Ηταν ένα κτίριο των Ελλήνων της Ν. Υόρκης. Στον ένα όροφο, εξυπηρετούνταν όσοι ταξίδευαν για την Ελλάδα, αλλά και συγκεντρώνονταν για κουβέντα αρκετοί ομογενείς. Από δίπλα, ακούγονταν εύθυμα σατιρικά τραγούδια, αφού είχε την έδρα του ένας δικός μας καλλιτέχνης και δημιουργός. Και στον επάνω όροφο, πηγαινοέρχονταν παράγοντες και μη, της Ομογένειας και της Ελλάδας. Α, και μην ξεχάσω: στο ισόγειο, μπαινόβγαινε κόσμος για να αγοράσει ελληνικές εφημερίδες, διάφορα δώρα, βιβλία, μπομπονιέρες και άλλα είδη.

Θυμάμαι το κτίριο αυτό στην 8η Λεωφόρο και 40ή Οδό του Δυτικού Μανχάταν. Με πόση ευχαρίστηση ανεβαίναμε τα σκαλιά για τον πρώτο όροφο, όπου λειτουργούσε το «Hermes Travel» του πάντα χαμογελαστού, πάντα ευγενικού και πάντα εξυπηρετικού, Πάρη Λειβαδά. Δεν τον θυμάμαι να αρνιόταν ποτέ σε κάτι που του ζητούσαμε σαν φίλοι, ή που του ζήταγαν οι πελάτες του. Είχε τη δική του κοσμοθεωρία, τη δική του φιλοσοφία, και για κάθε πρόβλημα σού έβρισκε μια λύση.

Μερικοί από εμάς, τους εργαζόμενους στον «Εθνικό Κήρυκα», φεύγοντας το απόγευμα από την εφημερίδα, περνούσαμε από τον Πάρη Λειβαδά για καφέ και συζήτηση με τον ίδιο και όσους άλλους βρίσκαμε εκεί.

Θυμάμαι, ότι ήταν πολλοί οι ομογενείς που πήγαιναν εκεί, για διάφορα προβλήματα που τους απασχολούσαν κι ας μην είχαν να κάνουν με ταξίδια τους στην Ελλάδα.

Στο γραφείο του Πάρη Λειβαδά, εκτός από εισιτήρια για τη γενέτειρα, κατέφευγαν πολλοί ομογενείς που είχαν δυσκολίες με τη Μεταναστευτική Υπηρεσία. Αυτός, άκουγε με προσοχή, και αναλάμβανε ο ίδιος να ενεργήσει, ή αν το πρόβλημα ήταν πολύ δύσκολο, τους συνιστούσε αρμόδιους να βοηθήσουν.

Ο Πάρης Λειβαδάς ήταν άνθρωπος γεμάτος αισιοδοξία την οποία κατάφερνε να μεταδίδει στους άλλους.

Παραδίπλα από το γραφείο του, στεγαζόταν η ελληνική δισκογραφική εταιρεία «Νίνα» με τον αξέχαστο Νίκο Τσέπερη, τα τραγούδια του οποίου, με σατιρικούς στίχους, άφησαν εποχή. Ο ίδιος, παλαιός τραγουδιστής και κιθαρίστας, άρεσε εκείνη την εποχή.

Θυμάμαι τους δίσκους του, «Σάτιρα Νο 1», «Σάτιρα Νο 2» και «Οταν καπνίζει ο λουλάς».

Πολλοί από τους παλαιότερους, θα θυμούνται από τα τραγούδια του, τον θρυλικό Τοτό, τη «Διαθήκη του Παναή», τη «Χήρα και το κτήμα της», «Της Λιλίκας το γατάκι».

Οταν εμφανιζόταν σε εκδηλώσεις, αρκετοί του ζητούσαν, γελώντας με νόημα, να τραγουδήσει τη «Βαρβάρα», τον «Κουμπάρο», τη «Χήρα και τον πυροσβέστη», το «Γατί και τα ποντίκια» και άλλα.

Στους δίσκους της εταιρείας του, υπήρχαν και παλιά, αξέχαστα ρεμπέτικα τραγούδια, όπως, τα «Μάγκας βγήκε για σεργιάνι», «Οταν συμβεί στα πέριξ», «Βαδίζω και παραμιλώ» και άλλα.

Θυμάμαι την εντυπωσιακή εμφάνιση του Νίκου Τσέπερη. Χαμογελαστός, με πολλά μαλλιά στο κεφάλι, που επάνω στο μέτωπό του σχημάτιζαν ένα τσουλούφι, ενώ πίσω στο λαιμό έκαναν μια μεγάλη μπούκλα.

Από την ανοιχτή πόρτα του γραφείου του Νίκου Τσέπερη, ακούγονταν σχεδόν πάντα τραγούδια της εταιρείας του.

Καμιά φορά …μπλέκονταν με το θόρυβο που ερχόταν από τον επάνω όροφο του κτιρίου, όπου σε πήγαιναν τα σκαλιά που περνούσαν μπροστά από την πόρτα του Νίκου Τσέπερη.

Εκεί, ήταν τα γραφεία της αείμνηστης Μαρίας Παπαδάτου, παραγωγού και παρουσιάστριας του ελληνικού τηλεοπτικού προγράμματος εκείνη την εποχή και για πολλά χρόνια.

Θυμάμαι ότι στα γραφεία της μπαινόβγαιναν ομογενειακοί, αλλά και παράγοντες που έρχονταν από την Ελλάδα, διαφημιζόμενοι, αλλά και ομογενείς που ήθελαν να πάνε στην πατρίδα μαζί με τα καλοκαιρινά γκρουπ που είχε δημιουργήσει. Γιατί, η Μαρία Παπαδάτου, είχε, για μερικά χρόνια, οργανώσει επισκέψεις στην Ελλάδα, με την επωνυμία «Ελάτε μαζί μου».

Σε ένα από εκείνα τα ταξίδια της στην Αθήνα, την είχα γνωρίσει. Δημοσιογραφούσα τότε στις αθηναϊκές εφημερίες και στη ραδιοφωνία. Την θυμάμαι, που πρωτοσυναντηθήκαμε στο ξενοδοχείο «Μεγάλη Βρετανία», όπου διέμενε. Ηταν πολύ απασχολημένη. Μάλιστα, όπως μου είχε πει, για να μην ξεχνάει υποχρεώσεις της με τη διαφορά ώρας που υπάρχει, είχε ένα ρολόι στο ένα χέρι της, με την ώρα Ν. Υόρκης και στο άλλο, δεύτερο ρολόι, με την ώρα της Αθήνας.

Το ελληνοκρατούμενο σχεδόν εκείνο κτίριο, είχε στο ισόγειό του στο δρόμο, το κατάστημα δώρων του Παύλου Προδρομίδη, ο οποίος ήταν πασίγνωστος από τις ραδιοφωνικές του εκπομπές.

Το κατάστημα του Προδρομίδη, αποτελεί ακόμα και σήμερα σημείο αναφοράς, σε συζητήσεις των παλαιοτέρων.

Ο Προδρομίδης καταγόταν από τη Μικρά Ασία και αγαπούσε πραγματικά τον Ελληνισμό και την Ορθοδοξία. Στο κατάστημά του πήγαιναν και διάφορες προσωπικότητες, όπως ο πανίσχυρος πρόεδρος της μεγάλης κινηματογραφικής εταιρείας «Fox», Σπύρος Σκούρας, όταν είχε βγει στη σύνταξη και έμενε στο Γουέστσέστερ της Ν. Υόρκης. Οπως μου είχε πει, ο εργαζόμενος τότε εκεί, Γιώργος Καλύβας, πρώην πρόεδρος της Παμμεσσηνιακής Ομοσπονδίας Αμερικής και Καναδά, οι δύο άνδρες μιλούσαν για τις ανάγκες του Οικουμενικού Πατριαρχείου, το Κυπριακό και διάφορα άλλα θέματα, αναζητώντας τρόπους για να βοηθήσουν. Ο κ. Καλύβας μου είχε πει, ακόμα, ότι ήταν πρωτοβουλία του Προδρομίδη να κινητοποιηθεί η κοινότητα του Αγίου Δημητρίου Τζαμέικας της Ν. Υόρκης, ώστε να δημιουργήσει το Ημερήσιο Σχολείο της.