Οι σκηνές ήταν συγκλονιστικές. Η Αντιγόνη παρακούοντας τις διαταγές του βασιλιά της Θήβας, Κρέοντα, έθαψε τον αδελφό της, Πολυνείκη, και για την παρακοή της αυτή τιμωρήθηκε με θάνατο.

Η συγκίνηση όλων μας ήταν μεγάλη, βλέποντας ότι όλα τα πρόσωπα αυτής της τραγωδίας, υποδύονταν μικροί μαθητές.

Ομως, αυτή ήταν πάντα η παράδοση των επιτυχιών του γνωστού ελληνικού σχολείου «Πλάτων» του Μπρούκλιν.

Θυμάμαι τη συγκίνηση όλων όσων παρακολουθήσαμε πριν πολλά χρόνια την αρχαία τραγωδία «Αντιγόνη» του Σοφοκλή στη μεγάλη θεατρική σκηνή ενός σχολείου της περιοχής.

Την ομώνυμη  ηρωίδα, υποδυόταν η μαθήτρια Μαρία Μπρέγιαννου, με μεγάλη πειστικότητα, που θύμιζε επαγγελματία ηθοποιό. Ηταν τότε, που διευθύντρια του σχολείου ήταν η πολυτάλαντη Ελευθερία Οίκουτα, η οποία «ανέβασε» πολλές φορές τον «Πλάτωνα» με τις καλλιτεχνικές ανησυχίες και πρωτοβουλίες της. Εμαθα ότι εδώ και χρόνια, έχει φύγει από την Αμερική και βρίσκεται και πάλι στο νησί της, τη Ρόδο.

Θυμάμαι πόσο εντυπωσιακή ήταν η αρχή της παράστασης, όταν άνοιξε η αυλαία, παρουσιάζοντας στις σκηνογραφίες τα ανάκτορα της Θήβας όπου εμφανίστηκε και ο βασιλιάς Κρέων, με τους φρουρούς και άλλους στρατιώτες του. Η μουσική που είχε επιλεγεί από την Ελευθερία Οίκουτα, και συνόδευε την κάθε είσοδο του Κρέοντα στη σκηνή, ήταν επίσης πολύ εντυπωσιακή. Η ίδια είχε φροντίσει για τις περισσότερες τεχνικές ανάγκες του έργου, ενώ σε αρκετές είχε ως άμεση συνεργάτιδά της την Δέσποινα Χοτζόγλου.

Θυμάμαι τις συγκλονιστικές σκηνές όταν η Μαρία Μπρέγιαννου, ως Αντιγόνη, ρίχνει χώμα επάνω από το νεκρό αδελφό της και ετοιμάζεται για την ταφή του και αργότερα, όταν αιωρείται κρεμασμένη μετά την τιμωρία της σε θάνατο από τον βασιλιά Κρέοντα.

Ανετος ήταν στην ερμηνεία του μεγάλου και δύσκολου ρόλου του και ο μαθητής Ανδρέας Κοκκορός, που υποδύθηκε τον Κρέοντα.

Δεν ξεχνώ, επίσης, το «στήσιμο» του λεγόμενου χορού που υπάρχει πάντα στο αρχαίο θέατρο, και ο οποίος μεταδίδει τα πανανθρώπινα μηνύματα του συγγραφέα.

Ηταν τόσος ο ενθουσιασμός του κοινού από την παράσταση και τους ηθοποιούς-μαθητές, ώστε όλοι σηκώθηκαν όρθιοι και χειροκροτούσαν χωρίς διακοπή.

Θυμάμαι, ακόμα, την πρωταγωνίστρια «Αντιγόνη», που ενώ ο κόσμος ακόμα την χειροκροτούσε, έτρεξε και έπεσε στην αγκαλιά της μητέρας της η οποία την καμάρωνε τόση ώρα, αλλά και δάκρυζε από συγκίνηση. Και αυτή της πρόσφερε μια ανθοδέσμη με όμορφα λουλούδια, ενώ τη φίλαγε και της ψιθύριζε ότι την αγαπά πολύ, ότι ήταν σπουδαία επάνω στη σκηνή και ότι τα κατάφερε.

Οταν ύστερα από λίγο τη ρώτησα, μου απάντησε: «Καμάρωνα την κόρη μου επάνω στη σκηνή, αλλά δεν μπόρεσα να κρατήσω τα δάκρυά μου, όταν την είδα κρεμασμένη. Είμαι πολύ υπερήφανη για την κόρη μου και για όλα τα παιδιά που έπαιξαν ένα τόσο δύσκολο έργο, αλλά και το σχολείο μας που το υποστηρίζουμε όλοι μας».

Μου είχε πει, επίσης, ότι η μικρή κόρη της έμαθε μόνη της το κείμενο του ρόλου της, ξενυχτώντας αρκετές φορές. Μια μέρα είχε γυρίσει από το σχολείο της χαρούμενη και της είπε ότι της ανάθεσαν να παίξει το ρόλο της Αντιγόνης. Για να τον μάθει κλεινόταν μερικές φορές στο δωμάτιό της.

Θυμάμαι ότι είχα μιλήσει και με την ίδια την μικρή μαθήτρια που υποδύθηκε την Αντιγόνη. Μου είχε πει πως από το ρόλο της εκείνο, διδάχτηκε ότι πρέπει να αγαπά την οικογένειά της και να έχει πίστη στον Θεό.

Αισιόδοξη για τη νέα γενιά ήταν και η Ελευθερία Οίκουτα. Για το συγκεκριμένο έργο, μου είχε πει ότι η διδασκαλία του είχε αρχίσει επτά μήνες περίπου πριν.

Είχα μιλήσει και με τον μαθητή που υποδύθηκε τον βασιλιά Κρέοντα. Θυμάμαι ότι μου είπε ότι αυτό που προσωπικά διδάχτηκε από το έργο είναι ότι «πρέπει να σκεπτόμαστε καλά, τι πρέπει να κάνουμε, πριν το κάνουμε».

Μου είπε, ακόμα, ότι αγάπησε το ρόλο του. Μόνο στην τελευταία σκηνή, φοβήθηκε μήπως κάνει κάποιο λάθος, επειδή ήταν η πιο δύσκολη γι’ αυτόν, από πλευράς κειμένου και κίνησης. Ομως, τα κατάφερε.

Το θεατρικό εκείνο έργο με την αρχαία τραγωδία «Αντιγόνη», που είχαν παίξει μικροί μαθητές, με τόση πειστικότητα, αλλά και η όλη παρουσίαση σε σκηνικά και σκηνοθεσία, είναι κάτι που θα το θυμάμαι πάντα.