Ο πόλεμος στην Ουκρανία επαναβεβαιώνει μια κανονικότητα, ότι οι μικρές και αδύναμες χώρες βρίσκονται συνεχώς εκτεθειμένες στους κινδύνους που προκύπτουν από τους στόχους των ισχυρότερων χωρών, που δεν είναι άλλοι από την υποταγή των μικρών στις ορέξεις των ισχυρών. Ένεκα αυτών των κινδύνων οι μικρές και αδύναμες χώρες, όσες από αυτές προλάβουν, επιλέγουν να ενταχθούν σε συμμαχικά σχήματα με στόχο την προστασία τους. Βασικά επιλέγουν αφεντικά. Η Ουκρανία δεν πρόλαβε, γιατί καραδοκούσε και άλλος ισχυρός που την θέλει για τον εαυτό του και ο οποίος έχει άλλα σχέδια γι’ αυτήν, και τώρα πληρώνει αυτά που καθημερινά βλέπουν τα μάτια μας. Αυτό είναι το αποτέλεσμα ανταγωνισμού ανάμεσα στους πιο ισχυρούς και αποτελεί εσαεί το πρότυπο οργάνωσης και λειτουργίας των κοινωνιών του πλανήτη.

Η Ουκρανία υπήρξε, για πάρα πολλά χρόνια, μια από τις 15 χώρες που αποτελούσαν την περιβόητη Σοβιετική Ένωση υπό κομμουνιστικό καθεστώς, στην οποία η Ρωσία ήταν ο απόλυτος άρχοντας. Και δεν μπορούσε φυσικά να είναι αλλιώς, αφού η χώρα αυτή ουδέποτε λειτούργησε έστω και σε πλαίσια των αστικών δημοκρατιών, ως μια δημοκρατία, έστω ως μια από αυτές που κατατάσσω στον κατάλογο των δημοκρατιών μαϊμού. Παρεμπιπτόντως, οι δημοκρατίες μαϊμού βολεύουν τους πάντες, σε Ανατολή και Δύση, γι’ αυτό και είναι το μόνο είδος δημοκρατιών που μέχρι σήμερα ευδοκιμεί στον πλανήτη Γη. Αντιλαμβάνεται κανείς ότι θα ήταν αδύνατον για τη σημερινή Ρωσία να βλέπει με άλλα μάτια την Ουκρανία, παρά μόνον ως ιδιοκτησία της. Έτσι την έβλεπε και το καθεστώς το οποίο υπηρέτησε ως KGB κατάσκοπος ο Πούτιν, με ειδίκευση στις εκτελέσεις αντιπάλων διά δηλητηριάσεων, γι’ αυτό και βιώνουμε τα γεγονότα της Ουκρανίας, όπως τα βιώναμε και πριν την κατάρρευση του κομμουνιστικού προτύπου παραγωγής, όπου ο καπιταλιστής είναι ένας και φοράει συγχρόνως και το καπέλο του πολιτικού, σε αντίθεση με το καπιταλιστικό πρότυπο όπου οι καπιταλιστές και στις μέρες μας είναι περισσότεροι του ενός αν και λιγότεροι από πριν.

Η Τουρκία, ακόμα και σήμερα, δεν το κρύβει και το δηλώνει πως τα ελληνικά και βέβαια τα κυπριακά χώματα τής ανήκουν. Πρόσφατα ο Ερντογάν αναπολούσε δημοσίως και τα ευρωπαϊκά χώματα που φτάνουν μέχρι και τη Βιέννη. Αναπολεί την Οθωμανική Αυτοκρατορία και σε αυτό αποσκοπεί με την πολιτική της γαλάζιας πατρίδας. Με αγωνία περιμένει να δει την εξέλιξη του Ουκρανικού για να αποφασίσει εάν ήρθε η ώρα να μιμηθεί τις ενέργειες του Πούτιν. Η ερμηνεία του Διεθνούς Δικαίου που κάνει ο Πούτιν την βολεύει πλήρως. Προφανώς ο Πούτιν δεν θα έχει καμιά αντίρρηση, αφού είναι, αν και όχι, ο πρώτος διδάξας, να έχει παρέα την Τουρκία η οποία με την πολιτική της τον στηρίζει σε όλα και γι’ αυτό καρπώνεται τα παράπλευρα αγαθά. Ο Πούτιν, ο ορθόδοξος, επαναφέρει σήμερα τον Αττίλα στην Ευρώπη για να την αποναζιστικοποιήσει (!) και με κάθε τρόπο υποστηρίζει με πολιτικές και στρατιωτικά μέσα τον κατακτητή Αττίλα στην Κύπρο.

Λόγω των παραπάνω κινδύνων οι μικρές χώρες προσπαθούν να επιβιώσουν αναζητώντας και συμμετέχοντας αναγκαστικά σε συμμαχίες, όπου, όμως, οι μικρότερες χώρες δέχονται στο πλαίσιο του ανταγωνισμού ανάμεσα στα μέλη της Συμμαχίας το bullying από τις ισχυρότερες της Συμμαχίας χώρες και τελειωμό δεν έχουμε. Η εικόνα είναι ίδια με αυτήν που παρατηρείται στην περιβόητη, ελεύθερη δήθεν, αγορά. Και εδώ έχουμε συμμαχίες και bullying εντός των συμμαχιών όπου οι μεγάλοι γίνονται μεγαλύτεροι και οι μικροί εξαγοράζονται, ελευθερώνοντας συνεχώς χώρο για τη δημιουργία μελλοντικών μικρών θυμάτων εξαγορασμού. Αυτή θεωρείται και ως η κανονικότητα της ανθρώπινης ύπαρξης και ζωής, για την οποία δείχνουμε πως δεν μας αρέσει αλλά δεν κάνουμε τα απαραίτητα για να επέλθει η αλλαγή. Είμαστε κοινωνίες βαθιά εθισμένες στο ναρκωτικό που φέρουν το όνομα: αστικές δημοκρατίες των οποίων τα αποτελέσματα γνωρίζουμε και ενώ τα αποδοκιμάζουμε συνεχίζουμε να χτυπάμε το σαμάρι αντί τον γάιδαρο. Δεν καταγγέλλουμε το κακό που συμβαίνει, αλλά το δικαιολογούμε γιατί και οι άλλοι κάνουν το ίδιο!

Quo Vadis λαέ του πλανήτη που σε αποκαλούν οι επιτήδειοι και κυρίαρχο;

* Ο Θεόδωρος Στάθης έζησε για χρόνια στις ΗΠΑ. Είναι πρώην βουλευτής Λάρισας με το ΠΑΣΟΚ, ενώ διετέλεσε υφυπουργός Εθνικής Αμυνας, αναπληρωτής υπουργός Πολιτισμού και υπουργός Γεωργίας. Είναι διδάκτωρ του Columbia University και πρόεδρος του Ιδρύματος Μεσογειακών Μελετών