O Νίκος Ορφανός σ’ ένα από τα κυνήγια του δεν πέτυχε να σκοτώσει μια αρκούδα. Μόνο την τραυμάτισε. Τον έπιασε μεγάλος φόβος, γιατί η τραυματισμένη αρκούδα γίνεται πάρα πολύ επικίνδυνη για τον κυνηγό που αστόχησε. Και η νύχτα πλησίαζε…

Θυμάμαι την περιπέτειά του, όπως ο ίδιος μου την είχε διηγηθεί, λεπτομερώς.

Τον είχα συναντήσει στο συνεργείο αυτοκινήτων του στο Μπρούκλιν, πριν πολλά χρόνια. Η καλή δουλειά του ίδιου και των ανθρώπων του και η καλοσύνη του, είχαν μαγνητίσει πολλούς πελάτες. Οι φίλαθλοι τον αγαπούσαν ιδιαίτερα, αφού ο ίδιος είχε παίξει στη Νέα Υόρκη, όταν είχε έλθει στην Αμερική. Οι παλαιότεροι έχουν καλές αναμνήσεις  από το παίξιμό του, όταν ήταν στην ομάδα της κοινότητας του Τιμίου Σταυρού του Μπρούκλιν, η οποία μετά από λίγα χρόνια είχε γίνει η «Μπρούκλιν Κόσμος», με δική του, όπως μου είχε πει, πρωτοβουλία. Αργότερα, συγχωνεύτηκε με την ομάδα «Νέα Ελλάς».

Θυμάμαι τον Νίκο Ορφανό, που πολλές φορές, αργά το απόγευμα, έφευγε από το μαγαζί του για ολονύκτιο ψάρεμα, ή άλλες φορές για κυνήγι μερικών ημερών. Και τα δύο, ήταν το πάθος του. Και θυμάμαι τον κίνδυνο που πέρασε, όπως μου είχε διηγηθεί, όταν είχε πάει για κυνήγι αρκούδας στο Οντάριο του Καναδά. Είχε πυροβολήσει και χτυπήσει μια αρκούδα, αλλά αυτή δεν είχε σκοτωθεί, πράγμα που ο ίδιος ήξερε πολύ καλά, ότι την κάνει ακόμα πιο επικίνδυνη.

Δεν άργησε να τον πιάσει ο φόβος τον κ. Ορφανό, γιατί ήξερε, από παρόμοιες περιπτώσεις, ότι η αρκούδα κάπου εκεί κοντά κρυβόταν και περίμενε για να του επιτεθεί. Το χειρότερο, ήταν ότι είχε αρχίσει να νυχτώνει. Τώρα, τι γίνεται;

Με ανοιχτά τα μάτια και τεντωμένα τα αυτιά του, προχώρησε σιγά-σιγά προς άλλη κατεύθυνση από εκείνη στην οποία είχε πυροβολήσει την αρκούδα. Κάπου εκεί άκουσε θόρυβο που ερχόταν μέσα από δένδρα. Προσεκτικά και με το χέρι στη σκανδάλη του πολεμικού τύπου κυνηγετικού όπλου του άρχισε να υποχωρεί, ενώ κρύος ιδρώτας τον είχε περιλούσει. Αρχισε να πηγαίνει σιγά και προσεκτικά προς έναν πρόχειρο καταφύγιο που χρησιμοποιούν οι κυνηγοί. Κατάφερε να φτάσει με πολλή αγωνία και φόβο, χωρίς, ευτυχώς, να συμβεί τίποτα.

Υστερα από λίγο μαζί με άλλους κυνηγούς επέστρεψε στην περιοχή και άρχισαν όλοι τους να ψάχνουν με τα όπλα έτοιμοι να πυροβολήσουν. Ομως, δεν χρειάστηκε. Βρήκαν τη χτυπημένη αρκούδα, που εν τω μεταξύ είχε πεθάνει. Ο κίνδυνος είχε περάσει και η περιπέτεια είχε τελειώσει.

«Τι τα θέλετε; Το κυνήγι της αρκούδας έχει τη δική του συγκίνηση και τους δικούς του κινδύνους. Είναι συναρπαστικό», μου είχε πει και μου έδειξε μια μικρή βαλσαμωμένη αρκούδα, που είχε σκοτώσει σε ένα άλλο κυνήγι του και την είχε βαλσαμωμένη μέσα στο γραφείο του.

Θυμάμαι ότι ο Νίκος Ορφανός κυνηγούσε εκτός από τη Νέα Υόρκη και σε άλλες περιοχές της Ν. Υόρκης, στον Καναδά, στην Αλάσκα, ακόμα και στην Ελλάδα.

Στο κυνήγι της αρκούδας που του άρεσε ιδιαίτερα πήγαινε όταν μπορούσε, κατά το διάστημα από τα μέσα Οκτωβρίου μέχρι τα τέλη Δεκεμβρίου. Ομως, συνήθιζε να πηγαίνει και για «μικρότερο» κυνήγι, όπως λαγούς και άλλα ζώα. Μου είχε πει, μάλιστα, ότι σκεπτόταν να πήγαινε στο Νέο Μεξικό, για να κυνηγήσει ένα ζώο, σαν ελάφι που μοιάζει με μικρό μουλάρι, καθώς και τα γνωστά άγρια κούγκαρ.

Το κυνήγι, όμως, χρειαζόταν περισσότερη προετοιμασία και διαθέσιμο χρόνο. Γι’ αυτό, του ήταν πιο εύκολο να πηγαίνει τακτικότερα για ψάρεμα.

Πολλές φορές φεύγοντας από το συνεργείο του πήγαινε με φίλους για να ψαρέψουν για μερικές ώρες. Είχε, μάλιστα, ένα ταχύτατο σκάφος για το χόμπι του.

Συνήθως πήγαιναν στα ανοιχτά της Ν. Ιερσέης, στα νερά του Ατλαντικού, όπου ψάρευαν λαβράκια, ή πιο κοντά για τσιπούρες.

Τρεις και τέσσερις φορές την εβδομάδα πήγαιναν για ψάρεμα. Οπως μου είχε πει, έφευγε μετά τη δουλειά, γιατί δεν ήθελε να λείπει από το συνεργείο. Αλλωστε, τα λαβράκια είναι ψάρια της νύχτας και έτσι είχαν μεγάλη επιτυχία και γυρνούσαν με πολλά ψάρια.

Στην Ελλάδα, όταν πηγαίνει, ασχολείται μόνο με το κυνήγι.

O Nίκος Ορφανός γεννήθηκε σε χωριό κοντά στη Σπάρτη και σε ηλικία 12 χρονών άρχισε να μαθαίνει ως μηχανικός αυτοκινήτων στο Κέντρο Εκπαιδεύσεως Μηχανικών (ΚΕΜ) του Στρατού, κοντά στη Σπάρτη. Αργότερα, κατετάγη ως εθελοντής στην Ελληνική Αεροπορία και υπηρέτησε ως μηχανικός αεροσκαφών.

Στην Αμερική ήλθε σε ηλικία 21 χρονών και εγκαταστάθηκε στο Μπρούκλιν. Στην αρχή άνοιξε ένα συνεργείο με ένα φίλο του, αλλά το πούλησαν και μόνος του άνοιξε άλλο.

Με τη σύζυγό του, απέκτησαν δύο παιδιά. «Είναι ό,τι καλύτερο απέκτησα στη ζωή μου», θυμάμαι ότι μου είχε πει.