κατέγραψε με τον φωτογραφικό φακό του το μήνυμα συμπυκνώνεται στις λέξεις Βαρθολομαίος, Οικουμενικό Πατριαρχείο, Ρωμηοσύνη.

Έτσι, λοιπόν, μπορεί γενικά κάθε φωτογραφία να αξίζει χίλιες και, πολλές φορές, περισσότερες λέξεις, αλλά σε κάθε φωτογραφία του Νίκου μας συμπυκνώνονται τα πάντα γύρω από τη ζωή και το έργο του Πατριάρχου μας, γύρω από τη μαρτυρική πορεία και τη διαχρονική προσφορά της Μεγάλης Εκκλησίας, γύρω από τη Ρωμηοσύνη, η οποία παλεύει, αντιστέκεται, συνεχίζει.

Ο Νίκος Μαγγίνας όμως, ως ένας ευαίσθητος άνθρωπος, όπως όλοι οι καλλιτέχνες, γιατί ήταν καλλιτέχνης, αξιοποίησε τον φακό του για να αποτυπώσει στιγμές της καθημερινότητας σε μια πόλη, αλλά και σε έναν κόσμο, που αλλάζει. Η θρησκευτική ζωή των μειονοτήτων, ο καθημερινός βίος των κατοίκων της αχανούς Πόλης, σημεία της που μαρτυρούν το παρελθόν, τη διαχρονικότητα, αλλά και τη νέα πραγματικότητα που επιφέρουν οι αλλαγές στη ζωή της, εικόνες από ανθρώπους σε διάφορους τόπους, ο πόνος, η χαρά, ο χρόνος, που διαγράφονταν στα πρόσωπά τους, αλλά και τοπία, ο ουρανός, η γη και η θάλασσα, τα πάντα χώρεσαν στον φακό του και το αποτέλεσμα του έργου του το μοιράζονταν με όλους ανιδιοτελώς, έχοντας την χαρά της προσφοράς και το αίσθημα της διακονίας. Γιατί ο Νίκος ποτέ δεν ζήτησε κάτι για τις φωτογραφίες του. Για εκείνον ήταν μία προσφορά προς το Πατριαρχείο και τη Ρωμηοσύνη της Πόλεως. Ό,τι έκανε το έκανε για το Πατριαρχείο, και πάντοτε μου έλεγε, με ύφος απόλυτο και ξεκάθαρο, ότι ό,τι κάνουμε γίνεται για τον Πατριάρχη, γίνεται για την Μητέρα Εκκλησία, και όλα ανήκουν στον Πατριάρχη και το Πατριαρχείο. Ποτέ δεν υπέκυψε στον πειρασμό της αυτοπροβολής, του προσωπικού κέρδους αν θέλετε, αντιθέτως αφοσιώθηκε στην προβολή του Πατριάρχη και του Πατριαρχείου, καταγράφοντας με τον φακό του κάθε στιγμή, δημιουργώντας με τον τρόπο αυτό ένα μοναδικό προσωπικό φωτογραφικό αρχείο του Παναγιωτάτου και του Πατριαρχείου. Πολλοί πήραν φωτογραφίες από τα χέρια του Νίκου, άλλοι πάλι όχι, καθώς δεν προλάβαινε να δίδει σε όλους, αλλά σίγουρα ο πρώτος και εκείνος που πάντοτε έπαιρνε όλες τις φωτογραφίες, ήταν ο Πρώτος, εσείς Παναγιώτατε.

Χαίρομαι που όλα αυτά βρίσκουν ανταπόκριση μέσα από αυτόν τον διαγωνισμό, που διοργανώθηκε από την Κοινότητα Νεοχωρίου με πολλή αγάπη, την ώρα που ακόμα δεν έχει κοπάσει ο βαθύς πόνος από την απώλειά του. Και χαίρομαι που η σημερινή εκδήλωση φιλοξενείται εδώ, στο Ζωγράφειο, στο σχολείο του, για το οποίο ήταν τόσο υπερήφανος.

Ο Νίκος δεν μπορεί να ξεχαστεί. Είναι πάντοτε παρών, βρίσκεται ανάμεσά μας, μέσα από τις χιλιάδες, τις αμέτρητες, τις ατελείωτες φωτογραφίες του. Είναι πάντοτε παρών μέσα στην καρδιά μας».